O laat dat nu mijn danklied zijn: het met vertedering naar jonge blaadjes kijken en weten dat er telkens weer signalen zijn om hoopvol door te gaan, al is er ook een wereld vol conflicten. Er is muziek, er zijn gedichten en veel wat enkel kinderogen zien. Vernieuw mijn kijken, schep een zuiver hart in mij en aandacht voor wat klein en…

de verre blik in jouw ogen kijkt voorbij het felste licht om daar dromen te dromen die haar het hart vertellen over wat ons elkaar vinden deed de verre blik in jouw ogen kijkt voorbij de grens van tijd waarin wij ooit samen waren wij elkaar lief minnen konden zonder dat de wereld het wist de verre blik in jouw ogen kijkt voorbij de…

de ontwakende zon is er nog steeds vonkt vurig in de lucht ook het ritme van de vogels bewoog met elkaar vief als mijn diepe zucht de haan kraait zijn kracht kakelgeluiden van de hennen steevast een morgenzandbad warme regen druppelt op mijn koude huid en op het kinderkopjespad lentebollen knikken het lijkt alsof al die kleuren…

Als tegenslag samenspant het leven parkeert zoiets als 'n zaadje dat tijd steeds wilt planten, dood en droogte met 't nat als deze verwanten bestaan is, even doelwit was, dat wat aanmeert. Weet. Vandaag doofden duizenden geluiden, gisteren ook duizenden nachten onverplicht, ontstak wederom juist nu deze dag haar licht om tijd als een fraai…

Langzaam gaat mijn levenstrein, aan mijn geest voorbij. Langs vreugde akkers, rijdt hij razendsnel voor mij. Vaak reed ik in een tunnel, gehuld in mist en eenzaamheid. Dan weer door de donkere nacht, zonder maan die naar me lacht. Soms kwam hij door een weide van verlangen, begroeid met pijn, verdriet. Of onder een grijze hemel,…

Zat ik maar weer in mijn boek verscholen voor de wereld, gekluisterd in een hoek. Of liever aan een zwembad, aan de Mediterranee waar Zweedse meisjes zwemmen in de Middellandse Zee. Wat zou ik lekker lezen op het warme, mulle zand, op het ritme van die Zweedsen die flaneren op het strand. Hun Uppsalaans is kruidig, hun blikken familiair…

Ik heb de natuur tot vriend gemaakt ga ook vandaag met haar in gesprek. Haar stilte spreekt ook nu boekdelen haar werkelijkheid spreekt mij wel aan. Ik zag de dood zomaar weer doodgaan haar bestaan vermalen en verteren. Werd ook ik al verwacht na haar, men schalde een naam meer toch niet. En al zal ik ooit lijfelijk sterven als deel van…

Onze dame Onze Grand dame in de greep van vlammen die om zich heen grijpen als een dolle verzot zijn op droog hout Onze dame Onze Grand Dame lijkt niet te blussen daar de vuurzee nietsontziend om zich heen slaat Onze dame Onze Grand Dame kijkt machteloos toe evenals de Parijzenaren waarbij een gat wordt geslagen in het hart van…

Oude kranten met verdaagd nieuws dwarrelen voorbij en weg. De regen op de ruit versnippert elke duidelijkheid. Het is weer onweer. Rood-groen-rood-groen, nooit eens oranje, rood-groen-rood-groen-rood-groen, het gaat te vlug, rood-groen-rood-groen-rood-groen, zo is geen verkeer mogelijk, het licht verspringt te rap, soms snellerer…

Als alle liefde lijkt te zijn verdwenen En alle deuren lijken dicht te zijn Als vlinders in je buik voelen als stenen En in je hart voel je alleen nog pijn Dan is het goed om ergens op te schrijven Op een papier of spiegel aan de muur Dat die pijn weg zal gaan, het zal niet blijven En liefde komt terug, eerlijk en puur Want tijd…

Trompetjes staand op steeltjes, een ongeorganiseerd geheel. Ogen zeggen oren feestgetoeter zichtbaar aan, vanuit een fel geel. Groen ruikt het herboren gras, uitnodigend fluisteren sprieten: ga maar zitten, of liggen wellicht. Voor lopen is er tijd voldoende. Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken…

Geluk is als een tere bloem Met kleur-en-pracht en bij-gezoem Die dagenlang bekoring brengt Maar dan opeens, alsof verzengd Dof, droog en slap gebogen staat Haar blaadjes eenzaam vallen laat Om snel tot humus te vergaan Te wachten op een nieuwe maan Te wachten op een nieuw seizoen En alles dan weer overdoen Eerst maar die winter…

stilte daar waar het ooit begon afgebakend door natuurgeluiden daar waar je als ongeboren vrucht ooit zwom doorbroken door je eerste geboortekreet te uiten stilte het is voorgoed passé want elk mens weet dat het zo zal zijn die oerstilte maak je nooit weer mee ze zal ons nooit weer als toen behagen en heel diep in onze ziel doet…

zij scherpte haar woorden met opgekropte emoties bijtend veegde ze de vloer met hun argumenten aan zij konden haar verbale uitbarsting niet goed verdragen weg was het overleg dat nog redelijkheden droeg maar hier ging in korte spanne tijds het hek van de dam zij draaiden zich om vluchtten uit wolken pure agressie liepen…

ik hoop een manier te vinden als ik groter en sterker word om te zeggen wat ik denk en denken kan wat ik voel ik kan het beter doen als jij denkt dat ik het kan maar vergeet niet het mij weer te laten zien ik doe mijn best hoef niet gerepareerd help me en leer me accepteer me en koester mij…

Er komt een man met een kind langs voor thee, een praatje, hoe gaat het met jullie , gaat het beter. Dagen, ze kennen soms nog een botte behandeling spinazie eten we al , kennen de ovenschotel met ei en ook de voorzichtigheid 't examen van de intentie. Kijk , in de richting van de hoofden van de anti-zee voel je de impact ervan, de wereldwijde…

Daar lig ik verslagen door woorden, zinnen in lengte van uren, dagen ik zou ze toch beminnen elk woord nee elke letter toch lig ik hier met de pen ter hand jouw afdruk nog in mijn hart ideaal was het allemaal tot ik struikelde over de laatste lettergreep het blijkt dat ik er uiteindelijk niets van begreep.…

zoveel kiezen moeten het maakt mij boos zoals het mij aanraken mij ook vreselijk kan zijn zeg dus wat u zegt eenvoudig en duidelijk ik begrijp alleen precies wat ik hoor als ik de juiste woorden niet vinden kan om jou te antwoorden kijk dan wat ik doe al die woorden staan mij in de weg ik leer het beste door steeds weer…

ik neem waar en ook niet zover van mijn eigen ziel het weinig scheppende gebaar van de natuur bij de achilleshiel kleuren zouden moeten fonkelen, de lucht kan ruiken naar ontluiken en lammetjes stelen toch genoegen? doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver…

ik wil de zee weer voelen het zand aanraken zeven met mijn handen ik wil met de meeuwen in een duinpan of in het helmgras landen ik wil luisteren naar de stem het praten van de wind ik wil weten waar ik de nooit gevonden schelpen vind - ik wil het ongewis van toen ik wist niet wat me nog te wachten stond ik wil een inhaalslag…