Alle inzendingen, jaar 2020, week 49

Winternacht is als bevroren sneeuwpop eenzaam in het intieme alleen zijn van het donker en het duister verdwaalt in de witte wintertuin tussen weelde van intense liefde onder het maanblad op een steen de nacht is als sterren voor het kerstfeest nieuw kaarslicht voor een verliefde vrouw de adem van een droomwereld eindelijk op weg naar…

Gelijk een grijs geweven deken Valt de avondschemer naar benee Zwarte boomtakken als haarvaten Vormen netwerken Die ook in ons lichaam terug te vinden zijn Ganzen vliegen aan de horizon Op weg naar verre oorden Al vloeit de inkt wat ongelijk Een beeldrijk oneffen patroon onstaat En laat zo de hemel van marmer lijken Deze ets zal worden verfraaid…

Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad als weerschijn die de ganse nacht optilt, een rode sluier die in ’t wit vergaat Aurora die het wildste hart verstilt. Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt, als licht dat wreed door tijd en ruimte gaat en liefde is nu, ver van ieders haat, hoe zij ontbreken, in en aan elkaar: verzegeld wordt het…

We laten achter ons Wat we mogen laten gaan Een periode voor nieuwe dromen breekt aan De wereld zal weer spelen Een ster is ons voorgegaan Het roodborstje zingt haar lied Zoals ze altijd heeft gedaan…

Herinneringen zijn als wolken, zachtjes drijvend langs de horizon. In rossige tinten kleurend, bij de ondergaande zon, wachtend op de nacht. Als stille wateren door de wind in beroering gebracht. Gestalten treden nader, spreken en maken gebaren. Dat is waaraan ik ze herken. Mijn moeder met haar schort, haar vinger geheven. Ik ben immers…

het licht ontbrandt in z’n kop zoals de zon soms de dag openbreekt waarna het hout verbrandt verkoolt tot het zwart van de nacht en je het van pijn moet loslaten zo gaat het soms met liefde de plots oplaaiende vlam zal gaan dimmen verdwijnen achter beider kimmen en na het echt uitgebrand zijn rest alleen nog die duivelse pijn…

ganzen in de dikke lucht gaven me niet lichtvaardig vleugels cirkelende vogels zochten een onbestemde verte zwarte wolken dreven mee zonder omkijken vloog ik voorbij voorbij wie ik was geweest…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

sierlijk dansen de kristallen op vlaagjes wind voorbij mijn raam waar een enkeling helaas zijn einde vindt in een krampachtig smelten zie ik later de druppels glanzend naar beneden snellen op weg naar laag wit laat de bui zijn sporen na op weer een maagdelijke aard je hoort knispers knappen als kou langs kristallen…

Ik sta al lang niet meer vooraan, als er stoeten door de straten gaan. Ik moet luisteren naar bomen en niet naar mensen, die komen. Ze komen, de mensen, en gaan voorbij in gelederen van dwazen, maar de elite onder hen, voor mij, zijn zij, die in koperen buizen blazen. --------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

Al had hij Pieter Omtzigt echt verslagen Met spijt moest de minister concluderen Die functies kon zelfs hij niet combineren Want elke week heeft toch maar zeven dagen Hij merkte dat het zo niet langer ging En gooide zijn, uh, schoenen in de ring…

Minerva vond de veldfluit uit, En speelde ’t eerste lied, Aan d’oever van Permessus vliet Gebukt in ’t jeugdig kruid. De bosgoôn sluipen op de klank Bedeesd en luistrend aan, En laten kruik en druivendrank Voor deze wellust staan. Wat zong zij? Van de bergsneeuwleeuw Die Hercules verwon; En hoe hij bij een meisje spon, Hij, monsterschrik…

een stralende konijnenboer vlak voor kerstfeest geldgrage ogen voelt zich stoer ja zijn fokkerij Is immers beter dan Frankrijk en China Schattig hè mensen baby konijntjes net geboren alleen Rijp Om na 11 weken niet genoten dood te gaan dierenrechten nee voor deze schitterende diertjes geen beschermend bestaan…

de lucht rekt zich uit, voor de alsmaar stijgende zielenzee…

die licht over de wit bevroren aarde en klaart het ganse heelal. Het is die ster die vonken van liefde werpt naar de maan zodat huizen en straten en pleinen verlicht staan. Het is die ster die over alles en alles liefde ademt, die mensen doet gaan in het holst van een ijskoude nacht waar hen de warmte van Het Kindeke wacht. Het…

