Alle inzendingen over barsten

herschreef in de scherven van een leven dat nooit compleet het jouwe is geweest bevend bang voor wat je vinden zal raap je in tranen bijeen wat van jou aan nieuwe delen tussen d'oude brokken over bleef en met doorleefde waarden van weleer als helende korsten verzachtend over steeds terugkerende nieuwe wonden leer je leven met de barsten…

kraken transparant vloeit kwabbenvocht door minuscule spleetjes links en rechts het watert in het hoofd morgen vloeien alle kleuren rood magenta, scharlaken of gewoon bloedrood ik ga niet dood, nog niet mijn hersenen kraken zwellen mega groot verdrukken groeven wetenschap ik weet niet meer ga ik nu wel of toch niet dood Ach, barst…

Onstuimig in bloei het land barst uit zijn voegen de zon op zijn helst de koeien van de hand Gods geschapen en maar grazen…

een barst in de liefde bijvoorbeeld is geen vloek ze schijnt slechts licht op wat we proberen te vergeten ze legt onze breekbaarheid bloot zonder ons te willen breken een barst is geen vloek tot we haar geweld aandoen…

precies daar op de scheidslijn van kunnen en willen gloeit de rode draad in volledig bewust aanwezig zijn het sust geen geweten vergeten daden vragen toch hun tol goedschiks of kwaad gedacht bij elkaar gebracht voelt alles als de diepte van een grove barst, traag en vol met voeten in aarde wars van wat je wilt gilt het gemoed…

een flinterdun laagje vernis product van mijn verstand vormt een zwakke bescherming emoties vreten het aan onverwacht en onstuitbaar barsten ze uit in tranen in woorden in kleur in slapeloze uren…

Golven van lente door de lucht Verlichten mijn geest en hart Een vlaag als een lange zucht Een oude gestalte deelt mijn smart Ik lees de woorden van een Spanjaard Schakel over naar de Italiaan Van liefde in de boomgaard Naar woorden die reeds era’s bestaan Vluchtig zijn de woorden Vergankelijk is de trouw Eeuwig is de ziel Die barst daar…

Uit een voorbijgaand raam kiert vaag een naam word ik geroepen? Wie, denk ik, woekerend met heden en verleden. Terwijl een glazenwasser stuurs rechtlijnig lapt, ik onder ladders stap, gloort onverwacht jouw stem weer op en snerpt. Het raam versplintert barstens tot de randen Ik sta versteend en voel opnieuw de splinters branden.…

spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen naar de barst…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

. --------- 'N dubbel paspoort mag van Geert niet mögen Dus zit de eerste barst al in het glas Terwijl de sfeer gewoon geweldig was 'T is alweer bijna klaar met dat gedögen Ons land gaat naar de klöten en de reden? We worden overspoeld door massa's Zweden.…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

basale barsten bieden zich braaf aan te hoog gegrepen lieve tractorschat je stuurt, maar raakt verdraaid snel van het pad je ligt straks op je Tweedekamergat ook politiek bedrijven is een baan maar ach met wachtgeld kan je blijven gaan……

jij denkt aan de ochtend jezelf nabij maar soms houd ik op met leven zet de wereld stil en het geluid uit zoek onderdak om de ongelijkheid in mij tegen de grond te drukken of wens een vogel die ik van buiten kan leren en in mijn buik trekken tot het schrijven, aangetast door de tweestrijd, een landschap neerlegt in het diepe…

Barsten zijn haar littekens van herinneringen die in elke stilte bloeden. En haar wakende gedachten laten vervagen in eenzame mijmeringen over liefdes die geen liefde vroegen maar gevonden leugens en illusies die altijd barsten als ze weer viel in de leegte die geen schaduw wilde zijn.…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten een aanslag op mijn zinnen nimmer zal men mij winnen als ik mòet beminnen Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten als men wil beweren mij zò te kunnen leren hoe te proeven, ruiken, tasten, dan kan men van mij barsten!…

Mijn hart barst bijna, gelukkig niet fysiek want stel je voor dat het breekt, de troep is niet te overzien. Mijn hart barst van geluk, niks geen gewonnen prijs, mijn hart gloeit van geluk, gewoon omdat ik "ben".…

je brak in glas de tranen kwamen later een barst nog niet gezien maar ons kristal hoorde de tonen al en nee niet vals geen scherven om te lijmen jij blijft gewoon de mijne omdat ik je niet barsten laat…

Een kleine barst wordt een scheur. Een scheur wordt een kloof. En zo staat de mens alleen. ------------------------------------------- uit: 'Nagelaten gedichten' (1975)…

Poëzie is meer die barst zien, verifiëren, en dat dan zeggen. Barst. --------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1988.…

Wat heb ik verloren dacht hij toe hij door de jaren sneed en door het scherpe mes van vlijt en tijd. Naakt geschoren en tot het bot ontleed vele manen ouder dan die hij was gesnoeid staat hij nu te treuren vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z…

op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren…

Ze werden kunst, massa ontstegen Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen Een metafoor in huidig heden Hoe platina mijn kronkelwegen Op die manier aaneengeregen Met goudaders wist te bekleden Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen…

bevroren tranen barsten bij een poging tot een eerste glimlach…

Voor de wolkenbreuk dansen de meeuwen sierlijk dan barst de lading.…

waar ik staar in verzonken ogen mijn weerspiegeling langzaam vervaagt overloop ik in tranen verscheurde dromen met groeven doorkerft mijn leven geweest zoek ik het eind waar barsten breken mijn toekomst vaag aan scherven ligt…

Mijn toren kucht langzaam brokkels uit en de ruiten worden als vaders ogen troebel ik verlang naar de zachte aanraking die het gif stilletjes opzuigt en uitspuwt uw lach en uw ogen gommen de barsten van onze tekening die nu nog een ets is maar weldra zal krioelen van de kleuren aan mijn voet steken bloemen het hoofd op onder uw vruchtbare…

men spreekt de verschillen uit de kloof wordt diep en breed de ene kijkt de ander aan een vaas die valt en breekt opnieuw gelijmd aan elkaar bewust van noodzakelijkheid de een te veel een deel van de ander is en omgekeerd in leven en de dood…

Zwijgend loog hij Zwijgend bedroog hij Zwijgend leed hij Zwijgend vermeed hij Hij plaatste zich als een pion in het spel van Hoe Het Hoort Zo heeft hij zichzelf elke dag een klein beetje vermoord.…