Alle inzendingen, jaar 2017, week 1

liefste, mijn maag hunkert naar dagelijks brood naar jus, als vloeibare warmte, ooit neigend naar zachte stolling in sneeuwzame zon 'hoe groter de tieten hoe liever de vrouw' sowieso 'n statement maar wellicht troostrijk iemand schilt een appel voedt een kind het lichaam, de droom van honing op de huid bloedmelk, eindelijk…

Je wilt erbij zijn. Je wilt erbij horen. Je wilt deel uitmaken van die hele wereld om je heen. Je wilt een mens zijn als al die anderen. Want in dat buitenbeentje ziet niemand een been. Je houdt met de wereld zoveel mogelijk gelijke tred. Je leeft met zijn normen en zijn waarden bij de wet. Je draagt die pet graag gelijk al die anderen…

dagen van gesloten gordijnen van schemerwerelden van zijn en niet zijn van inbedding in leven en dood dagen van opgaande vliegers van serene stilte van rozenblaadjes van bonheur wat geluk is…

Hel fonkelend wit versiert nu onze straten tot straks weer dooi komt.…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

Daar zit ze dan, gans alleen niemand, nog geen zeemeeuw om haar heen 'k vraag me af, of bij de oceaan ook zeemeeuwen hun slagje slaan? Daar zit ze, in gepeins verzonken golven komen rap naderbij, da's niet zo vreemd want nog even en 't is toch echt: hoogtij. Daar zit ze, krijgt natte voeten golven maken haar benen nat ze lijkt 't niet…

‘t Is wintertijd! De deuren gaan vroeg op slot! en gordijntjes dicht, als ‘t vriest achter de ruiten. Ik drink warme thee en zet zachte muziek op ’t is wintertijd! De deuren gaan vroeg op slot! ik neem ‘n boek dat ik lang geleden eens kocht om mijn dag in rust en schoonheid af te sluiten. ’t is wintertijd! De deuren gaan vroeg op slot!…

ik hou van mij daarom ook heb ik jou nodig voor mijn geluk ik zie jou graag opdat jij mij eren kan mij rusten laat ook op jouw lauweren ik vind jou lief zolang jij vertrouwt dus waag het niet in twijfel te raken ik mag en zal voor eigen genot van wat jij geeft alles nemen ik beloof oprecht dat onvoorwaardelijk wat van jou…

Just the sky is the limit Ze rijken niet tot aan de hemel maar steken boven de wolken uit. De statige kantoorgebouwen. Ze zijn verheven. Het moet hoog zijn. De kracht en sterkte van hoogte moet erin schuilen. Ze staan daar trots van vervoering In al hun glorie. Ze moeten kunnen trots zijn, op hun eerzuchtig gebouw, dat oprijst in pure vervoering…

Ken je de relatie tussen je twee ogen ? Ze knipperen samen Ze verhuizen samen Ze huilen samen Zien dingen samen Ze slapen samen Ook al zien ze elkaar nooit Vriendschap moet zo zijn Echte vrienden leven altijd in harmonie met elkaar…

Soms weegt alles loodzwaar en dreig je te onder te gaan Heftig zo sentimenteel bestaan. Krijs dan een zo luid heftige neen, met mij niet gedaan Dat doe je eigen toch niet aan! Ik kroop door hete vuren voor ieder wel nooit voor mezelf Genoeg! En rot op. ............................... wat was ik maf.....…

Over pater Damiaan en Sint Franciscus lijkt alles wel gezegd, maar dat is maar schijn. Dat de kloosters leeglopen en zelfs opgeheven worden, kan ook niemand meer boeien en geef ze eens ongelijk na al dat roomse geflikvlooi en het tergende getreiter van al die pausen met hun schijnheilige conservatisme, terwijl ze in de onderaardse kerkers…

Grave... beneden de sluis het bleek er plots beslist niet pluis.... Schippers, schepelingen weten er van varen van afmeren In dichte mist kan 't verkeren de sluis gemist op stuwen.... gestoten en gestuit staalhard op hard staal vaartuig, dat wil vallen vallen, ruwweg vallen drie meters diep -aan de lat- van niets...weten…

waar zijn de geesten die meerdere werelden kunnen dragen handen die buiten het circuit ook andere zorgen lichter maken open blikken die de liefste snaren kunnen beroeren van ieder hart weet dat hun melodieën samen spelend helend zijn wie zijn de engelen onder ons we kennen ze maar hebben hen nooit echt doorgrond…

