Alle inzendingen, jaar 2011, week 37

Er wordt gelachen op de gracht "De Tromp" ligt aan de ketting stoer en vol van kracht en zacht(e) kazen in een prachtige setting Een wereldwinkel 'cool en vet' gelijk Kaashuis Tromp 50 jaar devies wees, leef en koop 'maar natuurlijk' beleef onze (h)eerlijke 'cheese' (gelegenheidsgedicht t.g.v. de opening, september 2011 van…

Spontane creatie was de reden dat er iets was in plaats van niets en waarom hoge bomen licht zochten niet meer van richting veranderden die regenachtige septembermiddag toen we niets zeiden, en toch jouw stem in mijn gedachten eenzaam klonk alsof een vreemde mijn bestaan volgde mij vanaf grote afstand iets toefluisterde wat tussen muren besloten…

Mijn pijn zit zo diep Net zo diep als mijn liefde toen ik me verbonden had met jou Me gegeven had aan jou Jij aan mij Dit kan niet los Nu niet Misschien later losser Het is achter me en in me in het nu in het niet nu in het nu niet meer ontbonden, gespleten in me Het niet is zwart ik voel het komen dat wat er niet was is er…

ooit was ik keurig getrimd gewied en heel formeel mijn buxushegjes strak geplant in rechte lijnen tot stormtroepen mijn lijf met schoffels en houwelen kliefden, hakten en verbrandden nu haak ik mij aan elke steen door de modder naar de meet mais dans le fond je suis resté le même petit jardin français…

a…

tijd vervliegt tot het tijd is en me kust kust zo diep vergeten woorden waarom wel of niet herinneren aan wie we waren kus me nog een keer kus me zo diep voordat we voorgoed vergeten en tijd ons niet meer ziet…

Drie futen drijven vanzelf mee met stroom en wind, slapen ongestoord. Eikenloof hangt dof, glanst opeens; dat geeft trek in een hap boerenkool! De mestkever kruipt over een mierenhoop, wordt betast... Overleeft!…

En op ‘n dag droegen er vogels duizenden rozen overzee die in de stilte teer ontloken voor de wind hen zijdezacht naar paarse heidevelden bracht waar ze in zonlicht wilden bloeien als vrijheidsbloem voor onderdrukten maar geen vrede kon zich vormen in verraderlijke stormen die hen ruw van de stengels rukten ze dreven zonder einde voorbij…

De dag van morgen, moet nog komen, de dag van vandaag is ruim over de helft de dag van gisteren ligt in het verleden, nu alleen maar hopen, dat we onze ogen morgen open hebben, om die dag volop te beleven!…

In het zwakke schijnsel dat nachtelijke vlakte vult zie ik dromerig de velden met donkere silhouetten en wacht zonder te weten wie mij licht zal brengen om het pad niet te missen dat ik niet vind zonder flambouw zie tussen de bomen schimmen van verleden hoor ook hun stemmen door de kruinen reeds gaan voel hun ademzachte streling reik…

De trein loopt over de rails, die het land ontsiert de rails met elektriciteitsdraden die in de lucht hangen, kruisen en doorkruisen ons land en vele landen met ons mee. De rails is (lijkt het) oneindig de rails stopt nergens, net als het treinkaartje van het leven, eenmaal door een conducteur van onbestemd beroep ons gegeven. Is ie eenmaal…

Een zachte kinderstem zwevend als een zoete wind waait door de beslotenheid van mijn bestaan speelt wreed met mijn mondigheid dropt vervoering in het moeras van volwassenheid in die vroege droom verlang ik naar kinderlijkheid dit gaat ons beiden aan…

het zeilschip vaart uit haar ogen golven die het strand kussen vangen haar geschreide tranen waarin sterren nimmer doven zullen schrijft maanlicht volzinnen in de zee die klinken als 'n ondergronds gezang speelt de wind met het rulle zand dralend drijft zij uit het zicht…

de dikke vrouw was tot het uiterste bereid want zo uitgekookt dat ze zeer in de smaak viel bij de groep kannibalen…

het orkest speelt zacht de bloemenwei waarbij hobo’s de klaprozen doen wiegen het gras nog groener lijkt in speels vioolgestrijk de paukenslag ons geuren duidt van een exotisch kruid als de dag het doek laat vallen van de nacht schijnen sterren hun applaus en geeft de maan vol staand ovatie…

Avondzang aan de rede van Texel Op! Texelbewoner! Geen avond ooit schoner; 't Loopt alles ons mee. Op! jeugdige knapen! De zon wil gaan slapen; Kom! baad u in zee! Het westelijk luchtje Doorgolft met een zuchtje Mijn flodderend haar. Twee zeeën begroeten Mijn kletsende voeten; Ze omarmen elkaar. Zie 't Noorderzout blinken! De zon…

