Alle inzendingen, jaar 2016, week 35

In de beslotenheid van adem is het leven als een heraut die spot met eenzaamheid zijn hoongelach tekent een frons op het eindeloze voorhoofd dat de horizon voorstelt een god is nimmer te bespeuren de enige aanwijzing is een plek die overal en ergens is waar men nooit op zoek naar gaat daar waar men denkt te vinden wordt op ongeloof…

Liefde op het eerste gezicht heb ik nooit echt in geloofd maar juist nu ik al te laat ben spook jij steeds door mijn hoofd…

twinkelende ogen doorlichten mijn hart, zoeken de weg naar wat aandacht. want betoverend mooi jouw schoonheid, ik voel reeds het nakend gevaar. gevoelens die wringen mijn ogen vermijden maar mijn hart kan ik moeilijk bedwingen. wat luttele seconden... beheerden heel even, beroerden dit magisch moment!…

Ik wil na mijn overlijden Vakkundig worden opgezet Dit in verband met bedevaarten Ach, gun mijn fans toch deze pret!…

Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Mijn regenboog eindigt hier. Op zoek naar het levende wier van de woelige baren neemt een fles mijn s.o.s.-oproep met zich mee. Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Een liefdesgeschiedenis eindigt hier. Op zoek naar het klavertje vier klonk een stem van een tovervisje, dat zich zodanig aan mij hoop…

Witte vlinder, vlinder vrij, dansend in het zonlicht, hoe verheug je mij. 't Zijn de kleine dingen, die gaan nooit voorbij.…

Ik snak naar stilte in mijn denken, ik verlang naar rust. Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

Ik sta hier de buik pijnlijk gezwollen zwanger van de dood te zijn handen in mijn zij zacht wiegend vanuit de heupen kijk ik hem aan wanneer ben ik uitgerekend? vraag ik of ben ik al over tijd? hij grijnst zoals gewoonlijk schudt nauwelijks merkbaar zijn vale schedel met beide handen omvat ik mijn buik kijk wanhopig omhoog…

Driest briesen de straalmotoren en zijzelf De uitverkoren matadoren van de Elf Rikketikkend tot de kritieke spurtrit Ontkluisterd wordt voor de afknal En na het "moment supreme" beslist Krijt in de cockpit tegen het drietal Doorheen de ether een radiostem vergewist: "Apollo,jullie hebben het gemist!" De hotemetoten op Nasa's gastenlijst…

schaduw prijkt in kleur voor nieuw geboren geluk niet dat zij eerder zo fragiel aanvoelde toch is het vers net uit het ei gekropen danst de zon nog altijd daar waar zij geboren werd…

Ik heb al zoveel gezopen Maar nog niet afgedropen Nog niet afgelopen Met het drinken van dat Ik weet niet eens meer wat Ik weet niet eens waarom Al het rechte is krom Al het kromme is recht In mn maag een gevecht Dat ik weer ga verliezen Wanneer pak ik mn biezen Wil nog niet gaan Dus ik ga er weer aan Tot ik niet meer kan…

speelse mooie meiden kronkelende dansende lijven moeilijk ze te scheiden die meisjes die de paal berijden hete mannen zullen geven de prijs voor erotisch spel aan lekkere kontjes die bewegen biljetten, tussen slip en vel!…

Vandaag mijn neus en mond afgelikt Bewijs dat je me echt wel mag Niet zo evident Je werd misbruikt opgesloten neergehaald Enge verlatingsangst ergens zo normaal Me herkend aan de hand van mijn parfum ook geur Wat heb ik je ook geduldig toegefluisterd en geaaid Werkte prima Samen op de bank ingedommeld Warmte Beloftevol Hopelijk spenderen…

(Bij 'Suzanna in het bad' van Ferdinand Erfmann) Ze staat enkel tot op haar linkerenkel in een afwasteil met water, terwijl ze met haar linkerhand haar kapsel aait. Ze is vreemd mollig geschilderd, als een opblaaspop en niet van deze aarde, een onecht stripfiguur, maar wel met okselhaar en schaamhaar, wat overigens totaal geen erotiek…

het rommelt soms in een oude doos als ik op zolder loop dan is het tijd om te genieten door mijn stenen op te diepen ik heb ze geraapt in alle oorden waar zij zich kenbaar hebben gemaakt de schittering in kleur of licht was het signaal van hier ben ik zij hebben mij hun stukje schepping laten zien in paradijselijke schoonheid…

Het had nogal wat VOETEN in de aarde: de fifa hield zijn POOT heel lang stokstijf en daarmee ook de video van ‘t LIJF. De SCHOEN wrong bij de toegevoegde waarde. Het was een FLUITJE van een cent, met beeld: er werd voor ‘t eerst met open KAART gespeeld.…

