Alle inzendingen, jaar 2006, week 37

wat is mijmeren anders dan soezen met neuzen boven laag water weemoedig verzonken in spetters met spleten en splonken adders en grassen muizen die plassen vogels die fluiten kikkers die kwaken pauwen met staarten die slepen de havik hakt wilde patrijsjes als wij witte radijsjes nu nog de poedelpoes en het is uit met de roes…

Kleurt zich natuur herfst in draf mens wangen de nazomerzon het verlangen in wat prettig geurt is het hier vandaag gier wat meurt prikkelt ieders neus onaangenaam echter de boer die treft géén blaam daar industrie mens lucht écht bederft…

het laatste uur heeft nog niet geslagen de chemokuur slaat je beroerd in hoop op eindigheid van deze kwelling vecht hoop op dood de hoop op leven aan een dichter vecht met heel zijn wezen zijn levensdreiging droef vol verwachting aan een zorgzaam moeder en zus en tante strijdt misselijk met walging voor haar voortbestaan beiden kwamen ze…

niet voorbij de rode lijn afstand om leven levend te houden terwijl het enkel levend wordt door dichterbij…

Natuurlijk moet het er wel zijn die telefoon voor de vreselijke pijn die kindermishandeling tegenwoordig vertegenwoordigd Natuurlijk is het goed dat kinderen in nood weten tot wie te wenden om te worden gehoord als het water of de handen afgedrukt staan in het lijf en de ziel. Natuurlijk vinden de meeste mensen dat mishandeling niet mag…

Het was heerlijk toeven in de warme zon En net toen de kraai zijn dagelijks dutje begon, Klonk plotseling een schelle stem in zijn oor, Goedenmiddag meneer, sorry dat ik stoor! De kraai keek op en schrok zich een hoedje En bromde toen nors, huh, wat moet je? Ga toch eens zitten man, jeetjeminee! Wat een rare ben jij, of heb je adeehadee?…

Gedachten, vaak in flarden, met geluid en met gevoel. Ik herinner nog de beelden jouw gezichtje, wit en koel. Wij samen op het strand ik beleef het telkens weer. Dan voel ik ook de pijn wat doet dat vreselijk zeer! Immer hoor ik de klaagzang klinken, voel ik de tranen, het verdriet, van ‘n jaar, heel lang geleden. In mijn gedachten echter…

Breien in stilte schaapjes langzaam een donkere deken vanuit zuidwest verdrijft tijdens het weerlichten koele zeelucht smog en wanneer ik tijdens deze heldere bries diep mijn longen schoon snuif ervaar ik in mij weer langzaam de kracht van het kind…

Ik keer terug naar de zonsondergang Waar ze zomaar verscheen en ik toekeek vol leven Roze lucht Koele bries Witte paarden Hoefslagen om me heen Mijn lichaam is blind ... Ze komt me niet redden…

Wat moeten we met mensen met leiders en met landen die alles op alles zetten om de wereld te verbranden. Wat moeten we met ruzie en wat met soldaten die we uitsturen naar alle hoeken, laten vechten in alle gaten wat moeten we met leiders die van politiek niets begrijpen die terreur willen vernietigen maar zelf wel onrust laten rijpen. Waarheen…

Pascaline, met deze woorden wil ik je bereiken en tot die dag hoop ik dat je mijn hart niet zal ontwijken. Waarom moet onze liefde nu al sterven zonder namen in een boom te kerven Nu zal onze liefde verdwijnen en nooit zal onze vlam meer schijnen. Pascaline, waarom ben je verdwenen wat heb ik gedaan dat ik dit verdien zo'n leegte in…

Zelfs hier is de herfst voelbaar ondanks de warmte van het middaguur word ik in de schemering steeds meer gewaar dat er kilte heerst buiten het avondlijke vuur. Van de bergen in het noorden rollen wolken naar het dal waar jij en ik het traag verval beseffen zonder grote woorden. Laten we nog één keer de sintels van het licht met onze adem…

hectiek bedolven onder immense golven ze spoelen mijn gedachten schoon in een zee van rust waar euforie grilligheid laat smelten en vrijheid terugbrengt naar het diepste van de ziel een zee van rust waar liefde tot leven komt verbeelding ontwaakt en starre blikken verdwijnen in een hemelse glimlach…

Er zweeft iets afwachtends in de rust der natuur deze ochtend alsof de ziel van dit gras mijn heuvels en bomen het heideveld in schaapjeswolken nog even niet meespeelt met het spel van licht en bestaan. Toch zie ik aan de horizon op een zandweg witte paarden naderen ze zijn te vroeg om echt te zijn meer schoonheid kan de dag nu niet…

ze kijkt hem van onder haar brilletje minzaam aan terwijl ze met haar lepel kieskeurig haar eenkleurig vanilleijsje voorzichtig proeft beide tachtig jaar grijs en krom maar naast elkaar misschien heel wijs ze kijkt hem zo nauwkeurig aan niet op zand gebouwd maar op het ijs.…

zwijg je met je handen als je woorden voren ploegen in gevoel werk je aan later als in het heden dromen breken zonder doel droom dan je zwijgen laat je handen woorden zien met smoel breng emoties koel woede zal verdwijnen en in liefde overgaan leef je uren zonder dagen en versier het randje van bestaan zon flitst dan weer…

jij wilde me al zo lang maar het kwam er niet van. eerst was er het leven ongeweten. dan............. de zon en jij opening in mijn ziel. geopend........gespleten.....opengereten. mijn wezen doorlicht in jou.…