Al is het klein; ik hou van Nederland Toch is de volkse aard mij nu te grillig Meanderend van haat naar onverschillig En niemand praat nog over tolerant De burka-splinter dat is wat men ziet De balk in eigen oog nog altijd niet…

Toen het cement zich sloot boven mijn hoofd viel er toch iets van me af. Rust nu maar uit, dacht ik met de dode dichteres die recht van spreken heeft, je hebt je strijd gestreden. Probeer niet te zwemmen of adem te halen, geniet maar van het koele mortel om je heen, voel of je het begin van verstening meekrijgt voordat je hart zijn vrede vindt…

Mag ik een glaasje Om mijn gedachten in te stoppen Dat glaasje verstop ik dan Heel ver weg Waar ik hem niet meer weet te vinden Ik wil een glaasje Zodat mijn gedachten kunnen wervelen En rondspoken Zonder er aan te hoeven denken Want wervelen dat doen ze Nu je niet meer bij me bent Wervelen dat doen ze Nu jij een ander gekozen hebt…

Ik vertoef in een tijd dat ik terugblik naar de tijd dat ik schreef wat ik nu beleef !…

Terwijl de tijd in mij leek stil te staan raasde hij in de buitenwereld voorbij. Het rad van het leven gaat nu te snel voor mij, ik vertraag en kijk toe.…

glimmende gezichten in een karakter vol schoonheid, geschoeid met landen die allen de kleuren dragen van een uitgebeende beschaving ‘k zag ook snelle tekens die geprent de tijdcapsule lanceerden die in mijn lens werden gespot door heelmeesters met bleke handen en wangen als ovenwanten toch een hoera voor dit angstsyndroom welke de kwetsbare…

Bron: Jouw stilte 'k Tast de lijn van jouw heup Streel de ziel van jouw binnen Tintel in de ruimte Met geschuimbekte mond 'k Zweef 't heelal van jouw lijf Straal de lach op jouw benen Vleugel boven wolken Gaaf zwierend in het rond 'k Loop de vorm van jouw hart Ren de schakels van sloten Zingend geheel voorbij tot 'k Eindelijk…

In het land van de rijzende zon floreert het eeuwelingen-bastion. Onderwijl klinkt bij 't kraambed gehuil met de pet ... Als pensioen wacht straks de voedselbon.…

Zij wilde voor hem graag een puzzel zijn. Hij hield wel van een beetje puzzelen op zijn knieën, maar niet altoos. Wonderschone gelegde puzzels was zij vaak voor hem. Een elf met roze vleugeltjes of een boerinnetje die een koe molk. Nu dacht hij haar zo te krijgen. Dan wilde ze dat net juist niet meer en wierp ze haar voor zijn voeten in honderdduizend…

Voeg dit ritme samen met de laatste snik zeg vanavond amen en dit! zeg ik? Mijn dagen slijten, Als een vijl nagels slijpt scherp. langs 't vel bang en ik, Lief! Ik ijl geen leven zonder hemel.. Hel Daar ga jij met al dit afscheid zonder spijt in het wonder land vol met tijd mijn lam een handpalm Ga mijn luit de wereld splits zich…

ik schreeuw vanaf plakkaten en foto's mijn kleine, zwarte ogen huilen ik raak jullie harten gelijk de regenbogen niet met pijlen doch met hoop 'licht' zei je, 'het komt eraan' maar mijn zwartheid kent geen woorden zie me dan hier sta ik tussen krotten maar mijn handje verheft zich niet nu moeten jullie ja, ook de rijken…

Sinterklaas is nog lang niet in het land wat is er toch aan de hand zijn snoep is al geariveerd is de datum soms verkeerd volgens mij is het nu pas september en nog lang geen november want dan komt hij met zijn boot en dan eten wij pas een pepernoot nu doe ik er niet aan mee ik vind dit niet oké!…

Dit is de dag die er nog nooit eerder bestond en er nooit meer is. Wel heel bijzonder om er iets leuks mee te doen en te genieten. Een stapje naar de eeuwige verrukking en zalige rust. En vrede, vrede, en vreugde, vreugde, vreugde, en liefde voor jou.…

Het lijkt een laatste zomerdag, waarin ik het weinig zoek, het niets uit een botanisch boek, waaruit ik met beide handen had willen plukken, lanterfantend geurend in het Heem, in mijn ligtuin waar ik in mijzelf kan liggen in elke houding die ik was, zoals je sprankelend water schenkt in een horizontaal glas. Ik heb niet veel om vol…