De titel “Vegetarisch vlees” misleidt, zo zeggen mensen in de politiek. De sector dient hen geestig van repliek en gooit een naamaanpassing in de strijd: “Gehackt”: de smaak is van gehakt gepikt. Dan vind ik “pikfilet” ook wel geschikt.…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Als taal open gaat, dan pas zie je-, je bent te lang rechtdoor gegaan met wind en zonlicht in de rug zag niet eens, de lange schaduw voor je. De weg terug, je moest er niet aandenken juist ontsnapt aan tegenwind en ook nog, lage zonnestanden je fietst dan als een kind, die nog moet leren. Als je thuis komt wacht je kopje thee ook twee koekjes…

Antwerpen steekt als eerste van wal nee, niet met hun haven of met hun voetbalploeg unicum in het land: "de vervuilinglast" een absurde geweven taks die oudere auto's moeten weghouden uit het centrum van Antwerpen wanneer hun dieseluitlaat te hoog uitvalt discriminatie eerste klas want fabrieken rondom de stad mogen gerust vuile rook…

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

God gaf ons onze ogen Om naar onze naaste om te zien Wel het belangrijkste misschien. God gaf ons onze oren Om te horen en elkaar te verstaan En goed met elkaar om zouden gaan. God gaf ons onze stem Om Hem te loven en te prijzen Hem alle eer en hulde te bewijzen. God gaf ons onze handen Om te werken en hulpvaardig te zijn Elkaar te…

Je lichaam zit je als gegoten de weg naar jou betovert mij. Na een radslag sta ik voor je, mijn handen leg ik op je heupen. We worden jonger, steeds jonger… -ze lacht om het grapje dat ik nog maken moet- Wat ze me zegt lees ik in haar ogen, glansvol worden we gevangen – een wilde vonk is het logische vervolg.…

Ik bouwde een huis van steen met één deur en geen ramen een huis van enkel muren waar niemand binnen kon gluren. Ik bouwde een huis van hout met kieren tussen planken zonder meubels of bed zelfs geen ruwe banken. Ik bouwde een huis van glas waar doorheen zon kon schijnen daarvoor een zonneterras men zei dat ’t overbodig was. Toen heb…

in die woordeloze jaren onthecht van plaats en tijd projecteerden zij op de witte plekken hun verlangens naar een land voorbij de horizon tussen beelden en werkelijkheid vervaagden de lagen de eenhoorn! ze zouden hem vinden temidden van al die andere fabelwezens een lang verblijf in de duisternis deed hen het licht vergeten levens getekend…

er was eens..... een huisje in het bos een heel klein huisje met één raampje en een klein deurtje het deurtje was wat scheef en de scharnieren kraakten er liep daar een scharrelaar die het allemaal wel maakte ook was er een sprokkel vrouwtje die rommelde met wat blaadjes en takjes voor de schouw en ze vulde alle gaatjes ze zagen het…

In volle overgave aan het nieuwe avontuur. Het ontdekken van een onbekende wereld om je heen. Alles lijkt zo anders dan voorheen. Geen grip meer op de dagelijkse dingen. Stuurloosheid zoekt zich een weg in een opnieuw beginnen. Met die spanning die opnieuw ontdekken doet; in het ongewisse voet voor voet. Muren ooit om je heen nu afgebroken…

Als mijn vrouwelijkheid kon praten na een nacht niet met rust gelaten dan zei ze, wat is het toch druk geweest heb je veel binnengelaten, vroeg ze, hoe mat je de maten, heb je me uitprobeerd en gefeest, als ze kon zingen, zong ze een schitterend lied over een heerlijk gebied, er zacht binnendringen, meedingen, omringen, als ze zou dromen…

Als ik het even niet meer weet of vergeet denk jij dan met mij mee als mijn lichaam niet meer doet wat ik wil help jij me dan ermee Als ik kijk met een lege blik kijk jij dan mee met mij als alles mij teveel wordt zorg jij dan voor rust bij mij Als ik traag en stijf ben help je me dan om vooruit te komen zodat ik weer op pad kan…

Vriendschap.......een leeg woord als de winter toeslaat. Moeilijk om warmte en geborgenheid te oogsten van een dor land. Waar zaden van onkruid schijnheilig, onder een deken van grond, veilig wachten op de eerste lentezon. Een enkeling trotseert de onontbeerlijke onherbergzaamheid van onredelijke kou en storm. Paste zich aan en zal overleven…

Wie gaat nou een Elfstedentocht herhalen Waarvan bij elk de uitslag is bekend. Voor Angenent kreeg het een happy end, Dat ligt onwrikbaar vast in de annalen. Maar ik zie ook dat ze nog steeds niet snappen Nooit voor zo ‘n film de winnaar te verklappen.…

evenzogoed heel graag gezien haar hakjes - klikklak monogaam in hun geluid - gehoord nog voor ze langs de randen van bewustzijn loopt uitgerekend nu uiteraard geen mens die er aan denkt een blik waardig gunnen is de bodem van fatsoen verkennen, maar stiekem leeft er de nieuwsgierigheid van op wauw... kruipt uit de ogen van verlangen…