Alle inzendingen, jaar 2021, week 2

Fiets pakken uit schuur lege flessen in fietstas lucht voelen binnenstromen in longen danken, dat je zomaar fietst beschermende kleding hebt jouw benen trappen iets te doen glasbak mensen te zien Dan...iemand met rollator jij stapt af voor praatje, zomaar zij deinst achteruit. Ik stap op vlug weg weer terug.…

Je hebt nu een zerk op het kerkhof Van aardse hectiek naar eeuwig verlof Je hebt ons nog geen beetje verrast Toen je plots naar memorie werd verast Oud zijn we nog niet en jij was nog jonger Ouderdom scheen nog een verre reis Je stond in je vakgebied aan de top Je carrière niet bepaald een flop De ziekte kwam onherroepelijk terug Alle vooruitzichten…

De strepen om je hals en je stem die lief en vals mij heeft verweten een achterdochtige dichter te zijn, een nar op het gebied van de vrouwenziel, een onverlaat die ’s avonds laat wankelend de huizen binnenviel, een maker van amok, die vrouwen dwong om kortgerokt en in het nauw gedreven zich sidderend te geven aan een bezetene…

Je loopt in de kou. En zelfs geen doel voor ogen. De tijd vervlogen.…

Andy Warhol zei maak iedereen blij laat ze even 15 minuten wereldberoemd zijn slechts bedoeld als levensles en men zal zien dat het niet meer is dan valse schijn zoals de Vlaming het zo mooi zegt: ook dit keer is ‘t weer ‘een scheet in een fles’ *…

Het gaf zijn wereld aan de linkerhand, en heeft haar weigering al afgezet. Er zijn de sporen in de rechterhand van ’t rot dat iedereen bestiert als wet. Het had zich in de handel recht gezet omdat het in een leugen waarheid wou: de onbestaande trouw van man en vrouw. Het heeft zich bij haar woeden neergevlijd en likt de wonde nu als vreugdes…

Tsjik tsjik, de sproeiers vormen vliesdunne nevels – met een regenboog.…

De boodschap van 't machtigste strijdvaardige geloof zelfs je haters lief te hebben weldoen en bidden voor vijanden deze woorden waarmaken in het dagelijkse leven is onvoorstelbaar zwaar doch mogen zij voortdurend prijken op een fel rood krijgsvaandel dat gedurende heel het leven voor je uit blijft zweven.…

Het aanbreken van de dag Waar een zonnegloed over het landschap lag Kristallen rijp blinkend in de eerste zon Jouw dag in de hei begon Alsof het landschap slaapt met een koude deken Je hebt naar het opkomen van de zon uitgekeken De fascinatie vanuit het heelal Waarin lichtweerkaatsing sfeer geven zal Je bent er op uitgetrokken langs heidepaden…

zwervend door oude straten geven steegjes nog altijd geen antwoord op vragen die blijven spoken door mijn hoofd ook al glimlach ik ziet alleen de weerspiegeling mijn echte ik, zij weerkaatst de leegte die al zolang in mij huist bladeren heb ik volgeschreven al verstierven de woorden in de herfst heb ik ze geprobeerd te vangen stuk voor…

zacht dalen de vlokken uit buiig wit het losraken van de kristallen haken geeft hen gewicht de zweefvlucht op minimale wind is een en al rust waar stilte weer woorden hoort is aarde nabij een groene wei met spelende kinderen wordt plotseling verblijd met ruimte voor het sneeuwprettig bewegen in onverwachte wintertijd…

O, gij voor wie de driften zwijgen Wanneer de droppels door uw borst Als door een doek der liefde zijgen Ter lessing van des kindjes dorst, Wat zijt ge schoon en opgetogen! Iets zoets ontstraalt uw dromende ogen, Iets, dat getuigt hoe gij geniet, Iets, als in de oge der gazelle, Wanneer zij in de klare welle Met lust zich weergespiegeld ziet…

Dus Rutte 3 is nu demissionair Dat moest na Asschers actie wel gebeuren Maar Mark die lijkt het niet echt te betreuren Hij weet heel goed, hij is nog populair In plaats van bezig zijn met nu en hier Droomt hij al stiekem over Rutte 4…

Ik zag het als mijn opdracht haar van alle onheil te ontdoen, van alle ongemak te zuiveren haar te verpuren tot het klare, mijn leed te logenstraffen, haar in mijn leven tot die ene te maken, tot die ware - ik zag haar als mijn lot. Zij, wel gemaakt van spier en bot, leek mij op water stromend uit een beek of kraan en haar…

Een ware schoonheid is zij in mijn ogen Die tot een Lovely Lady uit gaat groeien Geen man mag wat ik nu al weet verknoeien Gebeurt dit toch, zal ik het niet gedogen Een schandblok kan op resultaten bogen Is middel om beschimping uit te roeien Een ware schoonheid is zij in mijn ogen Die tot een Lovely Lady uit gaat groeien Hoezeer zijn ´heren…

