Alle inzendingen, jaar 2005, week 5

Laatst trof een mevrouw in Nabloes Ontharingscrème aan in haar douche Het was niet haar merk Maar rook wel erg sterk Dat middel was niet voor de poes…

Dood, rood violet in gebed. Tranen veraarden, verdwijnen langs stenen, stromend verdriet. Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

eiland in de zon gedompeld in het zwijgen niets meer hetzelfde…

In haar kinderjaren is een droom gestorven op de dag dat haar moeder in de mist verdween Het kind toen nog zo jong zat vol met vragen en de scheuren in haar ziel voelde zich verraden om de liefde die verdween Zij moest de last gaan dragen op schouders die onzeker waren zo vocht zij door de jaren heen een weg die haar verharde dat liefde…

De vrouw achter het snackloket staat te bakken, staat te zijn. Is dit haar keus? Ze kent geen Sartre,wel haar klanten als haar broekzak. Niks geen nieten, dit zijn frieten! En met een ferme zwaai vliegt al het zijnde door de lucht. Ze is een dichteres van elke zak patat. Ik zie haar denken: 'Vent, ga eens existeren!' ------------…

Het droomhuis achter de duinen (Dat wij lentebries noemen Omdat we het niet meliger konden verzinnen) Is door man en muis verlaten Haar flanellen bloes over de armleuning Begin ik al grondig te haten De mouw ruikt nog naar vrouw Ik kuch De hoveling die haar met ingetogen zwier Uit de sluimer sleurt Het huis geeft geen kik In het omgewoelde…

Tijdloos verloopt die nacht waarin ik duizend maal ontwaak... Ik proef van duizend ogenblikken, mijn hart stelt vragen... Jij luistert zonder te antwoorden... En met jou omarm ik de onwetendheid...…

Zoals alleen kinderen doen Die de vrijheid beleven als een onvoorwaardelijke zoen. Laat me onbevangen leven huilen, lachen als een kind dat pure vreugde is gegeven. Opdat ik dat kleine hart hervind Door volwassenheid ontnomen Vergaan door jaren, met de wind. Als de bladeren van bomen aan hun takken stil vergelen gelijk mijn kinderdromen…

Liggend in de molm van mijn bestaan knaagt de botworm aan mijn ziel Zwijgend sijpelt het slijk Poeder verpulvert tot stof Donker de ontaarde aarde Een stempel uit het verleden Vingerafdrukken vervagen Nagelklanken, harensnaren Traan slijt naam in graniet holt bergen uit tot dalen Het leven stampt als een olifant langs de rand van…

Waar sterrenstof mij omringt Gedreven door kosmische stralen Waar mijn geest de kracht ontvangt Doe ik omvattend op u nederdalen Open uw aura voor dit magisch moment Zowaar ik het beheer en geeft u door het helende Mijn handen signalerend uwe serene ziel strelende…

als het feest voorbij is en het koper nog nagalmt de bierviltjes op de vloer zich volgezogen hebben en laveloos liggen te wachten dan schijnt het zonneke op jou, zit de confetti nog in je haar en alles plakt aan elkaar op het vergeten bed van boerkes en boerinnekes is het verse brood met jam de zoetste start van de dag…

Voor de tweede keer in zijn leven raakte het onvolmaakte in een spiraal van streven Ooit greep hij zich vast aan de filosofie van de tijd Zijn wens bleek een contrast De eerste keer was fataal een poging tot permissie een toekomstideaal De tweede keer was een onthaal een dilemma zonder grenzen verdwenen moraal Nooit gaf zijn…

liefde denkt niet gelukkig maar niets met iets verbinden men neme ´niets´ trekke er de ´n´ van af en houdt wat over als het verveelt doet men de omgekeerde bewerking niets ruimt makkelijk op neemt weinig ruimte in beslag…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

Jij verdient een oscar Voor rasecht volkstoneel De schijn mooi opgehouden Belazerd, veel te veel Voor glashard kunnen liegen Dag in dag uit die rol Met alles te bedriegen Hoe hield je dat toch vol? Je krijgt een gouden kalf Voor zoveel acteertalent Ze weten nog niet half Hoe goed jij eigenlijk bent Geniet maar van je prijzen Om mij gaf…

