Alle inzendingen, jaar 2017, week 12

Beken tintelen bronnen poriën op de huid, dorstig naar de wortels. Lente opent zich, droomgebied stroomopwaarts, maakt naakt en verlegen. Deelbare verlangens, strohalm en winterslaap, echoput van geluk? Uiterste balans, onvervangbaar wat je kiest, taal ondersteunt het evenwicht Naast rivieren bloed lang uit hun beding getreden…

Het voorjaar is een bevalling. Ondanks een krachtige zon verstenen de takken. Sapstromen in bomen wantrouwen de wind. Er zijn regenbuien die modder gebruiken omdat het ijs is verdampt. Oude weefsels verteren want hongerige vormen dringen aan, dringen op, dringen aan op ontplooiing... Dan - tijdens een milde namiddag ontstaat de knop…

Stille wenken die aandacht schenken. Een ondenkbare schijn van wie wij werkelijk zijn. Een gevangen mens door zijn onmacht gegrepen. Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn. Het verlegt de grenzen…

'k Ben een struisvogel, anders niet 't nieuws brengt zulke nare beelden da'k die liever niet zie, dus: ik sluit mijn ogen. Ik bedrijf een politiek, uitgevonden door een vogel, met struis en een prima mimiek is dat nu struisvogelpolitiek. 'k Ben gestopt met vlees eten smaken deed dat toch al niet en wanneer de beelden komen sla 'k mijn…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht. Dan wordt het echt stil, in het trappenhuis mager beschenen door de sikkelmaan hoor ik het ruisende ademen van de huisgenoten, elkeen tuigt zijn dag af, dat weerbarstig vehikel.…

Gods beschermende vaderarmen Stevig om ons heen geslagen Willen ons door dit leven dragen God wil zich over ons erbarmen. Hij zegt: “Kom maar bij mij Met je vreugde, verdriet en pijn Ik zal er steeds weer voor je zijn En blijf je heel dicht nabij.” Wat een troost, om dit te weten God, Hij laat ons nooit alleen Hij slaat Zijn armen om ons…

Kringen Boven ons Onder ons Naast ons en In ons In ons vaart de ziel ons hart Onze geest Boven ons Beneden ons En in ons Is Het heelal ER is geen toeval Er is een som der dingen Er zijn miljarden verhalen De stralen van de mensheid Zijn kleine lichtjes Op weg Ergens naar toe afscheid en welkom Dat is het mensdom In het heelal…

Terwijl uit eten gaan tevoren een hoogmis was, van smakelijkheid en gezelligheid, werd het plots een uitvaartdienst. Waar ik ook keek, ik zag louter lieden die in bedrukt stilzwijgen een wortel tot zich namen en deze bedachtzaam weg kauwden. Daarna bogen zij zich een weinig naar elkaar toe en prevelden enige zuinige woorden. De laatste keer…

nostalgie op een speciale zomernacht met de radio op zacht speelde er muziek van de jaren tachtig… verwende mijn geest zo krachtig nostalgie kwam op de proppen spontaan stroomden vele tranen waren nog moeilijk te stoppen… en ogen creëerden zilte oceanen dus… alleen op mijn kamer op mijn vertrouwd gebied er vloeiden vele tranen…

Hoe gaat het met de BV Nederland? Uitstekend, als je alles moet geloven. We zijn de crisis glansrijk weer te boven, Financieel is weinig aan de hand. Ze krijgen ons in Nederland niet klein! Toch fijn, dat er ook voedselbanken zijn….…

beste bos, vertel mij wat dit is, uw bomen zuigen mij aan stilte neemt plaats, uw licht voorouderlijk, nergens dood ik ben hout, hars en honing met vrienden die nergens gaan dankbaar voor het verlengd verlangen dat u mij bood…

toen hij zei dat zij niet besefte hoeveel hij wel van haar hield besefte zij dat hij beter niet besefte dat zij dit maar al te goed besefte…

vijf jaar was jij, mijn lieve schat toen het leven jou verliet we hebben je zo liefgehad nu rest ons slechts verdriet voor ons is er geen morgen want de tijd staat eeuwig stil wie zal er voor je zorgen? wie hoort wat jij nu wil? jouw mooie lach zal nooit vergaan je hebt toch niet geleden? hoe zinloos is nu ons bestaan jij was de enige…

ik heb altijd façades ontweken hen geslecht als ze mij dwongen mijn vrijheid op te geven ook op het wereldtoneel waar teveel mensen in de hoofdrol geloven en sterren van de hemel proberen te spelen alleen het publiek ziet de zonnen ondergaan tot een valse halve maan als de doeken zijn gevallen zonder applaus en muziek de strijd…

Wanneer de aarde na haar slaap ontwaakt met halmen in het gras en nieuwe knoppen waar lome hommels gonzend honinghoppen, dan geurt het weiland dat van leven blaakt. Maar in mijn haast was ik m’n spray vergeten; ik krab me suf aan al die muggenbeten.…

