Alle inzendingen, jaar 2007, week 46

Zinloos geweld perst de dagen en nachten tot bittere sappen.…

De macho sprinkhaan in oranje giert met maxikettingzaag door mijn plantsoen. Op vlieren, berken, ja kastanjes viert hij lusten bot. Het is voor mij geen doen verwoesting aan te zien met droge ogen. Het bos verwordt tot zaagselvlakte, kaal met enkel nog een eik waaruit gebogen tak als vragend teken steekt en taal van vroeger spreekt: gewogen…

In de stil verborgen schaduw van de stad Zie ik lampjes In de nacht Achter deuren hoor ik stemmen fluisterzacht Geef me adem Geef me kracht Ik zie muren om te slechten Hoop om voor te vechten Een droom om voor te leven Ik heb goud om weg te geven - laat me streven... Maar vanavond, loop ik door Zoveel stemmen en toch voel ik mij…

als de herfst in winter overgaat... is het tijd om te bezinnen. Kan ik zo verder gaan ? of zou ik herbeginnen…

ik heb verdriet, verdriet om jou, waarom is dit gebeurd? waarom moest je dit doen? waarom liet je me in de steek, je weet dat ik van je hou en je vertrouw en je niet zomaar laat gaan, op een dag was je zo maar opeens verdwenen, ik kon je nergens vinden, nergens had ik plek, nergens kon ik m'n verdriet uiten, nergens troost, ik heb verdriet…

de zee, zo blauw als de lucht golvend onder de zon die witte schuimkoppen die rollen naar het strand kinderen spelen aan het strand lachen zoveel ze willen de zee…

Verdeeldheid zaaide zaad in verbrokkelde aarde. het blijft aftellen.…

Duistere nachten Beklemmen mijn oude ziel Angst voor het moment Wanneer er niemand weer zal wachten Mijn vleugels spreid ik nog één maal Zwevend naar die mythische plaats Zonder angst of ademnood Waar ik kan wachten op de dood Wakker worden voor de laatste keer Mijn dromen herinner ik me niet meer…

Wilgen weer geknot het lijkt me wel een netjes afgesproken spel…

Toen ik bij jou kwam waren wij happy. Iemand huilde ver weg, wij hoorden niets. Toch wisten wij het, ergens vandaan.…

Breng een ode aan de liefde open de knoppen in je hart laat ze groeien laat ze bloeien in mystieke kleuren Onthul haar schoonheid tot in het diepste van je ziel En het wonder zal gebeuren Want liefde is alles maar ook fragiel…

Iemand iets verzekeren is veel onzekerder dan de zekerheid die zo zeker uit zo’n verzekering wordt verzekerd.…

zonnig terras weer verandert met de wind of zijn afwezigheid…

Als de stormgod raast buigen jonge twijgen diep doch zij breken niet…

Zo vaak wil ik met je praten om alle vragen die je liet en dat gevoel van niets en niemand zijn maar voorgoed ijzelt de pijn nu jij er niet meer bent terwijl ik mij vertwijfeld afvraag of ik je heb gekend er is geen weg terug en zelfs niet eens een brug naar daar waarheen jij reisde en voorgoed ijzelt de pijn van niets en niemand zijn…

Een gebroken scherf Gebruiksvoorwerp van vroeger Kapot verleden…

juist als ik hot ben en aan één stuk reutel is mijn diepste wens te worden vergeten door mijn medemens wegcijfering in de gezindheid opgeslagen in het geheugen ik wil het niet weten sla mij over zwijg ik ga alleen op weg…

vliegers die zweven zwemmen of klimmen in lucht een luchtige sport…

en als ik zeg dat jij iedere dag nog storm in mijn hart brengt zo klein je ook was alles bewoog in mij wat nooit zou bederven zelfs niet door de dood…

wat mensen toch drijft? sinus en andere kwalen bestrijden verdoving in zich laten spuiten tot alternatieve geneeskunde verleiden een akelige scherpe pijn naald kraakt tot op het bot tenen trekken, krullen zich samen beetje pijnlekker, echt "hot"!!…

er kwam nooit een letter op papier nu schrijf ik met zoveel plezier zeggen hoe ik mij voel vertellen wat ik er nu mee bedoel soms schrijf ik met een traan emoties zitten diep en komen spontaan dichten je kan er heel veel in kwijt je gevoelens de verandering van de tijd nu ben ik niet meer te stoppen het liefst wil ik alle papier vol proppen…

nog streelt de zon op huid die van geen wijken weet lente en de zomer niet vergeet en vraagt om koestering dit stil moment daar waar dagen korten en nog even stralen in bejegening kent miezer en de sombere mist ik heb je al te vaak gewist jouw warmte is mijn zegening…

Net als de tegenwoordige scholieren Hadden wij vroeger op de HBS Natuurlijk ook graag minder uren les En uiteraard ook graag meer speelkwartieren. Toch hadden wij geen zin in straatprotesten; Wij spijbelden; dat vonden wij het beste.…

Wel allemachtig. Dikke pech. Dat komt er van. Het zijn gedane zaken die niet zullen keren. Gewoon gebeurd. Niet meer aan denken. Accepteren en zien wat ik met het restant nog redden kan. Waarom moest ik precies vandaag mezelf generen, om al die gare zinnen in mijn hersenpan en maakte ik daar gretig korte letters van, wat door vergeten niet…

Je binnenste buitenkeren voor iemand die je vertrouwt vertel zomaar een vreemde dat je zielsveel van hem houdt ik jij bent hij is mens dan komt het verhaal en kom je samen op verhaal.…

niemand wist het de hand die zo sloeg zomaar aan zichzelf de verbazing uit de meute bezig met conditionering en wat dan nog geschreeuwd heeft hij het in wel duizend gedichten waarin hij gewoon hij zelfs zij personage speelde, uitspeelde in de taal die hij voluit dan toch beheersen kon en wat dan nog hij wist het sommigen hij wist…

Droge voeten bij te hoog water wat er overblijft komt later we hebben god daarbij ingedamd met de natuur in eigen hand alles genomen voor wat het is niet veel anders vlees noch vis…

Roestig eikenblad. Grauw verdonkerd hun ziel. Transparent doorschijnend.…

ik hoor het jammerende knarsen en als de trein verdwijnt blijf ik achter met mijn handen op de rug de wind schuurt langs mijn huid het is donker dag, het ga je goed…

In de nacht van de dichterlijke vrijheid, waar sterke woorden de wolken laten dalen en subtiele gedachten de dichter laten zweven, daar begint een nieuwe ster te stralen…