Alle inzendingen, jaar 2018, week 50

verontwaardigd, naakt en rechtopstaand met een spiegel tussen haar voeten staarde ze naar haar... gespleten persoonlijkheid!…

flakkerende kaarsjes flikkerende lichtjes vrolijke kaartjes olijke gezichtjes oogjes die fonkelen een sprankelende lach vele mooie momenten is wat ik wensen mag.…

Ik zie het verdriet in je ogen waarin pijn is te lezen kan ik wel voelen wat jij doormaakt nu je steeds meer gaat vergeten als je blik weer op oneindig is gericht zou ik alles willen geven omdat web in je hoofd te wissen ik kan je alleen maar met mijn warmte en liefde blijven omringen. Paula Hagenaars…

Onvergeeflijk, die ene 'e', de 'e' van, en daar is eerst een graad spellingskunde voor behaald, de 'e' van 'ezel'. Ga maar in de hoek staan met een punthoed en rode kaken. Droom maar van de borsten van Artemis, terwijl de waanzin met zijn vlammende drietand door jouw ziel steekt. Zak maar weg in de eindeloze doolspelonken van de meest zwartgallige…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

Je bent het hoge noorden de laagstaande eeuwige zon het land van zangerige woorden waar de liefdestaal begon Je bent het diepe zuiden de oase voorbij het eindeloze zand waar broeierige muziek voor ons luidde we in koortsdromen waren gestrand Je bent het verre oosten de beken met de wilde stromen fonkelende glazen waar we mee proostten…

Grond verzet en bemest. Moedig de doornige struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt. Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet. Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het met al die overdreven geuren zat voor deze dag, de rest komt morgen wel. Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag. Kom mee met deze superdel…

in jouw ogen zie ik granieten bergen waarvan lawines dalen zie ik woeste rivieren naar hun monding dwalen zie ik de stormachtige wind die altijd de juiste richting vindt naar het dal en naar de zee van liefde voor mij is het zaak dat ik door het zand niet verblind raak ik zie en wacht af…

je lach smeulde zachtjes rood in het aanblazen van plezier gaven lippen kleine vlammetjes bloot hier wakkerde later het vuur van een zorgenvrij feest met een opgetogen heerlijk ontspannen geest als altijd bewogen je ogen als aanjagers van wat er ging komen in het oplichten van tipjes uit illustere dromen vol geestdrift stortte…

Rivieren die traag door mijn brede laagland gaan Met rijen populieren aan de waterkant En dorpen, torens, olmen in een groots verband Die trots verzonken eenzaam aan de einder staan Een man daar aan het roer bezingt mijn fiere rijk En wat ik hoor is dat ik op een vaasje lijk…

De deur ging langzaam open; ik rook een kerkhofgeur. Ik staarde stil in de zwarte leegte der open deur. Een lange grauwe gestalte, bovennatuurlijk groot, Stond zwijgend op de drempel en wachtte, het was de dood. Met blauwe glans verlichtten de ogen het bleke gelaat Met flauw en weifelend schijnsel, als hout dat langzaam vergaat. `Wat blijft…

Langs zuring, wolfsmelk en bitterkruid ga ik, gespijzigd door namen. Aan de rand van de sloot beweegt speenkruid en stinkende gouwe. Daaronder, nauwelijks zichtbaar de zompige grond, als roest achter spiegelglas. Laat rusten, roer niet, jaag niet op. Geef alles een eigen naam. Noem het niet 'Rode Zee'. Maar maak je gereed en eet haastig…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij het vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben iemand leest mijn gedichten en voor even kom ik weer tot leven meer moet dat niet zijn…

wanneer het oude niet meer is en het nieuwe nog niet bestaat groeit de chaos turbulent zoals de wind zich het sterkst toont in de ring van het oog van de orkaan de Dood getooid met hoed kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven in ieder uur en op elke plek verlies je iets van jezelf rites de passage de uitgebluste…

hoe uit niets verschijnt samenkomt en uiteenvalt schemer die vooruit werpt stilte die doorsnijdt, een vliegtuig dat verhoudt tot lucht, lachend zonder aanleiding, de ziel die wacht op een hongerbruid terwijl na vandaag niets wederkeert tot morgen afgelegd als weg en na gedane zaken weldra voltooid…

waar is geluk als het buiten regent en het licht als droefenis valt voorbij het afscheid spreek je dan over een gezicht dat zwicht voor het gewicht van de vergrijsde lucht die zucht met reden of door het lot wordt weggeleid kan zijn dat gewoon dit ogenblik wordt afgesneden en opgeteld wordt bij dat allles wat toch vergaat en men enkel…

