Alle inzendingen, jaar 2006, week 2

je glimlacht ik voel de stroom als een donszacht moment bron van hunkering geplukt uit de schaduw van een donkere dag je probeert me te analyseren tracht te weten wat er in me omgaat je doet maar je kunt toch niet door me heen kijken je denkt nog steeds dat mijn gevoelens zullen overwaaien mee met de noordenwind als waren…

Vannacht heb ik tegen je aan gelegen heel zacht Vannacht, voor even gevoeld voor ‘t laatst hoe ‘t was Vannacht bij jou te zijn te leven voor even Vannacht gezwegen over straks alleen Vannacht…

(Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Hier sluimert Isabel le Blon, Die, als een roosje met de zon, Blijgeestig op haar steeltje stond, En riep met een bedauwde mond: Wat is de schoonheid? wat 's de roem Der jongheid anders als een bloem? Dit was haar eerste en laatste leer, Toen zweeg ze stil, en sprak niet meer.…

hee? ja u daar heeft u weet van dat u leeft u ziet wel en denkt en denkt maar dwaalt af, terwijl u ogenschijnlijk leest, doch het beeld dat u waarneemt hangt nog bij het feest van gisteren of omdat u zich verveelt of aldoor uw tranende ogen zeemt heeft u weet dat u leeft of zijn uw gewoonten gewoon u doet maar wat bent u het niet…

let wel het is teenkrommend de Halve Egmond over duin en strand als voorlaatste met grote haast aankomen groots in cadans op kilometerpunt 17 bij bananenstal ONZE HAP TEGEN HONGERKLAP met een in alle rust je banaan pellende mevrouw die lacht zet door blijf er voor gaan bent er bijna dat is pas echt krom om niet te zeggen bij…

wees maar stil nu ik heb het al begrepen wat je zeggen wil heb jij allang gezegd het staat te lezen in jouw ogen mijn lief, het zijn jouw ogen heel de wereld ligt besloten in jouw blik kom eens hier nu we hebben nog maar even voor wat ik zeggen wil zijn woorden niet genoeg het wordt geschreven door mijn hartslag het woeste handschrift…

‘melancholiek stonden haar ogen’ sprak de receptionist een groot liefhebber van het vrouwelijk schoon hij had haar begeleid naar de kamer de minibar, de kaart, het uitzicht op wat neuken nu gaf hij mij de pass-key bleek en bibberig dook hij in de paperassen, held in de gang wees een zweterig kamermeisje mij de weg. het elektronische slot…

Ons oermensen als de dag van vandaag helaas verleerd het echte jagen vergeten zijn wij het gevoel van eigenwaarde ergens verloren door de tijd Joeg de eerstelingen van ons mensen volledig in harmonie met natuur jachten wij reeds jaar en dag in galop voorbij aan onze ziel Waar is gebleven het oerinstinkt van op de elementen te willen…

geluiden in mijn slaap dwingen me te luisteren mijn hart bonkt in mijn keel ik ben niet eens ontwaakt ik slaap terwijl ik wakker lijk het donker weer gezichten op de muren schrijft die staren met hun dode ogen ik moest beloven dat ik het aan niemand ooit vertel spelen met hem was een hel dit had dat nooit gemogen ik voel de pijn…

eenzijdig belichte takken steken hun vingers naar de zon alles glimt en schittert diffuus licht valt op een bron druppels vallen in het water met een precieze regelmaat het hoopt zich op, stil maar zeker de boom bevriest, het is al laat als de nacht hem komt vertellen hoe "wonderschoon zijn takken zijn", ik breng je zwart vermengd met…

Gelukkig is de tijd waarin ik rij. M'n weg gaat echter geenszins over rozen: ik moet algauw onaangenaam verpozen. 't Is jammer, maar het daluur is voorbij. De torenklok geeft thans het spitsuur aan: de hoogste tijd om in de rij te staan.…

contouren van mensen bestaan uit lijnen, vormgegeven door hun houding, krom of recht, zittend of staand de vorm, ofwel gestalte, mag je ook van binnen bekijken, ook dat heeft een naam en is kneedbaar, te manipuleren door andere mensen, die geleerd hebben die contouren binnen het visueel aanvaardbare te houden, zodat individuen…

Een poëtisch proces borrelt in grijze cellen verhoogt de frequentie in snel stijgende pieken zinnen en woorden strijden om voorrang taalkundige chaos die structuur behoeft bedachtzaam open ik de creatieve uitlaatklep en ontrafel de inhoud op het maagdelijke scherm…

ik voeg letters aan elkaar om mijn brein te verlichten soms heet dat schrijvend dichten of zo maar, een sprekend gebaar ik wil ze met leven bezielen opdat ze in woorden worden geboren scheppen in een beeld van schitterende eigenheid ik wil hen, met schoonheid toebedeeld, in gemeenschap bekoren vaak valt mij de gedachte te binnen…

