Alle inzendingen, jaar 2019, week 50

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen? steeds nadrukkelijker…

De stoutste dromen die ik droomde bleken contouren van een oud verhaal beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, die onverzadigbare gastronoom, in zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat langzaam uitdooft in het verre licht van mijn jeugd, daarachter…

decemberdagen tooien zich overal met licht alle huizen, gebouwen, torens en pleinen schitteren in een oogverblindend zicht die het duister van midwinter doen verdwijnen het licht dat ons aanzet tot verwachten en dromen dat er weldra iets groots staat te gebeuren... dat het kleine Kind weer in ons hart komt wonen en daarom zetten wij wijdopen…

Naalden prikken aan, trage uitlopers dekken toe, beslaan pad en land. Water in vaste vorm verloor het verzet, kristalliserend kruipt winter langzaam dichter. De zon verliest terrein, maakt plaats in het seizoenaal spel, waar dagen niet langer lengen maar korten, gelijk mijn adem gestokt in wolkjes langend naar lichter.…

de herinneringen die we hebben wensen mij dat je hier zijn mag opdat wat wij hebben meegemaakt zich in het samenzijn herleven laat hartstochtelijk is daarbij mijn wens dat ik jou niet meer verliezen kan omdat eeuwig het ervaren blijft van jou in naast en om mij heen nu mij jouw jaardag mij terugbrengt naar de tijd van het innig samen…

Je weet gelukkig wel wat ik zeggen wil wat ik voel met jou en dat jij, wij, samen gewoon, niets bijzonders gewoon is al speciaal met jou, vanzelf, elkaar met een blik begrijpen met een woordje van ons alleen dat het zo is en blijft, wij zo zijn, veranderen en toch zo zijn, zoals het fijn is dat weet je allemaal, maar…

In een brandpunt bewegen wij. Een denkbeeldig punt is dat, dat onvermoeibaar onderweg is langs onze levenslijnen. Zo beweegt ons brandpunt. Van jaar naar jaar. Dag voor dag. Uur voor uur. Per moment. Zo bewegen we van punt naar punt. Een punt dat tijdloos reist. Een punt dat nooit stil kan staan. Kijk, hoe we stil blijven staan. Zie…

(Dit schreef ik voor mensen, die iemand moeten missen) Stukje In mijn hart mis ik een stukje van jou. De liefde, die wij hadden mis ik heel erg. Het is in deze dagen voor kerstmis nog pijnlijker dan ik dacht. Heel veel mensen hebben verdriet om hun geliefde. Het missen, doet zichtbaar pijn en verdriet. Zoveel mensen op…

Klievend vlijmscherp mes verwondt tot op het bot Aasgieren zo vernederend; het lot? Priemende gluiperige blikken loensend en verloochenend Kleverige vaalgrijze massa verbrijzelend ook bekogelend. Brutaal schoppende laarzen; we krijgen je klein Alom heersend afgunstig chagrijn en venijn. Kleinerend handeltje mensonwaardig onrein en typerend Sterkste…

Klievend vlijmscherp mes verwondt tot op het bot Aasgieren zo vernederend; het lot? Priemende gluiperige blikken loensend en verloochenend Kleverige vaalgrijze massa verbrijzelend ook bekogelend. Brutaal schoppende laarzen; we krijgen je klein Alom heersend afgunstig chagrijn en venijn. Kleinerend handeltje mensonwaardig onrein en typerend Sterkste…

haar woorden kenden enkel muziek in alle tonen en maten wist zij steeds de juiste snaren te raken waar spreken nog inhoudelijk overkomt door beperkingen van stem tong en mond zijn haar melodieën adembenemend wisselend in klank en kleur aansluitend bij de culturele fine fleur het is genietend delen niet een op een maar heel subtiel…

De dichter in zijn maatkostuum sprong uit de band – zijn handelsmerk. Niets bond hem en zijn schrijverswerk. 'k Probeer het niet, ook niet postuum. Hij heeft het zelf gevat gezegd: Wat niet te volgen is, is ech. Deze week overleed de Rotterdamse dichter Jules Deelder. Van hem is de uitspraak: “Wat nergens op lijkt, is echt” en het volgende…

Tussen de dagelijkse muizenissen heeft zich een woelrat in haar hoofd gevestigd, zo een die niet meer weg wil, die de taal versplintert tot onverstaanbare klanken en de wilde blik in haar ogen verankert, woest om zich heen slaat, aan haar zinnen knaagt, herinneringen loswrikt, tegen de toekomst aanhikt, hij vreet zich een baan door haar…

Zij zeggen, dat ik zo verstandig praat, En dat geen trek in mijn gelaat Verraadt dat ik krankzinnig ben; Dat ik wel gek, maar zeer zachtzinnig ben. Maar of mijn zinnen krank zijn, Mijn geest kan toch wel blank zijn En met wijsheid verzaad? Ik ben als een granaat, Die dagenlang kan rollen, Kindren met zich laat sollen, Tot hij, opeens bewust…