Ik hoor de nacht die nader-zijgt, – en beider zwijgen... Ik voel uw hoofd naar mij geneigd, – zal ’t míjne neigen? Uw aangezicht is vreemdlijk stil in ’t schemer-leven... Ik zie het laatste dag-geril in de avond-dreven. – Is dit een einde of een begin?... Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... – – Ach, is…

Deze winter, bij het schaatsen: vos onder ijs. Twee glazen ogen keken op alsof hij zo omhoog zou springen met open bek als het plotseling zomer werd. Ik vlucht voor honderd boeren. Water breekt. Ik zwem mij langzaam dood. Mijn laatste woorden zijn gedacht ik kan niet meer en spreken gaat niet hier. Het is eenzaam. Aan deze kant.…

Schattepoes ofte zulke lieve does, fraai dus een zachte aai Spraken elkaar nooit aan bij naam, koosnaampjes teder ook erg fraai. Afstotend toch weer aanzuigend sprekende boekdelen Een zeer mooi sprookje dat ook nooit zal kwelen of vervelen. Gevoelige zielen kunnen raken, ten gronde schoppen met de grond gelijk maken Ergens kan die oh, zo boze…

als er na dit leven nog iets komt laat er dan een draaimolen zijn met van die dromerige paarden dat ik dan op de mooiste zit die met de zachtste ogen mijn beide armen om zijn hals licht wiegend op een mooie wals en dat dan ineens mijn paard zich losmaakt van het draaiplateau omdat er op mij wordt gewacht dat we dan vliegen door de nacht…

Zij ontvouwt het lichaam ware het een zonde alsof het naakt zijn pijn doet, zuiverheid ongenood als ultieme wonde uitvliegt, als een vlinder in een meisjeshand. De tijd verlegd contouren nergens zo gesloten door haar tepels ontsteld in de blouses van de gêne zich in de schaamte willen vluchten als een vlinder in een meisjeshand. De fruitmand…

Ik heb de stilte ontmoet aan de muren die luisteren naar de parelvissers van Bizet. Ik heb de stilte ontmoet verwijderd van de tijd in de veldkapel bij een Wees gegroet. Ik heb de stilte ontmoet die mij voerde naar de oevers van de stille oceaan.…

ze graaft door lagen behang verf en gips uit het plafond snijdt ze een halve maan een kijkdoos voor de heldere hemel sterren manen en planeten scheren langs elkaar heen in het grote universum waar kleurlawines uiteen spatten terwijl zij de oversteek maakt in een gammel linnen bootje naar het kleine universum waar niets…

stilaan maar toch zeker komt vroeger weer terug de tijd van nu wordt bleker valt weldra van de brug stress wordt alsmaar groter in je leven van achttien je karakter smelt als boter wie niet weg is, is gezien de hippietijd van lang geleden werd fel bekritiseerd vooral dan hun ideeën werden echt globaal geweerd maar toch kunnen…

kan niet ontkennen dat de lente vervlakt het is langzaam wennen ieder jaar wordt de reuk minder seizoenen komen meer onder een dak enkel als mijn kind die ander treft bloeit er in mij iets op, dat raakt alsof mijn toekomst beseft; hou die hand zo lang mogelijk vast daar eens alleen de winter je treft en het ademen het licht uitbraakt…

Er valt altijd wel wat te betreuren. Ons leven valt niet altijd mee. Wat we hebben blijkt soms niet voor eeuwig. Een trap die omhoog kan voert ons soms weer naar de laagste tree. Soms wensen wij een trap te nemen. In ons leven te stijgen naar wat onze ijdelheid verwent. Tot dat wij dreigen te vallen in een diepte, omdat wat wij wensen…

Ik vergeet die dagen en nachten nooit waarin de wereld stilstond. Er was zoveel verdriet en ongeloof. Er was kwaadheid en angst. Het hallucinante moment waarop vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden. De klopjacht op Marc Dutroux. De meisjes die uit zijn huizen werden gehaald. De nachtelijke aanvallen bij de eerste Golfoorlog…

Ze kon slechts nog zachtjes met haar hoofd heen en weer schudden terwijl alleen maar een stille droefheid rond haar huid plakte als verharde schubben. En een schrapend, schor geluid tussen huig en keel bleef hangen omdat ze moedeloos in oude patronen verzeilde en zich vastklampte aan gekende beelden waarbij ze zelfs aan geuren bleef verhangen…

ik was Michail Kalasjnikov maar lig nu onder de zoden op een miserabel kerkhof te midden van de doden in de lente van mijn leven dacht ik veel te hebben bereikt dat lijkt nu wat overdreven het is maar hoe je het bekijkt want de doden kunnen spreken en laten me niet met rust die willen zich nu op mij wreken en ik krijg ze niet gesust…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd op uwe schoot... Maar wat dan? Wat zult gij tot mij…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…