Alle inzendingen, jaar 2005, week 44

Je lijkt zoveel op hem. De rust, de kalmte. Je angst en verdriet. Wetend dat je reis verdergaat, met het gedachte wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. Vergaande aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven…

Er komt een dag dat wij niet meer bestaan Dat anderen de plaats van ons innemen Want niemand kan onsterfelijkheid claimen We zullen als die tijd komt, moeten gaan Hoe zal het zijn als wij er niet meer zijn? Gaat dan de mensheid toch nog eeuwen voort Of wordt ze spoedig door een gek vermoord Of door de vinding van een superbrein? En waar…

De troost verraste mij vannacht. Ik trof haar aan terwijl ik sliep. Het was al wekenlang dat’k dacht, dat iemand mij heel zachtjes riep. Maar in een wereld vol lawaai, versta je zulke klanken niet. Pas als het stil vanbinnen wordt, dan lijkt het of de troost dat ziet. Hij keek mij lang doordringend aan, zoals mijn liefste mij aanschouwt…

Op bergtop en dalende paden dolen over stormende zeëen waar bliksem stormt en wij, wij één kunnen zijn in een geborgenheid die het verleden kent als in duizend visioenen De nachten zijn duister enkel roodgloeiende kolen lichtten nog jouw gezicht -het kampvuur vertelt nog de mooiste verhalen, echter ik, ik droom van jouw glanzend zicht…

ik denk aan de zomer en proef zoet zomers en sappig de zon in een kers ik denk aan de winter met kruidnagel en kaneel en vooral kersenpitten drie minuten op zeshonderd watt…

Je bent mijn rots, ik ben de branding jij bent het anker ik de grond jij bent het diner ik het toetje jij bent het huis en ik de deur. Wanneer er niemand meer voor me is, zul jij er altijd zijn want jij bent mijn tweede ik!…

‘k Wenste me een zondagskind, ’t is nu nog steeds zaterdag, ‘k sprak ’t kindje toe door de telefoon en vroeg haar heel gewoon lieverd, kom nu morgen. ‘k Deed de voorspelling al dat je een meisje zijn zou maar een zondagskind moet ook wel kunnen dus kom nou morgen, da’s mijn wens… We zijn het wachten nu best moe, je hebt lang genoeg bij ma…

de verre horizon gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat we waren is een waardevolle…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid…

je wast jouw handen haren in een wrong speeksel welt achter tanden alles geschikt op het aanrecht van snijplank tot theelepel je bent aan frullen gehecht het schilmes schraapt zaadjes uit de paprika de ui fruit in sissende olie je roert gehakt met een vork rul en grijs in de pan nog wat ontvelde tomaten het laurierblad mag niet…

we lagen op een luchtbed onder een kruisgewelf het zeil strak klapperend om bogen van glasvezel de slaapzak hield ons bijeen rug aan rug versteend woelend in ons ongemak de olielamp bleef branden ik wacht liever nog even tot jij zuchtend kantelt met een schok en een snik tot ik de vegen mascara van jouw wangen lik…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

Nachten bewegen naar de ochtend in mijn dromen speel jij de hoofdrol zo fijn heerlijk in de zon witte stranden blauwe zee cocktail in ons hand verliefd naar je kijken liggen we samen armen over je heen zwoel kusjes geven…

duizend mijl in zee leeft een man zichzelf breedspreken kan hij niet noch op grote voet zon is in zijn hoofd warm en lange tenen mijmert wat niet is geen boek te lezen schrijft hij lucht woord op woord reeds vele delen zijn inkt droogt niet…

Amos zingt verheugd de metten mee: taal uit stilte geboren hoorbaar nu in elke hoek en zijkapel. De tijd is rijp om zich te melden bij de abt maar dan verdonkeremaant de lector het hem bekende slot van het kapittel: “zij waren beiden naakt, de mens en zijn vrouw, en schaamden zich niet voor elkaar.” En in zijn oor komt hees…

je las niet wie ik was zag een ander in de woorden ronder dan je zelf als hoekig had je had de slang al lang gezien negeerde twijfels die slapen nog dacht je misschien in onze schrijfsels waarheid bleek een koude douche waar jij met meest van rilde je keek me in jouw spiegel aan ik was het die jij wilde terug naar het spel…