Een hond met ijzeren ogen had mijn hand in zijn mond genomen. Ik wilde niet dat dit gebeurde maar was bang te scheuren als ik mij verzette. Luister hond, zei ik, laat me los en ik geef je wat je verlangt. Maar wat hij wilde was alleen dat ik niet verder ging en met mijn andere hand hem streelde. Zo. Dagen en nachten in zijn ogen zag wie van…

hij braakt zijn droom in een dronken nacht vergrijpt zich blind aan roemloos denken beschuldigt zichzelf begrijpt enkel de leegte zonder rust en met een stervend gelaat met onbestemde vleugels breken zijn ogen en de grens waar nooit meer een dag zal wachten een schaduw valt neer marmert zijn mond donker glijdend - het is voorbij…

behang de hemel blauw met wolken en wat zon verjaag de wind met kou en keer de buien om bedek de aarde met tapijt kies gemengde kleuren de vleug geeft al het onderscheid van wat erop zal gaan gebeuren neem de tijd in eigen hand ontspan de opgewonden klokjes maakt het haasten maar van kant stop het leven niet in hokjes dan…

Grachten met feloeken Handel alom Groente en fruit Kleding en kunst Koopwaar met waarde Potten en pannen Zilver en goud Met komst van de koopman Woede niet bedaarde Een rechtbank vol mensen 'A pound of flesh' Joodse koopman Shylock als naam Die voldoening eist Water en boten Handel en gif Voor onbetaalde schuld En handel, veel…

Het nieuws bezorgt mij dikwijls kippenvel. Ik las bijvoorbeeld laatst tot mijn ontzetting Hoe de gevreesde vogelgriepbesmetting Veroorzaakt was door simpel kinderspel. Dus heb ik ook mijn kat moeten bevelen Nooit meer met dode vogeltjes te spelen.…

Er zei laatst een dame uit Groesbeek: Hoewel mijn ex vaak nogal louche keek Vond ik het toch naar En dat is echt waar Als men zei dat hij zo op Bush leek…

mijn ogen, neus en mond zijn uitgewist wie naar mij kijkt, staart in een leeg ovaal een atlas op een onbekende schaal de aarde hult zich in een dichte mist het rookgordijn van een illusionist die speelt met vuur en zaagt met roestvrij staal en kan verdwijnen voor een volle zaal op een manier waar het publiek naar gist ik tover telkens als…

op het marktplein van mijn dorp speelt de Koninklijke Fanfare gesteund door bier en ouwe klare de Symfonie van Jacob Slorp na tien volle en vijf halve noten onderbreekt men de geschreven muziek om op te staan met de hele kliek en wordt de alcohol snel ingegoten halverwege het schone andante raken de gemoederen verhit de dirigent heeft…

Verhalen vallen als dichte sneeuw uit de lucht ze bedekken wat is geweest dan waait de lucht bleek door de wolken uiteen gescheurd tegen de stroom naar diepe wateren in peilloze diepten de verbinding verbroken in het woud van mijn gedachten aan de rand van de bron staat de tovenaar van het water ik spin een web van zon…

zwart ontleent zijn kracht aan een duistere macht het ontbreken van helder licht heeft mij naar binnen gericht de avond is zeer nabij de geest van de nacht aan zijn zij…

de melkweg in flonkerende kristallen op zwart fluweel dan een trage zon voorzichtig stralend door zilveren ochtendnevels jouw dag was geboren om je te ontvangen in een wereld van gouden herfsttinten je kleurt ons bestaan elke dag een wonder…

je speelt vandaag droomt voorzichtig over morgen lacht en praat staat mannen uit te dagen weet waar je voor gaat toch vlecht de zon onzekerheden in de uren versombert in een ander licht je weet dat dit niet lang kan duren stikt weer in herinnering door een omgeving zonder zicht wilt verdriet met handen breken vergeten wat…

Zonnebloem, gele pracht lijk zijn voeder zon die kracht schijnend op stoep,straat ordinair balkon geel,penseel linnen doek als schilderij in gebonden boek Vincent v Goch bestaan ze nog Jouw gele bloemen mensenhoog vrijend met de zon ordinair op ons balkon…

Stellig kijk ik naar beneden, hoor voeten onder deze zoldervloer, zijn er soms spoken om mee te spelen? Beren in de hoek ze lijken me tevreden. Dan komen de passen rap omhoog, klinkt er gestommel en gebrom, bliksemt het ganglicht fel naar binnen, waag ik mijn zevende leven, springend in een boog, recht op mijn aanvaller af, die geschrokken…

Wanhopig zat ik op mijn knieën, zoekend op de grond. Turend onder een wagen, die daar geparkeerd stond. Ik had mijn contactlens verloren, net voor de moskee en zoeken met vertroebelde ogen, dat valt echt niet mee. Toen hoorde ik een kuchje, naast me stond een oude Marokkaan. Hij hielp me recht en samen zijn we de moskee binnengegaan.…

tussen zwevende vlinders, vliegende herten en opgerolde grashelmen had ik jou lief, zo lief mijn lief de warmte kleedde ons uit, zelfs de wandeling er naar toe was uitlokkend bedoelt, je kwam van alles tegen we overtraden een regel die ik niet kende jij wreef door mijn haar en je lichaam smolt in mij, wat hield ik toch vast hier onder…