Dit is de bank, hier komen de oude mensen, deez' dag is schoon, ook voor 't verkalkt gebeent. Hier gaan wij zitten, dromerig vereend, en hun oud hart zal doodlik ons verwensen. Hun oude hart, dat nimmer wou verflensen: 't kent haat en liefde en bloedt nog en dat meent te kloppen voor elkaar tot het versteent! Laat hen doorstromplen, pruttelen…

Haar smal gelaat, onder de grijze haren, smal, bleek en moedig, is mij toevluchtsoord, een blanke koepel, hoog en ongestoord door 't dom geraas, de hartloze gebaren. Het ware onnodig dat zij met één woord, voor mij alleen, die stilte ging verklaren, ik ken de droom die somtijds komt gevaren diep in haar blik, en éven haar bekoort.…

Ik mocht haar handen kussen, sprakeloos. Mijn handen slopen langs haar slanke voeten. Zij zag mij aan, daar was in dat ontmoeten van onze blikken iets genadeloos. Haar blik zei neen: met zekerheid, niet boos - haar mondje lachte wijl ze mij deed boeten mijn overmoed, en 't was een wreed verzoeten van een heel lange en even bittre poos.…

Wij leven 't heerlijkst in ons vérst verleden: de rand van het domein van ons geheugen, de leugen van de kindertijd, de leugen van wat wij zouden doen en nimmer deden. Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden, van moeder's nachtzoen en parfums in vleugen, zuiverste bron van weemoed en verheugen, verwondering en teerste vriendlijkheden…

Ik heb geen mens gekend die zich verachtte zo vurig en zozeer, als deze alleen, maar vriendlijk toch en trots bij de gedachte te weten wat een andre onzeker scheen. Zijn lijf verwaarlozend: zijn ziel verkrachtte hij sedert lang – ziek, spotziek en gemeen, leek hij tot voortleven nog juist bij machte. ‘Een steen rolt ook, en ‘k ben…

Mevrouw, ik groet u en uw hoed met pluimen. Uw krullen vallen goed, u glimlacht wulps en teer: tegen wie? tegen mij? of tegen een mijnheer in droom, die langvoorheen de slaaf was van uw luimen? 'k Begrijp u zeer: men kan geen droom verzuimen in uw bestaan, broos als een pauwenveer. En toch, uw borsten van biscuit zijn meer en meer als rotsen…

Volmaakte vreê van 't landelijke rusten: een brief, een boek, en dan de grammofoon... Het grasveld is geschoren, de einder schoon, de vijver uitgediept, geregeld onze lusten. De zwanen varen traagzaam langs de kusten, Loh'ngrins onzeker van der Jonkvrouw' woon, maar God woont hier met zijn papieren kroon, en deze rust is een volmaakt berusten…

Nadat de zieke man, zowat vier jaren door, door iedereen was verwend geweest, door iedereen zacht behandeld en zacht was aangesproken, en gewassen en in bed gelegd, gekrabd, in bed gelegd, geraden, gestreeld, gelaxeerd, in bed gelegd, en iedereens zachte wil, vier jaren, tot eigen heil had ondergaan - daar sloot hij opééns zijn kasten, laden…

Ik heb met eerbied het portret van Vader uit de lijst genomen, waar zoveel stof was ingekomen, en toen weer in de lijst gezet.…

Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk. Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen. Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk over de rest: want àlle mensen wenen. Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot. De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen. Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood. Uw ziel is klein. Ik kon het niet…

Mijn vriend, als weldra de ouderdom ons onherstelbaar heeft verzuurd, als onze leden goor en krom, en enkel nog door jicht bestuurd, verraden: 't Is gans uitgevuurd', zullen wij dan met stille trom verdwijnen, langs een achterbuurt, mijn vriend? Dit wacht de fraaiste bruidegom: de hardste munt raakt afgeschuurd, en dit karkas, door ons…

Zij blonk tussen haar blauwe haren als een topaas uit diep fluweel; een muziek van boze gitaren scheen uit haar wezen op te varen maar geen lach klonk ooit uit haar keel: zij blonk. (Te goed voor een rondeel.) Elke man wilde haar ervaren, elke vrouw keek van weerzin scheel, en haar glimlachje vol gevaren was waarom boven dit Te-veel…

Misschien zijn wij nu vrienden, en misschien zal morgen reeds alles vergeten zijn: wat goedheid van je, meer dan ik verdien, een koele bries, een korte medicijn. Ik zal weer zijn dezelfde die ik was vóór ik je kende, en toch, in dit moment, wil ik geloven dat dit smal terras de Wereld is, en zelfs der Wereld end. Laat heden…

'Leven is goed', en zijn wij tachtig jaar, wij doen geen afstand van ons duur verleden, koel is de schaduw van het leed geleden, en zacht de wijsheid over 't oud misbaar. Dan juist zij onze hemel glad en klaar, een schoongewreven spiegel van dit heden, lachend bij onze ruggelingse schreden, naar welke zuidpool of welke evenaar? Wij gaan…

Drie palmen in het duister, drie palmen in de wind. Gefluister, klein gefluister, klanken die men verzint. De maan is door de wolken bedekt, bedekt: een schicht treft, onder 't zwarte kolken, soms 't hele nachtgezicht. Damars, ketapangbomen zijn angstig saamgeplet, boven wat men hoort stromen, tot een kompakt boeket. Daarachter zijn de…

Die huizen zijn wel 't meeste schoon waar Kristuskoppen op de muren gladharig naar de zoldring turen, de meid draagt er een doornenkroon.…

- En is u criticus? Ik ook! En kunstenaar daarbij? Ik ook! Wat denkt u van de kunsten in het vaderland? of elders... Veel misbaar en anders niet, zegt u? Ik ook! De gunsten der Muzen zijn voorzeker voor een andre tijd. Doch... daar we moeten uitzien naar genezing; vanwaar, vermoedt u? hoe luidt úwe lezing…

Dit wordt door iedereen de nieuwe lent geheten, deze bezuiniging van elektriciteit. Nu moet men vroeger opstaan, want de tijd wordt kostbaar en bij zonlicht nagemeten. Die nieuwe zon! gezondheid en jolijt! het zoetste bed wordt kwelling voor ’t geweten, om half acht heeft iedereen ontbeten, om acht zijn zorgen in het vuur geleid. Eerst als…

Fatale fletsheid, die met klamme geuren het witte zeil in iedre stand doorhangt, maar super-kappers in je netten vangt, te overvloedig om het te betreuren - 't model van doodshoofd door je vel omprangd mag men in elke scheurkalender speuren, en voor een prik, Greet, kan dus wie 't verlangt zijn slaapsalet er veelmaals mee befleuren.…

Men had de man vermoord, hij was bezitter van een hoeve. En toen zijn jonge vrouw vermoord, die hulp had willen roepen. En toen hun dochtertje vermoord, van even zeven jaren. Haar bedje was doorweekt van bloed, haar peluwtje vol scheuren. Ten slotte nog de hond vermoord, de hond had scherpe tanden. Een groot portret van de andere drie…