Alle inzendingen, jaar 2015, week 37

Ogen schaduwen gebroken tijd terwijl de stilte kil de klanken van het woord omvat gedachten vallen in vergeten slechts dat ene blijft in monotoon herhalen klinken wentelt leven tollend steeds benauwder grauwt het hartritme in nood kanker galmt het vonnis en dan denk je ik ga dood tot vanuit de diepste angst een kracht oprijst…

Door schimmen van optimisme omringd en de triestheid van gele tegels ik mis de schijn van nieuw en fris en de rust van duidelijke regels weer even beleef ik de schoonheid van de na-oorlog nog voor het dromen werd bedrogen eerst een plaat, dan klak naar beneden de naald danst er zachtjes op en de muziek kraakt door het stof van de radio-versterker…

daar staat ze, gebogen als altijd in haar blauwgeruite schort en veegt met blote handen zwarte aarde in de hoop dat groen opnieuw geboren wordt ze ziet niet om, graaft dieper trekt brede voren in het land plant haar voeten tussen de regels en poot piepers in het rulle zand kijk, ik heb ze allemaal op een rijtje het is de wereld, de wereld…

Alles is een gedicht de stoelpoot, de bank (zo eentje waar je op gaat zitten, of even lekker op gaat pitten) mooier wordt het natuurlijk als je de bloeiende heide beschrijft of watervallen die zich naar beneden storten in een maagdelijk fjord je ziet het, het gaat helemaal vanzelf wie zei ook weer "wie schrijft, die blijft" je glimlach…

Www.nederlands.nl, je weet wel, die site waar je alles, maar dan ook alles kwijt kunt, die site dreigt te stoppen... www.nederlands.nl, je weet wel die site met verhalen, columns en wat dies meer zij, die moet er misschien uit. Heeft er nog iemand schouders, die eronder gezet kunnen worden, heeft er iemand een goed argument, zodat…

Dat er boten omslaan en mensen verdrinken, dat mag niet, dat er mensen in propvolle vervoermiddelen gestouwd worden, dat kan niet. Dat mensen vluchten en ons kleine landje met hun ( wie weet hoe lang) komst uitbreiden, ook dat mag niet, maar het moet wel. We zijn moreel verplicht om mensen toe te laten in ons land, we zijn tevens financieel…

je leeft je leven te vaak vanzelfsprekend gezond en wel je geniet van alles met en voor anderen dat je doen kunt en dan - zomaar op een dag ervaar je zo gewoon is het niet word je geconfronteerd met beperkingen van je eigen lijf herstel in nieuw evenwicht wellicht volledig misschien vergt tijd en kracht uit jezelf vooral…

Een ochtendgloren als nooit te voren liet mijn droom nog in silhouet glanzen haar duistere structuur overschaduwde het korte moment om in violet te dansen. De horizon nam haar getekende glimlach en zegende haar in het opkomende zonlicht haar brede mondhoeken typeerde haar groet en vertrok in de corona met een verguldde blik.…

Ze draagt in haar hart een lampion , met duizend mooie kleuren met kralen, geel en helder rood versiert zij steeds haar dag op blote voeten door het huis en steeds een gulle lach als ze in de knoppen knijpt die uit de planten komen verschijnen er onmiddellijk bloemen aan en gaan er vlinders dromen als ze koekjes eet verandert het huis in…

haar lijf haar lief haar leden haar stem, gebaar, haar schreden, haar vreugde, pijn en spijt haar naakte eigenheid onteigend In 't verloop der tijd…

Door het volhardend duister Kriekt onverwachts het Eerste straaltje ochtendlicht, Het dringt zelfs door In het verste hoekje Van het huis waar het Normaal gesproken donker is - Jong licht, dat nog Groeien moet, en toch Al de eerste zachte Schaduwen in zich bergt…

ach, daar komt hij weer, de herfst waarin dichters strijden om schoonheidsprijzen. in geel en goud en rood verhullen bomen kaalheid en het regent uit natte luierluchten. een late spin verzilvert…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

Jantje Beton, Rot op van de straat. Geen plaats voor het Kind dat graag binnen Voor buiten verlaat. Jantje Beton, Scheur rap van de Straten en pleinen. Het spel van het kind Is niet langer meer Een van jouw domeinen. Jantje Beton, Jouw buurt is niet meer Veilig voor spelende Kinderen. De stad parkeert Jouw binnen; buiten zal men…

In de gezegende dagen Van jubelen en van bloeien Wanneer de hartstochten schroeien En hun dorst naar de lippen slaat, Wordt soms ons geluk door vlagen Van sombre weedom verdorven: Dat zijn liefden, lang gestorven, Die beschuldigen van verraad. De drift vervliegt als een rukwind, Het genot blijft nauwelijks heugen, Wat wellust heet…

