Alle inzendingen, jaar 2006, week 33

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

denk niet aan mij als je ruikt aan bloesem na een malse bui vergeet mij als je hooi ruikt in zon of wind op het veld gedroogd ik ben een mens in de rui al even door de aanstormende ouderdom gedoogd zie mij als gerijpte vrucht zoet, zuur of beurs. als bon vivant of kneus of het bruine loof van oude eiken mag ook een grijze wolk…

samen open maken open wat zo lang verborgen was maken wat de tijd vergeten had vingers voelen zacht aan achterkanten van mijn hart gesloten zijn de kamers boezems koesteren zij het aanleggen in gretigheid ging aan mij voorbij samen sluiten wat geopend is fragmenteren van gedachten ik kan niet langer wachten samen…

langs gebarsten lippen fluistert een cri du coeur nauwelijks verstaanbaar door gloeiende malheur verstrooid probeer ik te luisteren naar het raadselachtig klankdicht onsamenhangend verpakt in lucht vaag beschenen door wat maanlicht brandende ogen zouden liever capituleren maar haar onderbewustzijn laat zich niet kalmeren ze spiegelt…

zoals je daar nu ligt onnatuurlijk breekbaar tussen de witte lakens zou ik van je kunnen houden je kijkt me aan zonder iets los te laten maar laat eindelijk wat houvast zien ik beantwoord je blik in stille aanvaarding toen ik wegging bleef de deur open jij kon hem niet meer sluiten en ik heb dat nooit gewild…

Vader, te lang geleden heb jij mij - ver weg van hier - in een moment van onverbiddelijke onachtzaamheid droomloos in het leven gestoten voordat jij mijn tong brak en mij mijn vergeten ontnam. Toch: nog eenmaal wil ik je omhelzen voordat jouw huid de kilte krijgt van de oneindigheid. De klokken klinken dagen als uren.…

Na de schok bij van het aanzien van de foto met een gifgroen aura omgeven Dring ik angstig door laag na laag in het aan mij toegestuurde onbekende leven De laan met aaneengeklonken bladerloze eiken toont zwart glimmende raven krijsend bijeen Hartverscheurende tranen wellend uit dode ogen verdring ik angstig het beeld vervagend uiteen…

Geen zin in, voor niets echte interesse, alleen het hameren, het drukken, het boren, het zagen... het vraagt allemaal zoveel energie Hoe kom ik er vanaf? Wat kan verlichting schenken? Zal het straks anders zijn? Nu is er alleen die verdomde pijn... Weg de lach, weg de lichtheid van het leven, waar is zelfs mijn goede zin gebleven? hopelijk…

Nachtegaal en Koekoek streden Om de zangprijs van het dal. Hoe gelukkig zal hij wezen, Die die zangprijs winnen zal ! Koekoek sprak: ik weet een rechter, Die ons vonnis wijzen kan. Oren heeft hij om te horen Groter dan de grote Pan*. De Ezel kwam, men gaat aan ‘t zingen. Langoor bromt eens in de keel, Rekt zich uit, en geeuwt en luistert…

Meestal is de lucht hier gevuld met zinderend stof behalve wanneer er een westelijke zeewind waait dan kan de verte pijnlijk helder zijn de zon schijnt hier van kleur te veranderen met het wisselen van de jaargetijden en de toevallige regen ruikt naar mos en paddestoelen ik wandel veel door het rotsachtige bergland me verbazend over…

Kom dan kleine melodie speel nog eenmaal je maanlicht op mijn bevroren vingers geef je nachtkrijt aan mijn dromen bedek het wit, het wit van stilte op maat gezwegen, eenzame uren van voorbije levens laat de geplooide tijd weer spreken tot de essentie in mijn adem rust bewaar me.…

Quickstep, slowstep, de stad licht op in klinkende muntjes, doet haar lampen aan. Zestien fruitkistjes heeft men buiten staan, groentejongens rennen af en aan met mango's; lichtgeprijsde, Argentijnse mango's van het kwikstaatjesmerk dat de mond doet tuiten, fluiten van een cent. Blozende, van ver vervoerde, feel-good mango's; in mango's steekt…

een werveling als een zuchtend flirtend kind in een spelend strelend leven een sterveling bleek je…

vriend en vijand zie hier het oor gekromd aan een pot vol koffie vloeibare verzoening om samen mens te zijn met vogels gekooid om te zingen over tapijten vol geschiedenis twee voor de prijs van één ware wereld, erg ver weg, met het raam altijd open de geur wil je tegemoet hier ligt het welkom altijd op de loer voor offers te slachten…