Het voordeel van de twijfel, is het nadeel van het besluit. Beslissingen liggen niet voor het rapen het deksel ligt wel op de loer. Vergeet het voor en nadeel niet. Lachen en verdriet liggen zo vlak naast elkaar. Wikken en wegen met kilo’s vooruitzichten, zware lasten voor op je schouders waar uw draagkracht het niet aan kan. Belangrijke…

Een oud gevoel, acht- honderdtwaalf jaar zou ik zijn – als het nog bestond.…

het geeft niks zeg je en dat is ook zo je huilt maar even alleen…

Honger. Een vrouw die haar kind niet meer kan zogen, een jonge moeder, het verdriet al gepasseerd, die mij voor hulp haar kind nog aanreikt in een laatst wat moedeloos gebaar. Het kind met donkere starende ogen, een hoofd op een lijfje tot op het bot verteerd, dat al stervend nog naar mij kijkt, als zegt het:” Och laat me maar ”. -------…

als het rustig was op kantoor kreeg Henkie soms de lumineuze inval om ongecontroleerd op de nokjes, waar de de telefoonhoorn op rustte, te rammen die keer bereikte hij iemand van de ‘Faeröer’ eilanden ooit kreeg hij zo’n ‘goddeloze Rus’ of zo aan de lijn de man moet zich rot geschrokken zijn en mogelijke gedacht hebben oei ik word…

de lucht rekt zich uit, voor de alsmaar stijgende zielenzee…

Verdwenen zijn de pieken, de dalen De warmte en de kou Naakt Kaal Ontdaan van franje Status en applaus Het lichaam gaf het op De wil brak Wie ben je? Sta op Recht je rug Zeg wie je bent Wie je wilt zijn…

ik heb de bloemen in je voetsporen zien groeien zij markeerden in bloeien het pad van wij nog vaagjes naastgelegen wat wilde vegen verwaaid en ongebaand in een naamloos tegenstreven waren ooit een stel uit chaos en obstakels verbinding was er wel maar nooit iets van een door ons gedragen perspectief wij waren vrij de wereld…

Het landschap dat zich in bochten wringt Om niet op te vallen, om er niet te zijn In een hoek weg te duiken, te schuilen In een schaduw van schimmen Schuchter, schuw, luw, leeg, vaag, vaal In licht dat zelfs geluid doet dimmen In lucht die nevel druppelings doet druilen Met tranen van doorzichtig kristallijn Daar, waar een zwarte vogel in stilte…

De Poolse winkels schieten uit de grond Men kan wel spreken over exploderen Ik zou mijn auto daar niet graag parkeren Dan ben je zo tot bloedens toe gewond Verwacht geen helpende politiehand Ze zijn alert maar leggen geen verband…

Ze droeg een sinaasappelnetje op haar kop en had kromme benen. Niet talig maar kraaiig – en kras voor haar jeugd – was ze het uitgelezen schaap buiten de kudde. Wij niet, wij blaatten en blaften en probeerden te bijten. Ach, die blik van haar… mene tekel. Er was geen enkele bedding, geen uitzicht op redding. Ze was een dodo…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt. Zwart is het trosje dat bloed lost, een druppel, amper genoeg voor smaak, het loskomen van heel ver, noem het een einder aan dit ogenblik waarop je, vinger in de mond, geschrokken naar me staart met…

Droom-vrouw, kom ! Droom-vrouw, kom ! En draag mijn kleine In je armen, de rozereine; Draag mijn kleine Die slapen wil Naar je droomhof Manestil. Kleine sterrekindren gaan Met hun lichtjes al vooraan, Openen de blauwe dromepoort, Zorgen dat niets mijn kleine stoort. Maar schuift op haar venster zacht; Roomblanke roosjes houden er wacht…

M'n kraag hoog De jas dicht Geen betoog Alles ligt Open en bloot Lezend verlicht Alleen het rood Van de kou op je gezicht Er valt geen sneeuw meer Alleen nog hoop Keer op keer Geen koek noch zoop Zo meanderende de winter En het geluid ervan Richting wat verbeelding En nog zo wat dan…

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…