Een zanger zingt over een banger hart. Dat klopt. Hij heeft gelijk wanneer hij bedoelt te zeggen dat angst de hartslag verhoogt. Alsof je nog even snel de tijd die je eerst dacht te hebben in een paar seconden op moet leven. Vlug het laatste slokje zijn voor de aller aller allerlaatste trein. Totdat het stilstaat. De angst voorbij.…

Vergaderen in zalen met klos klos keetjes akoestiek, over een nieuwe Friese wijk waar water zal gaan stromen, maar nu de balansboeken roet blazen tussen mannen waardoor hun gelach wat plukkerig wordt.…

Het bloed van alle schoonheid vloeit door aderen van jou bedruipt het karakter van licht met een rode warmtegloed... Je vertederende ogen spiegelen de node van begeerte het stille water, dat nauwelijks vloeit zal mijn beker niet beschenken... Navel van het hemelse paradijs verlos uw blindheid en ziet hoe schoon mijn hartsverlangen op…

Ze mijmert wat in het zachte zonlicht welk haar vale gezicht rimpelig beschijnt versleten wrijft ze over de leuning het oude houten bankje toont in aanzicht de gelijkenis van een beleefd leven... Ze tuurt in kringels van het water maalt in herhaling met gewichtige knauwen haar hand tast in zekerheid haar metgezel het tweezijdig craquelé sluit…

ouder worden is de (on)zin van 'bestaan' ontdekken je ziet het licht en bent opeens de enige bij zinnen met om je heen een land vol gekken die zich met koffers vol bagage haasten naar het grote niets al ben je nu een machtig mens uiteindelijk bereik je niets je vergaat tot louter stof stof de huisvrouw haalt de bedden af wast lakens…

naar waarheid leven vaak uitgeschreven 't verraadt vervuilt om 'm heen ziet liever de korf aan gemuild dagen slijten ook zonder sprekend spook laat hem zijn onvergank'lijk zijn in stilte van den verlaten buitenwijk waar men met auto's plat rijdt naar de pleinen van de supermarkt waar de mensen bulderen met honden zonder zakje…

Vrouwen die schreeuwend als pauwen doe-het-zelfkasten in elkaar kleunen terwijl huishoudelijke apparaten met een geraas of er een lawine naar beneden komt schoon wasgoed de kamer in katapulteren: dat alles is niet prettig. Liever zanderige eilanden, geel oplichtend in de zon, waarboven meeuwen uitwaaieren als een weerspiegeling van de school…

koppige wind blies mij tegen terug naar mijn oorsprong veilig in de beschutting van niets maar er was geen kruid op tegen soms kun je ook deze elementen overwinnen als je het doel voor ogen houdt, er toch willen zijn omdat het onweerstaanbaar is zij schuilde in mijn armen nam woorden direct uit het hart en kalmeerde de kou in mijn lijf…

ik keek je aan voelde de klink je opende een hand als duizenden en liet me zonder drempel binnen gaan de ruimte was sacraal in vleugjes wierook droomden heiligen hun beelden in een eeuwenoud patriarchaal ik zag de doopvont waar mijn moeder stond een priester om de kinderen in te schrijven goot heilig water over generaties jonge…

een kamer gevuld met mensen die lachen drinken en praten met elkaar samen plezier hebben een tafel gevuld met hapjes die noden kaas en gevuld ei toast met kaviaar samen lekker eten een hand gevuld met warmte die gemeend de mijne schud vergezeld met goede wensen ieder jaar een dag gevuld met vrienden die trouw zijn buren en…

een kleine meis met krullen dacht met woorden over mij heen zij dichtte een lied in grijze haren om weer vorm te geven aan mijn uitgewaaierde eigenwaarde haar vingers schreven letters bouwde lagen met een schaar het teveel werd verdreven het couplet was klaar…

eigenlijk heb ik een kleurenfilter nodig want het spint niet in mijn kleine wereld er is verandering op til het is tijd om weer op te staan ik jaag het leven weer door mijn aderen ik wil niet dat mijn leven verdroogd laat mij tastend schuifelen en wakker worden in een warme wind soms kijk ik naar de aflopende tijd haar…

Voor hij zijn goede naam wenst te verbinden Aan een naar hem genoemde nieuwe lijst Heeft Peter R. van u en mij geëist Dat wij zijn plannen acceptabel vinden. Wellicht typeert het Peter R. de Vries. De man kan vast niet tegen zijn verlies.…

Een dame, een schaakstuk te Rome, Vertelde onlangs zonder schromen: Je weet hoe het gaat Als 'n koning je slaat Dan voel je je heel snel genomen…