Ets van Beuer. Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee. En door de ruimte ruiht een bange beê Tot hem, de heerser, aan wiens voeten daar Een mensenhoofd geveld ligt, met gestaar Van brekende ogen in een macht…

luid schettert de muziek vol midden-oosten klanken treinen rijden niet omdat er angst is blijven hangen verdwaald in eigen stad niemand die mij richting geeft vroeger ben ik toch ook heel vaak hier geweest de straat is rijkelijk bekleed met donkere gewaden maar er is geen mens die het nederlands nog spreekt geen vluchteling te zien…

Eerst als de druk waarneembaar hoog is, dán pas tonen mensen ons hun ware aard. Zo bakt de een met vuur een welkomsttaart, bij ’n ander vliegt de angstvlam in de pan. De ict-branche staat erbij te smullen: migranten gaan de vacatures vullen.…

En hij bestond. We pakten hem op, zwierden hem in het rond en nog eens en hij kraaide want hij was in lievelingshanden en toen was het hup de wereld in met je hart dat men afpakken kan, kan breken in een hoek smijten: niks waard zo’n hart geen porselein of goud, meer een roestig soort klei en je hebt er zoveel van, ook het jouwe gaat straks…

De hemel lijkt hoog maar alleszins bereikbaar de vlucht geruisloos als een gladde vogel op weg naar ultiem geluk Tot de eerste twijfelwolk opdoemt in het tegenlicht zich oneindig vermenigvuldigt tot een somber schaduwdek dat elk zonlicht tegenhoudt de vlucht een vlucht wordt weg van alle schaduwen Weer trap je in de uitersten van…

een dag om bij stil te staan jouw geboortedag nadrukkelijk immers vanaf die dag ben jij een van de velen die van de geschiedenis de loop beïnvloedt misschien ongemerkt op het oog gezien maar feitelijk door jouw relatie met de massa die beweegt wel degelijk van invloed daarom is deze dag jouw geboortedag een dag om bij stil te…

Zij wachtte op stilte voor de storm Op engelen die schreeuwden Op bloed dat vloeide Op nagels in haar huid. Zij wachtte tot zij onzichtbaar werd Totdat haar spiegelbeeld uiteenviel Totdat haar jaren waren geteld. Zij kan niet meer zingen, dansen genieten van het leven kan niet zuchten, ademen, bijten, kauwen. Ze is alleen…

De stappen gezet door velen zijn dus echt de mijne niet, mijn stappen naast die van jou zijn degene die ik zie. Omkopen hoef ik je niet en al zijn jouw stappen de mijne niet, dat wat ik het liefste zie, is jouw stappen naast de mijne.…

Vluchten kan niet meer heeft geen enkele zin vluchten kan niet meer zij komen er niet meer in Waarom zou je vluchten waarom zou je niet in je eigen land blijven daar ben je toch het beste af je laat je toch niet wegdrijven Je moet wel erg hopeloos zijn wanneer je jouw thuisbasis verlaat voor altijd uit je vaderland een zekere toekomst…

Alles wat in de buurt komt. Sterke veronderstellingen. Souvenirs op hun retour. O ja, u ziet het goed: Consequente gedachten In een nieuw én oud moment. A ja, daar heeft het veel van weg. Typerend... In mensen, dieren, dingen huizen Energieën die er niet om liegen. Sinds Franciscus van Assisi zich met armoede omringde, vinden…

er ligt een vogel in het gras, de vleugels glanzen nog rond zijn gebroken lijf een enkele madelief buigt stil in afscheid als respect voor het gedane, als de eeuwigheid van nooit voltooid…

De jaren op Varkenoord Geld maakt niet gelukkig Voor Feyenoord doe je het voor de eer Dat het vroeger niet zo kon zijn Doet zeer en doet pijn De jaren op Varkenoord Mijn jeugd heb ik er helaas niet beleefd Hoe anders is het Als ik toen al Feyenoorder had kunnen zijn Rood en wit wat er voor altijd in zit Alleen heeft het vroeger niet zo…

Ze is zo lang, deze stad dat in de laaghangende mist het lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten…

De tranen die Ik in dit leven Op voelde wellen Zijn nooit aan De oppervlakte gekomen, Ze liggen ergens onder In deze diep donkere Duiker opgeslagen - Nu ik ouder ben Probeer ik ze aan te boren Maar ze liggen te diep, Het lukt me niet Om er bij te komen, Ze liggen bevroren In stil verdriet…

Hoe ook de menselijke geschiedenis zich heeft gevormd wij zijn meer dan hoe anderen ons zien in dat meer mogen we weten dat wij bovendien ook altijd meer zijn dan wat ons overkomt…