Alle inzendingen, jaar 2005, week 48

ik tel tot zes links de vork en rechts het mes laat gisteren herleven toen waren het er zeven en morgen misschien maar één toch niet alleen links de vork en rechts het mes…

Een sinterklaasdichter te Vlijmen Liep laatst met de Kerstman te slijmen En wat men ook vindt Van Kerstman of Sint Ik kan dat niet met elkaar rijmen…

als 's avonds de onweerslucht de hemel te snel sluit de nacht te vroeg aanvangt dan worden mijn gedachten weer zwart als de inkt waarmee ik schrijf als 's morgens de zon weer verschijnt werpt zij nieuw licht op oude zorgen worden vandaag de cirkels doorbroken mag het voor één keer een rechte lijn zijn…

in de snerpende, snijdende winterkou, die over de vlakke weilanden schuurt en egels verkleumd naar hun legers stuurt, knettert stil mijn hartvuur voor jou onverstoord vervolg ik mijn mars, hoewel de vorst mijn adem snijdt en de vallende nacht mijn zicht misleidt, gegidst door jouw onfeilbaar kompas sinds ik je geest en ziel heb verkend…

Draag me niet op handen maar Breek me, onvoorzichtig Spaar me niet mijn tranen Geef me mijn verdriet Streel me niet met handen Die gedrenkt zijn in geheim Zonder iets te zeggen Verscheur je telkens weer Mijn hart…

de hoogste noot brak in applaus haar echo kaatste leegte tussen sterren de dirigent sloot toen het firmament stilte kwam van verre…

ik ga over glanzende glooiende velden langs bloemen, bomen en blaren waar geurende rozen ruiken en strelende struiken stuiven adem de zachte zwoele zucht die mijn lijf laat leven en vrijelijk vult vol vreugde om mij met het waarachtige wezen te verweven ik zie een zuiverende zwevende zon waaronder vriendelijke vogels vliegen en leeuwen…

Proporties Groots is de wereld, zonder vergelijk In het heelal krioelen sterspiralen waarin je tijdloos glorieus kunt dwalen Wij zweven rond in 't ruime hemelrijk Hier in de winter, plaatselijke tijd op onze schaal van mensen, merels, mezen een miniscule cel van 't wereldwezen weerklinkt de echo van oneindigheid In poezie, het hemelstormend…

Een mooi lichaam, ogen verleidelijk kijkend, haar aanblik, zo aangenaam, engelachtig lijkend. Haren omlijsten haar gezicht, lang, wild, en verward, menig man is daarvoor gezwicht, en sloot haar in zijn hart. Een mond, gemaakt om te kussen, zo moeilijk te weerstaan, een stel hagelwitte tanden ertussen, een glimlach, zo spontaan. Deze…

Neem gij het leven Zoals het is - Een beetje onrechtvaardig, Een beetje boosaardig, Maar ook wel eens aardig En soms lang niet mis! Leef gij het leven Zoals het gaat - Niet al te opzichtig, Niet al te gewichtig, Een beetje voorzichtig Dan is 't niet zo kwaad! Houd gij het leven Bedaard in het oog - Toon gij u krachtig, Uw doel steeds…

U hebt nog tegen mij gelachen en vroeg zacht : kom jij eraan? veel meer woorden heb ik niet gehoord toen bent u van ons heengegaan. U was zo moe, het lichaam was op we wisten dat het afscheid kwam en wij u los moesten laten toen God u in Zijn armen nam. Uw lichaam kreeg een plekje in de aarde uw ziel maakte een hemelse reis nu mag u voor…

Wat is een gastvrouw een wondermooi ding van ver. bijna een hoofd dat zoetjes ronddraait in een kraag. het kopje grijze thee vaart naar de overkant; twee lepels flirten - zo plesant in deze schemer. --------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

wat bijblijft zijn een krakende stem een lang lichaam borstelige wenkbrauwen een warm zangerig accent de uren die we hebben gesleten met praten over de verschillen en overeenkomsten van een landsaard het hart verloren in Nederland teruggevonden in Brazilië voor altijd daar hier rest de koude van een meteorologische winter en het geloof…

verbitterd keilde de dichter zijn veer en laatste sonnet in de puilende mand poëzie bekoorde niet langer het land verlaten door recensenten van eer wie durft zich nog wagen aan dicht en spraakleer aan eerlijke verzen waarin ‘t beeld zich brandt gekruid met wat humor, subtiel of saillant in lyrisch extraverte of ingetogen sfeer ? kringetjes…

ik heb je houd je aan mijn vingers vast je bent niet meer te gast handen voelen eigen kom maar thuis ik kus je lippen in een warm blijven…