(voor Jules Deelder (1944 - 2019)) Terwijl de klanken van 'Back to Black' van Amy Winehouse in heel Nederland weerklonken, zie ik zijn markante kop door het zwarte gat in Zadkine's standbeeld glippen, hoe hij ons jolig groet met zijn heilige, verbeten mondtrekkerij en de brutale spotternij in zijn door speed gedirigeerde tongval. Hij juichde…

Uit twee vurige stenen vonkt het vuur, ontstaat naast pijn de warmte waar verlangen op ontdooit, spelend plooit een naam tussen je borsten gedrapeerd door je wilde haar, beproefd in vlees en bloed, ik door de krachtigste tintelingen ben gevoed, loop op de wateren van temperament op dit late uur of in zeven sloten tegelijk…

Even is het stil als wij horen van een kind dat geboren in een stal, wereldwijd verraste met nog nooit gehoorde woorden, ook het nieuwe jaar breekt weldra aan in de dagen die gaan komen stijgt de zon tot in haar hoogste baan, om weer te keren naar de vaste plaatsen. Mijn wens is: moge het zo zijn, dat alle dagen in dit jaar te gaan als…

Een babyboomer in een welvaartsstaat Werd van een wereldhaven burgemeester Des nachts, hij is 't zijn leven lang geweest, er Heerst nu een leemte waar geen dichter staat Een podiumpoëet met hart en ziel Als jazzfanaat een tijdeloos fossiel…

Deelder is dood maar zijn schrijverij blijft als muziek in de oren klinken jazzmuziek wel te verstaan!…

een uil rust op een knoestige tak zijn vleugels licht gespreid laag aan de hemel verlicht de maansikkel het donkere tafereel de wassende maan en de kale tak verhalen over het einde van de herfst de aankomst van de winterkoning is nabij…

haar toetsen vertellen over alles wat het leven geeft de natuur stemmingen en verschillende steden kortom alles wat er onder mensen leeft zij toont al wat door ons ooit is aanbeden recht vanuit haar hart durf ik te stellen ze fluistert ons over manen die schijnen verklankt de plaatsen waar voor haar ooit werd geschreven van Egyptische melodieën…

Hij begint voorzichtig met kleine passen warmt heen en terug mij op, verlengt zijn been gaat van menuet naar pavane schrijdt ouderwets dieper voegt snelle stootjes toe laat zich dan gaan van allemande naar courante en voert mij de zesde hemel in zweeft daar langzaam sarabande met mij rond, in verwachting…

[Dit schreef ik voor lieve mensen] Wandelend Wandelend bij de zee denk ik aan een overledene. U hebt nu rust gekregen. De mensen zijn blij dat ze u in het leven gekend hebben. Trots zijn ze hoe u was en dat u zoveel liefde hebt kunnen geven. Rust zacht, liefs, uw man, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.…

Het moet, ik voel het. Het persen is begonnen. Mijn vliezen scheuren. Het einde is nabij. Ik mag niet blijven in mijn paradijs. Niet blijven in mijn oceaan. Het moet nu, ik voel het. Hier word ik uitgedreven. Ik voel dat ik sterven moet. Een gevangen vis ben ik die op het droge ligt. Ik voel een doorgesneden pijn. Het moet weer, ik…

je blonde haren wuiven op het zingen van de wind weerbarstig licht hoogblond het kuifje boven alles uit je voorhoofd glanst de diep bruine zomer kleur samen met het zwart omrande ogen grijs geef jij je schoonheid prijs je rankt nog steeds als het speelse kind dat alles prachtig vindt lacht jeugdig blij op een eindeloos strand…

Als Boomers zijn we op deez´ aard gesmeten Klimaatontkenners en rechts-radicaal Conservatief en uiterst asociaal En bovendien geen last van ons geweten OK gij Loosers heb nog wat geduld Nog 30 jaar...dan zijn we uitgeluld…

'k Was jong en vroeg: Wie is de Vrije Man? Een Grijsaard antwoordde op mijn vragen: 't Is hij, die, zonder morrend klagen, Het onverkrijgbre missen kan.…

Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden stappen in een cavalerie van drogend hooi en juichend zet ik mijn kinderen als jonge ruiters in het zadel van mijn hals. Een blije nederzetting is dit huis en waar de zon aan overuren doet, heeft men zich dagen verslapen. Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam het schaap met zijn zomerlip blaat. De…

Alles was Jazz Mensen grijpen mis Vaak en tijd Is geen obstakel O kon ik maar Was het Maar Nog steeds Eindigt alles op ine Geen coke geen Benzine Geen bezinning Geen zielen Wat zal men je missen Klasse en bezinning Zingen en de nacht Jules De nacht splijt open Je bent nu dat licht Waar duisternis waakt Vandaag Eren wij…

Als het kerstavond is dan zullen we de kaarsen ontsteken, gedenken het lichtende teken, de glans van hemelgloed tot in verre streken Bethlehem waar Gods Woord heeft geklonken voor een duistere wereld in zonde gezonken de Koning van ‘t heelal geboren in een kribbe in een schamele stal de hemel openging en herders kwamen toegesneld…