We moeten inpakken en wegwezen, meenemen wat hoognodig is, paspoort, bankkaart, ballast achterlaten, vertrouwen hebben in de bestemming en onszelf, geen geschenken kopen, herinneringen bewaren, verbroederen met lokale bewoners, toeristen mijden, ons ondergraven in het forse gewemel, reisverzekering, landkaart opbergen, ons redden met tandenborstel…

waar denk je aan? niks, ik zit gewoon blikken zijn niet verboden blauwe halve maantjes zien de stoute bruine sterren van de brahmaan wat doe je dan? je wast mijn haar bij de dorpspomp giet je bekers water over mijn hoofd 's avonds loop ik de woestijn in alleen onder de groeiende maan tot de stemmen achterblijven eeuwig wil ik hier…

Al dat jonge groen Als een koele zoen Op mijn ogen... En mijn hart bewogen Zoals toen...…

waar kan ik de kruiskopschroeven vinden vroeg ik aan de kassiëre in de Gamma terwijl zij wat scheef op haar draaistoel in de strakke broek hing en mijn ogen al winkelhaken maakten maar goed ik liep door de vele gangen langs spijkers en hout toiletpotten en lampen ja zelfs een poppenkast en planten toen ik haar in de rij met deurklinken…

Het lijkt een wonder Vader laat zijn borrel staan Hij kon nooit zonder…

Na twintig eeuwen Mag Jezus van Nazareth Van mij van het kruis…

Hoeveel gedachten zijn verborgen? Hoeveel gedachten worden er gezegd? Hoeveel gedachten worden verdraaid verteld? Waarom wordt niet dat gezegd wat ze bedoelen? Erom heen gedraaid Zodat we wel weten wat er bedoeld wordt Maar het toch niet zo gezegd wordt Kwetsend, vernederend, pijnlijk Maar toch niet zo gezegd Woorden op een gemene manier uitgesproken…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

Wanneer wielen blijven draaien in het rad van de te leven tijd zullen spaken blijven steken in geblazen lucht, ik raak je kwijt is er toch een dag gewonnen ademen uren even rust wordt er een mooi web gesponnen en het weten weer gesust elke naald als een spuitje hoop verduistert de nacht blind vertrouwen dat ooit door wijze wijzers sloop…

Niet de nachten zullen tranen al kust het kussen jouw verdriet nee, de dagen zullen slikken wanneer men oogt en waarheid ziet niet de oren zullen horen noch de stemmen zullen verstaan nee, de monden zullen spreken vertalen verbeten levenswaan niet de handen zullen reiken nimmer zijn zij meer gevuld nee, zij breken sterke dijken klauwen…

Mevrouw, er zit graat in mijn kabeljauw! Ze schold me uit met scherpe tong schonk duivelspsalmen als beloning plantte haar ring recht in mijn tronie; schopte barbaars mijn hom so long Zo werd ik hondsdol fijn geslagen terwijl zij haar heil, bot en droog in haaiefins mijn kant op spoog alvoor mij snoekduik op te dragen na nog meer vallen…

Door wie werd eertijds Floris Vijf vermoord En gingen ooit de broers De Witt ter ziele? Gelukkig zijn er DNA-profielen Waarmee de schurk alsnog wordt opgespoord. Hoewel, wanneer het speurwerk is verricht, De dader steevast op het kerkhof ligt.…

Gewoonlijk schrijf ik niet zo graag sonnetten Doorgaans ben ik me er wel van bewust Dat het mij al te zeer ontbreekt aan rust Om veertien regels achtereen te zetten Dit ongeduld is wederom gebleken Na zeven voelde ik mij uitgeblust En dus blijf ik nu bij een halve steken…

het hek is van de dam het schaap erover raad eens wie ik tegenkwam de herder ik keek mijn ogen uit hij zag mij niet staan zocht het verloren schaap liep verder…