Alle inzendingen, jaar 2006, week 21

tussenstation nu een hoeveelheid kou om in over te stappen op Nijmegen schutsluis tussen huis en huis tand op een tandwiel maar in vertraagder opgenomen dagen was die koude louterende grensformaliteit inwijdingsplechtigheid onheil rondom het Heilsfeit klaagmuur tussen trein en drempel het neon- gotische station en een rijtje heilige…

Messen krassen over zijn dijen littekens op z'n ziel daar hij z'n gevoelens niet uiten kan heeft hij 'n scherp projectiel Hiermee kerft 'ie tot bloedens toe bonst zijn hart in z'n keel Wordt hij uiteindelijk weer rustig 't was hem allemaal even te veel…

Je raakte me met woorden tot wel bijna in mijn ziel ik voelde dat je vallen zou maar greep je nét op tijd. Je handen voelden warm en zo intens vertrouwd Een verbond van levenslijnen vloeiden als het ware samen. De band die we bezáten wilde ik niet kwijt ik liet mijn ogen dwalen en zocht naar je gezicht Daarin zag ik wat ik zó graag…

Vandaag heeft ze haar verwachtingen en verlangens teruggegeven aan de gever de prijs was te hoog onverwachtse vreugde leek te komen, veel te kort wat haar leven had mogen duren de pijn is vertrokken enkele reis, niet uitgezwaaid gemis en verlangen wieken als schaduwen voor de wind, ongrijpbaar afgedankt als het gerafelde web…

Ze zijn van een ruige vastberaden schoonheid, de gedichten van Albertine Soepboer sneed iemand ooit eerder zo het universum in stukken om het daarna in een bizarre schoonheid die verbijstert opnieuw in elkaar te zetten?…

ogenschijnlijk ietwat doelloos loop ik trots en zeer tevree aan het kleine kinderknuistje van mijn oudste kleinzoon mee 'k laat mij door het ventje leiden langs de snackbar in de straat waar een bordje vol verleiding voor de kinderoogjes staat 'k voel het ventje even dralen daarom kijk ik wat opzij zie zijn bruine oogjes stralen hij…

Net gedicht Beentje gelicht Is af Uit…

Kruipen de uren kruipen ongelogen op de stoel, knielellendeding, gevangen op de vierkante meter, krampenvingers, vlammenwangen, prikkingen in schermersogen. Gekkenhuis hier vergeven van waanzin borderline narcistisch navelstaren en in- zichtloos ziek. Wie zal mij bewaren? Tikken, tikken, tikken, kreng decursus, dwang en drang en…

Niets te verwachten, niets te hopen: er rest mij niets dan duisternis en Dood. Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt, U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.…

Vergeet mij maar. Doe mij maar weg uit Uw herinnering. Tot eens, bij toeval nog, gij leest: 'in alle stilte plaatsgevonden', en schudt het hoofd, en gaat Uws weegs.…

Voor bijna niets is een antwoord als twijfel steeds keuzes vermoordt Wie wil niet meer dan overleven kunnen wat je wilt in plaats van nauwelijks kunnen wat zou moeten met die welbekende moed der onbegrepen wanhoop Groter de overwinning bij het accepteren van teleurstelling over jezelf Voor bijna alles is een antwoord…

Ze wordt zestien bijna, Liesje van de buren. Ze wordt bezien weldra en krijgt al meisjeskuren. Want als de jongens uit de straat beginnen lonken, heeft zij, de kin omhoog geeneen een blik geschonken. Ze smelten allen voor haar lange donkere vlechten die zij uitdagend zwaait: laat ze maar voor haar vechten! Ze wordt zestien bijna, Liesje…

Mijn tranen zeggen "ik zal je altijd blijven missen mijn zoon" Mijn verdriet is niet te stoppen en overstijgt nu mijn liefde Mijn hart is verscheurd en het doet nog steeds zoveel pijn De gedachte dat ik je nooit meer vasthouden kan Wil mijn verdriet niet verdringen nog ontkennen Mijn tranen soms verdrongen door frustratie en woede Nochtans…

Soms denk ik af en toe nog even aan 't dorp van toen, nà d'oorlogsjaren, waar wij nog jong en kinderen waren: de wind door 't malse lindengroen, de zoete lucht van meidoornhagen, heel vluchtig als een avondzoen. 'k Zit dan weer vooraan op de fiets bij vader als hij, avond al, nog werken gaat bij boerenmensen uit de straat of verder. Ik…