Aan 't Sint Jorispad te Naaldwijk woont de lieve zuster Sonnetien in de kunst bekend zeer gezien als dichtend heel puur natuurlijk Haar grote voorbeeld Shakespeare maakte van die prachtige sonnetten allemaal volgens d'antieke wetten de ware kunst scherp in haar vizier William’s drama’s meer nog passie ’t jaar rond geduldig is haar wacht…

Als vergeten staan de koffiekopjes Op een verlaten tafel De stoelen schuin weggeschoven Een half uitgedrukte sigaret kringelt De stoet is halverwege Linten verwaaien verward Zojuist gedolven graf omkranst Met losgelaten bloemen, bedolven Witte kist, voor altijd gemist Een lege kamer borrelt na…

Zij stelde vast Al-Qaeda zwaar teleur Toen zij half Bagdad dacht te doen ontploffen, Maar daar alleen maar zelf bij werd getroffen - Een typisch staaltje Belgische terreur. Dus mag ze in de hemel ook niet slapen Met de beloofde zesenzestig knapen.…

En als ik jou weer zal zien schat Waar en hoe dat maakt niet uit Zal mijn hart zingen van geluk Klinken er klanken van liefdesgeluid En als ik jou weer zal omarmen Je kussen zacht strelen op mijn wang Jouw geur zich met de mijne mengt Dan heb ik alles waar ik naar verlang En als ik jouw liefde weet te winnen Zullen er rozen bloeien op mijn…

mijn hand kruist de vier windstreken terwijl mijn stramme benen op de versleten plank pijnlijk wenen de ogen verstard gericht op een beeld van verbeelding aan wie ik mijn verloren hoop met droge tranen schenk de geur van een gedoofde kaars is als balsem voor mijn pijn in dit moment van alleen zijn…

De sint kwam laatst in Oostzaan zonder zijn schimmeltje aan. Iedereen zocht zich naar, maar het paard was zowaar naar de koersen in Duindigt gegaan.…

gehoord en door een storm opnieuw ontwaakt in een wereld waar vreemd genoeg alles went zo ook een droom van liefde die geraakt wordt door de armen van de dood wandel ik de nieuwe morgen in en laat alles wat werkelijkheid is even los, zelfs de diepste kern in mijn lichaam leeft in onzekerheid danst met de wintermuggen in het fel verlichte…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

ik was hier even zo maar, niet om iets te melden velen zeiden het al toen zij over liefde vertelden en dachten, iets zeldzaams te schrijven maar slechts droomden over een gewenste verwachting die voorbij kwam drijven ik ga vergeet wat ik zei immers ik kwam slechts voorbij…

Ach mijn liefste, het alfabet, hoe schep ik je tot leven, om deze woordelijke pennenstreek, een papieren ziel te geven ? Zodat mijn gespelde liefde van inkt, het netvlies bemint, en de vorm van al je letters, mijn dichtershart verslindt.…

Om zoveel goede wil en hartverwarmend kijken; om hier en daar wat blauwe lucht en moed die niet wil wijken, een glimlach naar Hierboven. Om 't kind dat speelt en ademhaalt, dat drentelt rond zijn moeder; om 't vallen van de avond nu, een vriend zijn broeders hoeder, een glimlach naar Hierboven. Om 't lied dat klinkt van over zee, een…

Het oneindige verlangen Rust is geen gegeven Door belevenissen bevangen De eenwording is het streven Zoveel meer dan alleen het leven Een gegeven zonder rangen Een wereld zonder belangen Onvoorwaardelijk blijven geven Een verloren strijd Een gevecht zonder eind De waarheid die men mijdt Gedrag steeds ondermijnd Tot elke compromis bereid…

Spreekt hij zacht een woord laat een enkele zin letters dansen hervonden gedachten in gedichten schrijven taal dichterbij wat rest is stilte langs draden kilte…

duistere schimmen in koud hout kraken kraaien de heldere nacht…

uit de nevel boven het zoutmeer stijgen strepen van oranje snavels, zittend op hun witte veren en kruisend als machtige vliegtuigen door de zon met een bloedende borst op weg naar de gronden druppels vallen als rode bessen door het zoute water en verbleken op de bodem die gewend is om met de dood om te gaan niets aan het lot overlaat…