Alle inzendingen, jaar 2004, week 11

Zondag kabbelt 's nachts voorbij wanneer ik rust in vergetelheid mijn compagnon (hij kent de tijd) slaapt mee, zet alles op een rij Laat me nog niet wakker worden ik zie fantasieën razen Bailey's glas uit wolken blazen tussen ongepaste borden Dichten kun je slapend af een kwestie van diverse wegen vloeiend, om geen woord verlegen een…

De dag verdween in tranen: regen gutst Langs rots en ruigte, en klettert op de paden - Wat stuit de golf, die langs de bergen klutst, En breekt door 't woud, met rots en woud beladen? De stroom zwelt aan, en bruist en schuurt ontrust De boord, die valt, om straks het hoofd te baden In 't vochtig, vratig graf, dat Judas kust, En zwelgt de bloemen…

En je kan zeggen Wat je wilt Maar je ogen spreken Kleurboekdelen Tranen Van doorzichtigheid Simpele vorm van verlatenheid Je warme handen Vol van oprechte spijt En mijn armen Rond het middel Van een ander Als teken van gerechtigheid…

Dat mijn zijwiel fiets een motor was En ik met die veer indiaan Dat ik duizend-talig was En dat iedereen me kon verstaan Dat ik toen de beste was En gouden bekers kustte Dat ik bijna Jezus was Nooit een moment ruste Dat ik Meneer Cactus was Drukker bovendien Dat ik sneller dan Ritsma was Ze had het niet gezien Dat ik een schilder…

Mijn geest zoekt een nieuw Lichaam voor mijn ziel, ik leef Al dagen niet meer. Bevreesd zonder hoop, Bedrogen, leeggezogen Door dit vacuüm Waarin ik als een Levensloze zaaddrager Zweef, vol verlangen Wat grond te vinden Om in te kunnen groeien. Maar zelfs de aarde Laat mij niet in mijn Waarde. Ik werd onbewust Geplukt in onschuld…

de la réponse c'est que j'espère de pouvoir recevoir votre lettre - à l'onze suivant? Ce temps sent long! - sur mon adresse nouvelle à Paris. La boîte à lettres ici-bas reste très vide. Mais je suis en train de goûter une tasse de thé jasmin, mon cher... un instant si vous voulez? La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant…

gulzig en bloot glijdt hij door mijn tuin een spoor achterlatend op planten, stenen en mijn schoen. een spoor van slijm en glinsterende belletjes gevuld met regenboog. ik volg zijn patroon van gaatjes in blaadjes en voel me week; zo'n tedere schade aangericht door duimgroot naakt.…

‘op een verjaardag’ over kluiten aarde waadden we het zwarte water tegemoet als tere insecten onze klauwen om het blote zwerk geslagen geboeid zongen we luider dan het kikkergeboefte in het vingergewas je brandde een lusachtig teken in het vuile sop we stegen op en streken neer langs versgesneden lis je droeg je verjaardag op aan…

met ferme stem leest oom anthony vanuit grand rapids zijn poeem voor: van boosheid staat de wereld bol maar onze president staat pall zijn recht en waarheid zegevieren hij heeft the means hij weet the way hij zal achter de dood aan gaan te land ter zee en in de lucht daders en handlangers zal hij slaan in de boeien voor het hoofdgerecht…

Ik kan niet wachten in de trein te stappen, Voel me vervuld van tintelende lente En hoop dat straks een lekkere agente Mij preventief op iets wil gaan betrappen. Het scheelt me weer een keertje masturberen Als ze mij uitgebreid gaat staan fouilleren. ________________________________________________________ ...minister Donner wil het preventief…

de dood kijkt voor zich uit in zwarte ogen vol met stilte slechts kaarslichtvlammend doet iets doods ontwaken overpeinzend het leven met vreugde en verdriet liefde, haat ontspringt in oorlog waar zij laat, wat zij ooit kreeg de mooie roze zachte huid verbleekt in korte tijd ook mijn hart klopt niet langer haar zien, stokt het verstijfd…

Je hebt een strijd met jezelf gestreden om de eenzaamheid te overwinnen. Jarenlang had jij geen mensen gezien totdat je met jezelf de strijd ging beginnen. Je hebt je leven aan je voorbij laten gaan, herinneringen aan vroeger maakten je wakker. Je had zo'n heel mooi leven gehad, en je wist; Ik ben niet zo'n stakker. Toen je vrouw was gestorven…

maand na maand gekromde handen in het voorhuis van gewisse dood mijn oma koesterend een stille hoop dat leven straks iets anders bood het leed, de pijn van al die jaren sleepte zij steeds vaker mee met aan de deur te vaak die leugen pas jaren later ergens in die ene nacht herhaalde ze haar laatste wens gearmd vertrokken…

ik zag je zwaaien je hoofd omdraaien voor een laatste groet tijd vergoedt geen afscheid lucht ging vonken in een spel van ademloze woorden je bracht me bloemen die al zomerend nog bij de lente hoorden ze kleurden ogen met de warmte van je lach in hun glans zou de uitgestelde hemel ook op aarde mogen je hebt het paradijs maar afgebeld…