Zij zat zich te vervelen in de kerk. Een kind nog, onervaren en blijmoedig. Ik wil hier echt niet zijn, dacht zij mismoedig. En door de vensters tuurde zij naar ’t zwerk. Zij voelde zich verloren; waar was zusje? ’t Was stomvervelend hier zo zonder haar. Jessica, haar voorbeeld, steeds met grollen klaar en een afleidend, snel gegeven kusje.…

de dwaas staat op de hoek en mompelt mensen na zijn armen zwaaien naar de trams zijn ogen lachen auto’s toe en fietsers trappen op hun rem want hij wil spelen op de weg hij plukt de wolken uit de lucht en zucht de hitte van de zon zijn hemd gaat los hij pakt de rails en fluit vooruit zijn treinen uit hij wordt in wit…

Wees maar niet bang, m’n lieve kind wees maar niet bang het is de wind... Het is de wind die fluistert naar de bomen dat jij, m’n lieve, lieve kind mag gaan zo als je bent gekomen Het is de wind die, ademloos, jou zachtjes weg zal dragen, dus laat maar los, m’n lieve kind en adem, met de wind... de wind die met jou,…

Ik lach want liefde bestaat en de wereld vergaat vertellen de plooien in jouw gelaat je bent oud en loopt steeds langzamer door je éénpersoonskamer het wordt voor jou steeds onaangenamer maar je leeft en met jou je vrienden de mede-oudgedienden tevens doven en slechtzienden ze saluteren voor jou jij bloost om deze welkome troost…

Het thema 'paar' was voor Rodin niet te draineren Steeds opnieuw door hem gecreëerd Onuitputtelijk gehouwd en getekend Als een ware kunstenaar: in brons en marmer Op papier Van ambachtsman tot beeldhouwer Menselijke passies in marmer en brons Met een buiging in de richting van Michelangelo. Zichzelf duidelijk Plaatsend. Fier De hand…

Voor de Hezbollah en voor Israël Geldt voor zo lang of kort het maar zal duren Nu eindelijk goddank een staakt-het-vuren, Maar toch strijden ze daar nog altijd fel: Die opgelaaide strijd in Libanon Gaat om de vraag wie of de oorlog won.…

Zij is bang en kijkt niet. Ze kijkt niet in de zee. Bang voor haar eigen schoonheid want wat moet ze daar toch mee. Bang te verdrinken, tenonder te gaan of een donderwolk te worden. Zo bang is de maan! Maar eens zal ze kijken, heel lang kijken, want ze moet. Ze moet verdrinken in de zee, dan pas wordt ze eb en vloed.…

ik vond je leuk ik vond je hart ik denk dat jij mijn vondst bent!…

de picolo die piept piept de cello heupwiegt wat de triangel doet van ting ting de liefde slaat de maat klanken zwellen langzaam aan bekkens schuiven langs elkaar zing zang zing zang violen aaien hoog en laag tuba's hijgen zware lucht 't orgel pompt en spuugt en pijpt en de pauken doen van boem boem boem boem boem…

de mens een echo in diepte, in leegte kaatst klank en weer kaatst trilling buigt vervormt verstomd…

Vechten om een doel. Vechten om een wil. Elke dag vechten. Elke dag zo stil. Alsof het niet lukt, lukt wat ik doe. Ik voel me zo verschrikkelijk moe. Vluchten voor de mensen. Vluchten voor mezelf. Dat wil ik nooit wensen. Hoe is het om echt te leven? Jezelf te zijn en te zien? Langzaam breekt het af. Zo pijnlijk, bovendien. Zal ik ooit…

Gegeseld in tijd gevangen in ruimte gegijzeld onder de zon en vastgelegd in wetten pretendeer ik vrijheid in een ongelijke strijd.…

tussen Cripple Creek en County Kiowa testte Nikola Tesla uit Kroatisch Lika een nieuwe meertraps transformator die vonken via reuzebollen produceerde een elektromagnetisch giga-veld creëerde elke lamp in de omtrek gaf vanzelf licht en niemand deed meer een oog dicht ‘s nachts spectakel en lichtshow formidabel de flitsen en knallen het electronet…

het is soms moeilijk je gedachten te doorgronden in je ogen lees ik liefde en verdriet dooreen je geduld is ontzettend groot verdraagzaamheid en geven uit je hart zijn je bondgenoten maar toch ... maak ik je het af en toe moeilijk want ik kom soms met mezelf niet overeen maar ik wil dat je weet dat ik je enkel liefde wil geven al…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

Als een brok graniet valt mijn leven uit elkaar en valt doorheen de nevel. Steeds omlaag en omlaag in het rulle zand. Heel snel om de pijn te breken. Het valt in ontelbare kleine zachte , verloren en dode stukjes in het zand. Daar worden die kleine, dode en verloren stukjes zo maar weggedrukt Door voetstappen in het zand. Harde en…