I De drie laatste begrippen in 't heelal, Die nog vast stonde' in dat donker kristal, Tijd, ruimte, massa, zijn dat dus niet meer. Ze zijn beweeglijk en - als alles - teer. Welk een gedachte! Welk een nieuw geluk! Welk een bevrijding van een hoge druk! Welke slagen toegebracht aan een God, De laatste slag, vernietigende God! Er is dus…

verder ik kom niet verder de tegels van ‘t trottoir vragen mij stap voor stap waarom ze vierkant zijn dan fiets ik maar zolang m’n ketting rammelt trapt mijn hart het bloed rond mijn wielen afstand brengt mij verder de ruimtelijke rijkdom ik rol er dwars doorheen bewegen is vooruit ik stuur de toekomst bochten liggen wind…

Telkens als ik jou hoor praten over ‘ons’ of over ‘wij’ en over lekker samen heerlijk met zijn tweetjes zijn moet ik daar enorm van balen want de helft daarvan is hij…

In de verte, nog onhoorbaar door de afstand Te zacht nog om het door de wind te laten meevoeren Naar oren waar binnen het zal worden omgezet In angstaanjagende gedachten Is het geluid reeds geboren Te zwak van trilling, want te ver Om zelfs op de grond liggend al waar te nemen Zijn voeten begonnen met marcheren Of trappen gaspedalen in Van…

Het wisselt. Sterker, sneller ook. Als een boek. Ragfijn in poëzie geschreven, waar alle letters, in een ademtocht, voor altijd bij mij zijn gebleven. Ik zag ze komen, verder van mij gaan. Al die zielsmomenten, hoe het fluisterdicht, in alles kon bestaan. De sterren heb ik stilgehouden, de hartstocht meer dan ooit beleefd. Ik voel…

We zouden op een bankje zitten ‘s-morgens in den vroegte omgeven door het groen op de achtergrond toenemend geruis van het vracht- en autoverkeer Tijd hebben om vogels te tellen te kijken naar het vallend blad niet veel meer doen dan glimlachen Wij hoorden Lorelei zingen verroerden ons niet. Zij zou ons wel komen halen, zij kende ons verdriet…

We hebben alleen nog maar een fotootje van het autootje nog in zwart-wit Het was een autootje met pit maar pet:de koeling De zomerdag deed ons smelten de wind niet meer dan bries De rook uit de uitlaat van onze voorganger stinkend vies Plots begon ons autootje te roken kon voor noch achteruit Zelfs de slinger kon 'm…

Ik moet nu echt de trein halen, maar ik kan de piano niet laten staan. Die zwarte vleugel in menig groot steedse stationshal, waarop ik geneigd ben een vrolijk deuntje op de toetsen aan te slaan. Iets op het Amsterdamse centraal station te mogen spelen; gedurfd mijn klein gedroomde muzikaliteit met al dat grote talent te mogen delen. Te Breda…

'k Zag haar rijden, met een bloedgang bijna staande op de pedalen, in haar hand een telefoon, en maar praten en gebaren. Stoplicht op oranje, een trap harder net door rood, een trap erbij, dan de vrachtwagen, die kwam opzij ze vloog met een bloedgang door de lucht. Landen deed ze op 't asfalt, de tijd stond even stil mobiel lag in stukken…

hoe ver moet ik ontlaagd worden eer ik mijn diepste kern aanboor? sluiers van weerstand zijn geleidelijk verscheurd opgebouwde muren verbrokkeld tot ruïne mijn ziel dwingt mij te graven naar de bron van mijn oorsprong waar inspiratie vloeit…

Ik tuurde gisternacht vanaf mijn stee de diepte in naar het wel en wee. Ik raad gevloek niet aan, maar snap nu dat het fijn is om je af en toe te laten gaan. Ik wond me op over dat gekloot op aarde en het duurde godverdommes eer dat ik bedaarde. De mens raakt dan wel aangekleed, maar wordt ook meer en meer proleet en ik acht hem inmiddels…

Vliederend fladderend boselfje, Dat is wie jij bent, Zorg en liefde voor je tuintje, Maar ook een sterk temperament. Soms gingen we naar bossen om samen te verdwalen. Wild kamperen, inparkeren en dan maar lekker slapen. Sorry als ik in die tijd niet goed voor je kon zorgen, dat ik als mens jou elfheid wouwaarborgen. Want ondanks alle…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

Zo’n tijd van weten maar niet voelen, van horen zonder te verstaan. Ik sta gewoon maar op en drentel door de dag die doorloopt in de nacht die niets meer tegen houdt zodat de waarheid binnen sluipt en ik verdrink in golven van verlatenheid totdat ik ‘s morgens bovenkom en zonder voelen, weet en zonder luisteren, hoor in tussentijd die…