In volle vlucht door de vroege lucht als jachttoestellen in een formatie vliegen ze in het vredesteken elke vleugelslag met een gratie die de kribben doen verbleken Het kale water weerkaatst gesnater de sonar van de ganzengroep de uiterwaarden liggen leeg langs de rivier een groene stoep de dijken als lange rollen deeg Eén schamel schot…

"Natuurlijk wil ik jou nog graag plezieren", Zo sprak ik tot mijn paard, "maar mag het niet, Omdat de wet nu alle seks verbiedt Tussen de mensen en hun knuffeldieren." "En toch", sprak toen het paard, "is er niks leukers. Dus die politici zijn mierenneukers."…

Ik had gehoopt je weer te zien dat heb ik ook gedaan heb de hele avond van kunnen leren hoe goed jij mij kan negeren Hoe kan ik nu zo dom zijn ik had dit niet voorzien verwachtte dat jij wel zou lachen en een praatje maken ook misschien ik wilde lachen en plezier maken met je dansen en drinken Maar ik kon alleen maar kijken hoe jij probeerde…

Zou je liever doof of blind of niet meer voelen, zonder reuk of snoep? Viel ooit de neus, is dat nu jammer. Hij ruikt zo lekker soep en hoe vergeeld papier hij weet de wierookgeur van Griekenland snuift liefde, kerstboom, haring. Dus nee hij niet, liever het oog dan dat alle rimpels kent in het gezicht de kleur van zalm en winteravondlucht?…

Bij het krieken van de dag en de slaap nog in de ogen, hoor ik een gesmoorde snik; mama zit voorovergebogen... Ze mocht een weekendje naar huis, maar wilde bij mij slapen... Ze is bedroefd, dat zie'k meteen, ik moet haar tranen op-gaan rapen. Ze pakt mijn hand en houdt mij vast ze weent nu bitt're tranen het gezwel, het…

Ik zoek mijn stem in een kamer vol boeken, waarin tranen werden beschreven maar die heel wat jaren verborgen bleven Ik zoek mijn stem in een tuin vol beelden, die gebeiteld werden uit duizend scherven Ik zoek mijn stem in oude kinderschoenen, die stampvoetend een weg zochten langs nachtelijke gedrochten Ik zoek mijn stem in elk murmelend…

Ik voel alleen je hand strelen; geïsoleerd als een verenpak trek ik onderhuids kippenvel. Ik ben een bang dier dat rilt. De vrouw die mij bemint bestaat alleen als een geheime wens in een wereld die mijn zinnen voedt gelijk massageolie mijn spieren. Je wilt me wakker schudden je drukt je handen op mijn schouder; ik verzet me maar…

Een traan voor onze vriendschap, Die zo liefdevol begon. Een traan voor onbegrip, Toen jij zei dat het niet kon. Een traan voor de pijn, Voor de steek in mijn hart. Omdat je niet bij mij wilde zijn, Maar liever een ander had. Een traan voor jouw kille gedoe, omdat je mij niet begreep. Ik wil wel verder,maar ik weet niet hoe? omdat niets…

Ik knijp in mijn zakdoek en pers mijn kussen tussen de letters van dit gedicht. In welke staat hou ik van jou, waarom beweeg jij zo door mijn handen, vertrouw je mij en smeden wij die in elkaar verstrengelde banden van liefhebben, jij kijkt en beweegt in sierlijk gestoken kraagje en lach, geluk dat ik echt niet voorzag.…

waar een engel wacht op zoek naar dromen in ontwapende ogen verzuchting legt wil de nacht vol liefde nog eenmaal huilen een regen van sterren in tranen zo diep zal het zachtjes heengaan vertedering schenken en zijn zoektocht naar dromen hoopvol zijn…

De dood heeft haar masker gemaakt en niets vergeten wat ze met haar ogen niet kon vergiftigen of veranderen in de droom die haar nachtmerries alleen in schuldige spiegels voorbij liet gaan…

Waar eerst alle hoop verloren was schaduwen en donk're wolken dreven waar geen lichtpunt was te kennen is weer zonneschijn terug-gegeven Waar de strijd eerst werd gestreden en verdriet d'overhand had waar je wankelend bent uitgegleden kwam ook plots weer levenspad Wolken zullen nog overdrijven maar het zwarte is er af een gouden randje…

„Het botsen der gevoelens: zegt men vaak, Kan voeren tot het ware van de zaak”. Maar waar vooroordeel met vooroordeel strijdt, Wat is het — dan verlies van tijd!…

De golven van de zingende zee reiken mij de hand. Rollend waaieren ze uit op het strand. Bij iedere stap mijn voeten spetterend nat. Doorzichtig, schuimend, verkwikkend, volg ik hun pad Zon, zand, zingende zee ik mis je... Nu is er regen en veel TV...!…

Jouw felle nagels klauwen mijn tijd in vacuum rood gekraste lijnen striemen toekomstig verleden nog steeds gehard in het raken en scheuren van dagen stoot mijn tijd geschiedenis…

Zwart geblakerd was het laken op de grote witte kist wierook deed de baar bewaken en omhelsde als de mist. Onder het deksel strakke lijnen van een stoffelijk overschot de ogen deden lichtjes schijnen dwars doorheen tot op het bot. En om de baar betrokken mensen donker denkende aan de dingen welke het lijk nu nog zou wensen en stil begon…