De zon schijnt, gisteren niet. de vogels fluiten, vannacht niet. Vandaag is nu en niet morgen, dus verder kijken heeft geen zin Leef vandaag en pluk de dag, want nu schijnt de zon. Misschien doe hij dat morgen ook maar omdat niemand dat zeker weet, geniet daarom vandaag. Pluk de dag en luister naar de vogels, ze hebben hun eigen verhaal…

Beuls-professies (petten af!) Zijn sinds jaren meestal erflijk. Daarom, kind! (een mens is sterflijk, En uw vader helt naar ’t graf!) Ware ’t nimmer te vergeven, Zo ik u geen raad zes zeven Vóór mijn end te slikken gaf. Primo – Jongen, voel uw waarde! Want een echte Recensent, Schoon ’t langoorigst dier der aarde, Houdt zich voor de knapste…

ze stierf toen ik even sliep en droomde van een zon zo’n ding met een lamp, een rode lamp op een voet waar wij vroeger voor zaten, met een brilletje op, ieder mocht een kwartiertje, we waanden ons in hoger sferen nieuwsgierig naar het licht dus keek je altijd even stiekem langs een spleetje in de zon maar het licht was te krachtig…

Als je de ogen sluit, smelten woorden in de sneeuw en smoort een duistere vijver hun leeg geschreeuw. Als je de ogen sluit, wordt het ego gedoofd, wiegen witte rozen in de lentewind en stijgt een glimlach naar je hoofd. Als je de ogen sluit beademt je buik het warme ei en verdwijnt het gemier in een zachte gloed van een avond in mei…

Jij zei: daar liggen ze, ik was ze niet. Er werd getandenpoetst in haatpositie van ellebogen die weerhaakten. Ik zei: koffie Jij zei: is klaar dankjewel En zo ging de dag voorbij in de grootste eenvoud van woorden.…

Stilaan wordt het donker, vingers wijzen jouw hemel aan Dichterbij vormen briketten glinsteringen van ons bestaan De barbeque dooft, mijn schat laten we toch slapen gaan...…

ik dicht u niets toe ik zou niet weten hoe maar dat ik dicht klap in de wetenschap een koe roept boe dat doet er niet meer toe herkauwen heeft geen zin etcetera, vul maar in…

beide oogjes toe tien vingertjes uitgeteld de dag was een feest…

Dans bloesems, dans! Meeldraden stuiven een gouden poederwolk en elke kelk en wilde stamper siddert van plezier. Juich bloesems, juich om de vruchtbare lentewind en wees vooral niet bang om fruit te zijn!…

Op de altijd stille Karel Lotsylaan kon men zich arcadisch verstaan verwijlend wandelen bij Beethoven's genie luist'ren als naar zijn Pastorale Symphonie vogels krekels klonken in alle toonaarden Vanwege sportavies aan de bezetter besloot de Gemeenteraad tot herdoop Gustav Mahler gaf hier nu zijn naam nimmer bevroedend als toonzetter in…

Oud zeer Je komt hem hier op elke kruising tegen: een stil agent en hooggeeerde heer. Hij heeft zijn standplaats welverdiend verkregen, maar is misplaatst in ons modern verkeer. Die coupe, dat rossig haar, dat kan niet meer. En raar dat hij doodsbleek het hoofd laat hangen. Hij is verkrampt, een brandpunt van oud zeer. Nog nooit heb ik een…

Wij winnen het WK niet, ben ik bang, Want ik dacht dat die sportbeoefenaren Inmiddels al genoeg geoefend waren, Maar niks, ze oefenen nog tijden lang. Nee, als ons elftal het nog steeds niet kan Dan bakken ze er straks ook weinig van.…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

minimaal vijf jaren veertig graden hittegolven baden in het zweet gebroken nachten liggen wachten vader dood moeder hulpbehoevend kinderen groot prikkelbaar kon ik maar beslissen sodemieter op ik wil geen heisa aan mijn lijf ik drijf…

ik laat de regen mij doorweken, storm verwart me veegt met koude vingers het haar uit mijn gezicht in mijn adem woont de rust van voorbije dagen onzichtbaar, omdat de ramen niet beslaan vandaag ogen wijd open en gedachten gespitst op de verte de nacht versloeg mij niet, ze is een bondgenoot gaat niet voorbij want schemerhanden strelen nog heel…

onze stokoude rododendron bloesemt weer als een jonge deerne besneeuwde twijgen tooien zich met eeuwige lente…