Alle inzendingen over aderen

Je kunt me niet vergeten als ik in je aders stroom niet eens dat ik dat wil maar het gebeurt vanzelf. Tijdloos is het onschuldige weer als de zon op je huid schijnt brandt, en ik denk niet langer dat er echt de ware bestaat.…

Raak me aan en voel het bloed door mijn aderen slaan. Luister naar mijn stem, hoor daar de wind langs mijn stembanden gaan. Blijf bij mij mijn kind: het stroomt voor jou, dat bloed en die wind.…

door zijn aderen stroomt het zwarte bloed van exogene minnaar een graag geziene gast bij vrouw en moeder onderhevig aan verlepping en verkwijning die buiten zoekt wat thuis niet meer voorhanden is…

De mug die steeds mijn aders lurkend leegt Heb ik verzocht het steken eens te staken. Met haar heb ik een afspraak kunnen maken, Hoewel het steken is wat haar beweegt. Ik weet nu al dat zij haar woord verbreekt, En dat is wat mij van een mug zo steekt.…

Eerst gaan ze je gedeeltelijk verzagen, Dan worden aders ergens weggeplukt. Is dat dan naar tevredenheid gelukt, Dan denk ik dat de rest ook wel zal slagen. Op deze plek staat nu met regelmaat Hoe of (het) Willem Overweg vergaat.…

Ben niet van steen maar vlees, en bloed stroomt door mijn aderen Als jij me wilt benaderen, alsof ik slechts een ding ben Ken ik jou niet want 'k ben geen steen waar je tegen schopt Ik ben een mens, van vlees en bloed…

Vandaag hier morgen daar met wilde rozen in het rieten haar rood wit blauw leven stroomt door aderen zeën voeten dansen barrevoets glimlach door brandend zand van verre continenten…

Als woorden stromend door aderen vloeien als inkt wat meer kan je doen dan stralen in het donker M'n zonnekind als een wiel in het universum je draait mee alles in beweging met van alles en nog wat van binnen naar buiten zien proeven ruiken voelen…

Jouw betovering bevloog mij sierlijk door mijn aderen. Jouw spreuken raakte mij diep door mijn stille wateren. De euforie verwarmde mij beschermd door legioenen van witte bloedlichaampjes mijn zonnestraal uit vier seizoenen.…

Ze lijkt op een zigeunerin vandaag hier morgen daar met wilde rozen in het rieten haar rood wit blauw leven stroomt door aderen zeën voeten dansen barrevoets door brandend zand van verre continenten…

Ik vermeng me met de geur van persoonlijke lucht waar een stroom van achtervolgers fluisterend waaiend in mijn richting en het aanruisen van hun aderen mijn schuilhoek verdroogt al was ik te lang in het zonlicht geweest onvoorstelbaar hard roept de werkelijkheid om genade…

Ik zag jou ik stierf gewoon de angst voor je woorden, je hoon ik zag jou voelde de kou door mijn aderen heen ik zag jou zo voor mij staan ik was als aan de grond genageld zou het ooit anders gaan.…

sommige liefdes, verloren, sterven niet blijven tot de dood je zoekt, eindeloos, rusteloos, smachtend in je aderen, je hart en elke ademzucht voedt zuurstof, vuurstof brandend tot het laatste uur tot zelfs ná…

Jammer dat ik je verjaardag missen moet Een vogelvlucht ver ben je van mij Ik kan hier weggestuurd worden op staande voet Maar dat maakt je niet blij Op afstand zal ik bij je zijn Jouw bloed stroomt in mijn aderen Ons hart is één en altijd één Hechter dan de cohesie van 2 stoffen…

De boot gemist in volle vaart de dageraad dood en grijnst als bloed gestroomd door aderen en nacht vergeten tranen zweten morgen lacht door dauw verdrongen boze tongen roepen zacht…

jouw huid smelt weg bij mondhoeken en kust de stroop van mijn lippen laat het stromen in slow motion als siroop door mijn aderen het voelt verduiveld zacht aan ik voel me loom warm in de stroom van liefde…

weer staan dan weer liggen ik sluit mijn ogen ik hoor het kloppen van mijn hart het pompen van mijn aderen het stromen van mijn bloed ik denk zij komt straks opeens voel ik twee handen op mij o mijn god het is zij…

Wien Neêrlandsch bloed door d'aderen voelt vloeien, laat zich door zo’n stupide vraag niet boeien.…

je straalt als verre ogenschijn bij onsterfelijke maan jouw ochtendlicht trekt in een zweem aan de nacht voorbij o, glinsterende ster lig tegen mij aan ademvocht doorstroomt mijn aderen hemels lichaam, blijf dicht bij mij…

voor Frida Kahlo gekluisterd aan het Blauwe Huis verbind je mensen met aderen het verlies het bloed gaat over in bloemen en altijd je ogen die intense blik waarmee je ons vast blijft houden ze is een lint om een bom schreef iemand…

diep onder de aarde daar blijf je gezond daar verdort niets blijven kleuren bewaard blijft alles behouden wordt alles gespaard geef de wereld prijs die hopeloos verdort, verdroogt al het water uitgeloogd een harde korst blijft wacht onder de aarde in die binnenste ader op een betere tijd…

Krakende, kronkelende aders doorsnijden het koude land zwarte diepten tegen het scherpe wit diep gebogen dans ik in jouw ritme uitzicht op je strakke kont spannende spieren blij dat ik niet voor maar achter je rij!…

de drang hoopt zich op deze keer een drift-bui aders spannen zich hart gaat goed tekeer wil stiekem iets doen oren zijn gespitst lippen stijf op de mond grijp met de handen oei, mijn Penthouse valt op de grond!…

lichaam, je liep met mij door windstil voorland voor even waren we samen, deelden we een huid, een lot dat verbond, zonder elkaar was er geen ik, geen jij, noch ons beiden, als een reis zonder begin; dan bleven aderen zonder bloed en woorden zonder zin…

hier stroomt onze trots al in de Oude Vrijheid gekend door haar wederkerende loop en sponzig ademend water een levende ader als weerbare kracht erkend is veelzijdig en uitdagend draagt haar schoonheid waardevol op weg naar later…

ik zoek de aders in het steen mijn beitel vindt ze in het klieven gestold in koelend samengaan nadat emoties zich uit aardes haard verhieven zij verhalen hoe de schepping sluit maar in stromen magma perst de korst nog steeds haar nageboorte uit…

Voor de zinnen van een stichter stamhoofd van gedachten-gangen `t kloppend einderloos verlangen dat lijnen vloeiend telkens dichter -ligt aan kleuren en aan toon- van taal en teken door elk ader zoals het talent van een vader -op een zoon-…

in mijn kop ben ik nog jong maar mijn handen verraden groeven, aderen, vlekken een kille wind waait waar ooit de lente bloeide een warme mantel dient mij met liefde te bedekken nu weet ik de tijd nog even, dan ben ik er geweest valt er niets meer te rekken…

Peinzend laat ik mijn ogen dwalen Treurnis strijdt, waar liefde droomt Weet niet meer wat me door d'aderen stroomt Ik zie en kan geen adem halen Het woord dat steeds mijn krachten toont schreeuwt nu dat slechts te zwijgen loont…

Juist op dat moment dat de angst haar in zijn greep kreeg en een ijskoude rilling door haar aderen joeg zag en hoorde ze de fluister van de liefde die net op tijd de kou verjoeg heel zachtjes voelde ze het strelen van de wind door haar verwarde krullen…