De feitelijkheid van ons bestaan, aanvaarden met gevoel en liefde. Liefde voelen in verbondenheid, met al wat in en om ons leeft. Tegenstanders als vrienden zien, met wie we gedachten wisselen. Het staken van onze domme strijd. Ophouden met zinloos vragen, naar een onbekende weg. Alleen maar heerlijk stromen laten. Alleen maar lekker blijven…

weemoedig zong hij zijn Jiddische rapsodie hongerend gerijmd dezelfde verzen vierdelig en indringend een lied zonder eind over het leven van alledag in het kamp de pijn het gemis Hellemuziek (3) honderden malen wordt elke maatslag een stap buiten in de mist van en naar het werk hypnotiserend ritme woordeloos stappen denken…

Met zicht op een ander wordt de ander een zelf dat zich in de ander herkent. Bij het ruisen van stilte belandt er klank in de ruimte die iedereen kent: zodanig zijn wij elkander gewend. Er is het niets dat ons daaraan ontheft. Er is het al waarvan ieder beseft dat niets ervan echt ons is gegeven. Er is de plaats waar de dood het besterft…

je kon zoveel een vakman was je met handjes van fluweel je had een goede naam met je handen vergaarde je zelfs enige faam en alles wat je kon en in je leven (over)won wordt je nu uit handen genomen je hebt meer dan alleen de P in wat is verdorie toch de zin van die genadeloze parkinson…

Nu ieder moment het zwaard ook mij kan treffen en ik ademloos verdwijn. Weet, dat ik wederkeer, in de allermooiste vormen denkbaar. Als het moment aanbreekt dat mijn woorden vervagen. Mijn liefde zal je verder dragen. Als niets meer vanzelfsprekend is voel dan dat wat ik nalaat, in iedere stille kamer. Als de tijd is aangebroken…

ogen geopend namen verloren het vreemde land waar ik ooit was de wereld te groots het kleine te niets niet weten waarom nooit weten waarvoor het te laat is stop maar de tijd kom later terug zoek alle sleutels verban mij van deuren ze gaan nooit open nooit om te huilen waar is mijn land waar is mijn huis het huis wist wie…

Ik ken de namen en een paar foto's van jouw vrienden, onwennig zouden we elkaar begroeten er zijn geen woorden voor om jouw wonder te delen We willen wel, maar kunnen het niet uitleggen, we willen het niet uitleggen omdat al tijdens het bedenken elke aanzet jouw essentie mist Ik moet erin berusten in de war te zijn gebracht…

Veluwse rust binnen halen Waar het nergens overheerst En je liefde voor het landschap mag vertalen Een schaapskudde in de weer Je hebt er heide zien bloeien Dennetjes zien groeien Op veldleeuwerikenzang getrakteerd In gedachten is er zoveel geëlimineerd Je hebt de herder gesproken Een vos die in de hei is opgedoken Je hebt langs heidepaden…

Wat is waarde Wat is geld Dat....is niet het enige wat telt Ik wil géén geld meer Want elke keer Draait het daar op uit Dat.... Is pas een wijs besluit…

ik zag je proeven wist dat jij heel even in een andere wereld zou vertoeven om na te gaan wat er met dit lekkers is gedaan fris en fruitig was ooit een hype maar het nu toegevoegde guitig springt er helemaal uit door trigger van de lach en vrolijkheid te zijn dit buitengewoon kleine wonder wordt zomaar op de tong gelegd alleen ogen…

Kiest u voor groen en niet voor grijs of bruin dan moet u spoorslags naar Oostzaan vertrekken. Daar gaan ze heel hoog groene stroom opwekken. Geniet ervan vanuit uw achtertuin. Maar wie komt daar aan rijden op zijn paard? `t Is Don Quichot wild zwaaiend met zijn zwaard.…

Ik hoor de nacht die nader-zijgt, - en beider zwijgen... Ik voel uw hoofd naar mij geneigd, - zal 't míjne neigen? Uw aangezicht is vreemdlijk stil in 't schemer-leven... Ik zie het laatste dag-geril in de avond-dreven. - Is dit een einde of een begin?... Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... - - Ach…

Met woorden verfde ik jouw ramen zwart klemde ik je kiezen op elkaar smeerde ik stopverf in je slot verpulverde ik de sleutel wikkelde ik je in een bloedrode deken Met woorden stal ik je hart liet ik je lachen huilen ook liet ik je komen laat ik je gaan. ------------------------------- uit: 'Gek van liefde', 2008.…

Soms moet ik zo hard huilen wanneer mensen vechten met wapens van woorden. De woorden vermoorden. Krantenpapieren in verdorde schaamteloosheid. Soms moet ik zo hard huilen wanneer de muziek sterft. Alleen mijn zonden om mij heen. Dansen tot de naald een nieuwe plaat kust. Soms moet ik zo hard huilen wanneer wij denken dat dit het beste…

kon ik de tijd stilzetten of terugdraaien naar vòòr dat moment waarop wordt bekend dat veel één grote leugen was of leek of misschien ook niet of maar ten dele, toch helderheid werd verdoezeld weggestopt, bestaan ontkend tot dat ene moment waar ik naar terug wil zoveel verdriet ongewilde onwil…