September Eind september. Ik doezel in de Indian Summer als een tijdloos lied. Oktober De avondlucht zuigt een vogel verlaat zijn nest om thuis te komen. Blues Als geluk pijn doet en hoop hangt uit het lood dan huilt mijn gitaar. Haiku Vijf lettergrepen gevolgd door zeven en vijf dat is een haiku.…

alle lichtjes flikkeren aan 't wordt Kerstmis overal maar Zijn Licht dat nooit is uitgegaan gloort hoog boven de stal het glanst in onze ogen en straalt uit ons hart nu wij verlangend hopen dat het Kind wordt gebracht ook de nacht toont zijn licht en was nooit zo helder en schoon met sterren en engelenscharen voor het Kind met een kroon…

Ik beleefde de zoetheid van de hartstocht in het laatste jaar van mijn schooltijd, toen ik bij een meisje naar tederheid zocht en we toen vrijden met ongekende hevigheid. Het leven dat toen zoveel bood en zoveel leerde, leerde mij ook hoe smartelijk de liefde zijn kan, toen het lot zich onverwacht tegen ons keerde verloor ik haar, toen mijn…

De decembermorgen bracht de eerste sneeuw zonder te kloppen aan te bellen We kunnen stellen als dief-in-de-nacht niets vermist, weggenomen slechts gebracht Wie... had dit verwacht? onberekenbaar het weer Keer op keer we tasten in het duister en luister: Wind steekt op legt z'n kille handen om m'n keel waarom geen sjaal.…

Krekelwrevel. Boorgeratel. Hamerslagen. Daartussen gehark in het woordenpark. Herinneringen glijden van heuvel naar zee inslapend naar benee.…

ik schoof de wereld aan de kant maar uit de spiegelwand vroegen ogen om mededogen openden handen in een vragend gebaar zonder te eisen ik keerde me af voelde het dreigen door onmacht verhard zij waren met velen wilden graag delen maar moesten langs mij de scherven voorbij van een failliete en destructieve maatschappij…

Ik vind ook dat de lidwoord “het” verdwijnen moet De allochtoon spreekt dan goed Nederlans Want de verschil wie weet dat nog bijkans We halen “het” dus uit de Neêrlands bloed De “kofschip” moet ook worden afgezinkd De probleem d of t zo afgevinkd…

Alles deed pijn. Twee uur lang in kleren gehesen worden deed pijn. Zijn vrouw zijn deed pijn, lachen deed pijn, grijnzen al minder, moed niet. Moed wordt ervan gemaakt zoals een vuist van vijf vingers. En verdriet is die vuist weer opendoen. Sterven doe je alleen. Niet sterven ook. Dood zijn doe je met twee Achterblijven ook. ----…

Ik zag een starre schittren, Maar ’t was niet aan de trans; ’t Was in twee dierbre ogen, Een starretje vol glans. ’t Betoverde en bezielde Mijn hart, mijn geest, mijn jeugd, ’t Spreidde in mijn blijde woning Gods licht en vrede en vreugd. Het blonk op al mijn wegen Zo vriendlijk en zo zacht, Een zonnetje van zegen, Te morgen…

Jagers schieten in hun verrekijker een bedampt konijn…

Ik vroeg haar het liefdespel even te staken want ik dacht iets op de trap te horen, wellicht dat haar moeder ons kwam storen duidelijk hoorde ik een trede kraken. Ik gleed van haar af om het bed uit te zijn, zocht mijn kleren die ik in het duister was verloren, sprong in mijn broek, trok de trui over de oren en rende naar het venster achter…

Mijn portret lijkt uitgestreken Fijnbesnaard doch dun gestoffeerd Volks ontaard en doorgeleerd Voortdurend getoetst en vergeleken Ontsnapt aan mijn bibliothecaris Nergens onbekend gegrond Nooit volledig afgerond voorbij bevrijder en archivaris Een mysterieuze betekenis is Bij toeval geheim te houden Wat het woord vermag Wanneer ik mij…

light verse dood is de truuk van het grote verdwijnen je bent zó vertrokken 't is net als bij treinen…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel? De zekerheid dat niets voorgoed gevonden is, beleden of geliefd,…