Wanneer woorden ontbreken en zinnen niet ontstaan dan kan ik alleen maar mijn arm om je schouders slaan de wereld bleef gewoon draaien maar voor jou stond alles stil ik kan de woorden niet vinden hoe graag ik het ook wil ze was als een bloem in de knop en nog lang niet ontloken jullie bleven samen achter ontsteld, verloren, gebroken…

wie heeft jou lief als je het daglicht klauwt met ongetemde slagen als je knaagt aan blootgelegde schedels in het land van schaduwgras je misleidt de dood hoog in het zuiden verstilt de aarde naderbij grijpt breed de blauwe lucht wijd uitgestrekt in ‘t zweven volg de wind, volg je vleugels in het dalen van de dag vlieg, volg…

de mode is duidelijk dit jaar zijn het stippen klein of groot, bollen alom op stof in kleuren en geuren die je om oog en neus slaan vergeet de schoenen dat is een stap te ver de draagtas, laten hangen dat is een hap te versmaden als je een hoge ontwerper bent de finale toets, zo je wil, kan je leggen in je haar met een knoop naar keuze…

Genadeloos fileert het 'vriendenmes' verstand mijn innerlijke wereld haar in segmenten verdeeld op sterk water zettend samen iets opbouwen.... een veilig gevoel...? dranghekken borgen nu mijn belevingswereld zij nemen de plaats in van vertrouwen de smeulende resten van afgedankte illusies vergrauwen in rook langzaam trekt…

Laat mij je haar bedekken, Je gezicht omknopen met een doek. Laat mij je haar bedekken Je ogen omlijsten met een doek. Je mond, je ogen onderscheiden je Immers van alle vrouwen. Laat mij je haar bedekken Maar sta geen burqa toe. Sla óp je ogen wanneer ik je weer ontmoet, Ik sluit je in mijn armen Jij sluit je ogen toe.…

Een gedicht moet je kunnen voelen gedichten moeten je soms raken Deze schrijfsels moeten ergens bij jou het verschil kunnen maken Je snapt ze of snapt ze niet discussie is uitgesloten Je leest er gewoon overheen óf je hebt ervan genoten Gedichten zijn slechts ontsproten aan één iemand zijn brein Verklaringen of commentaren kunnen er eigenlijk…

Ergens in mij ligt een bladzij waarop geschreven staat wat mij is gegeven, mijn levensdraad. Onthutst stel ik vast dat niets meer past, mijn blad is wit de letters ontglipt. Zij liggen als scherpe scherven en bederven mijn zicht.…

De bomen in de schemer het zwartst en schrikbarend groot als de geesten van straks. In een vijver gaan eenden mopperend slapen. Er is niets te voelen na zonsondergang, afwezigheid. Niets te vermoeden, nacht is nooit weg. Bomen maken de dag, ze stralen met jong maar bezadigd lommer dat aan zijn voet kuilen graaft, schaduw kweekt voor later…

Het stiekem lachen kan ik maar niet laten. Ik voel me goed; het kan gewoon niet beter: ik zit hier in de Bijenkorf met Peter, de tekenaar met achternaam van Straaten. Het is na jarenlang vergeefs proberen door toedoen van een vriend dan tóch gelukt: m'n versjes zijn geïllustreerd gedrukt! Vermoeid zijn onze handen van 't signeren. Er staat…

ik zie de mensen weer van lang geleden ze groeten me ik was verbaasd vroeg ze naar hun heden maar iedereen had haast ze maakten me onzeker ik wilde naar mijn huis maar niemand wist mijn thuis ik weet nog dat ik ben gaan dwalen liep gewoon door vroegere verhalen de nachten zijn hier lang het lijkt wel een gevang wie zal…

Als vaders sterven En haat als zaad In voren raakt, Dan branden landen Als moeders zorgen En haat als kind Ligt in een wieg Dan branden landen Als broeders vuisten En draait de wind Dan branden landen Als zusters hun Aangezicht kluisteren Dan branden landen. God geve anders.…

Armoede is niet zozeer de leegte van magen of handen, maar veeleer de afgewende blik van kinderen die niet langer de wereld in kunnen kijken zonder pijn of schaamte. Armoede is de wanhoop van de moeder die zichzelf niet langer in staat ziet om haar kroost te beschermen tegen het lijden dat gepaard gaat met verachting.…

Onze vorstin heerst bij de gratie Gods En dus bij Allah’s gratie lekker niet En al is straks hier driekwart islamiet Wij houden onze christelijke trots. Nee, in dit land van Jezus en Maria Zal er nooit ruimte zijn voor de shari’a.…