Alle inzendingen over berouwen

In de schemer het angstige luistren Naar de wind, die waait om de huizen. Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker...…

geduldig drijf ik woorden tot een zin en voel mij daarna schuldig en te min omdat de woorden scherper dan bedoeld pijnlijk kwetsend werden gevoeld door haar die ik nooit kwetsen mag omdat zij ooit in mij degene zag die zij volledig kon vertrouwen…

hoe bekaaid staan ze daar ontmereld en ontkraaid ontroofd van hun bladerhoofd met hun vingerknoken afgebroken reikend naar boven hoe staan ze daar te hoesten in de hoven - de woeste knoesten van bomen - te dromen hoe staan ze daar lijk diepgevallen engelen te jengelen en te hengelen naar levensstromen de rouwende bomen.…

In de schemer het angstige luistren Naar de wind die waait om de huizen. Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker...…

geef het water mij als een herinnering als het drijft tot ver na mijn tijd, schrijf mijn naam op het spiegelend vlak en dicht haar oever mijn geschreven woorden toe het sterven in mij oogst het laatste leven terwijl de zee aan mijn ogen kantelt tegen het licht tot na het duister het gemis zal slechts een vondeling beroeren wanneer zijn…

Berouw komt na de zonde en ook nog na de val berouw komt altijd na de fouten die een ieder maken zal en iedereen maakt fouten en iedereen valt op zijn neus maar iedereen staat ook weer op met spijt of berouw en weinig keus en de fouten die je maakte die tellen dan niet meer mee want al komt berouw na de zonde je krijgt altijd…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

is levenslot de gang naar het spektakel waarin onze vingers haken in het steengruis van onze verbintenis, die een deel van ons leven herinnert in hoop en vrees monumentale gedenken, de hoeksteen van ons tweeën kunnen we dichten in een perkamenten boek, want oud worden is een keus maar het gerezen verdriet watertandt in een drieluik van besef…

ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil de zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in een oppervlakkig bekoren ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je de…

Papa waarom oordeel je zo gauw, je toont geen liefde noch berouw!…

Een blauwtje lopen is een hart vol berouw.…

Sluit, mijn vriend, de ogen - niet het hart - en aanschouw het slapeloze blinde zwart van mijn berouw…

Buitensporige daden houden het leven gewoon gaande als of een trein op het rechte spoor wezenlijk loonde; ik je kan zeggen dat het flauw al jij mij eens vermaande, in de Intimiteit bijna niemand sporen van berouw vertoonde.…

nu is het stil en al wat ik verwachtte was benéé mijn trots een gil kwam al te plots en ik begreep en gij bekwam ter late ure toen de nacht als een deken u bezwoer en ik u raapte van de vloer waar u te neder was gedaald wij hebben elkander nooit bezeten al klinkt bezit als een nood in het koren doch wij schoven en leunden met en…

uit het zicht geraakte SS- mythe Wat blijft, ouwetje, flarden broos film- journaal, waarop u de paradepas afdrukt in de asresten van boeken en bundels Maar kantel eens uw verchroomde ogen, en zie dat 'n eindeloze rij wagons, met de woordenschat van spoorloze schrijvers en dichters, bij uw lege laarzen stopt Zonder enig berouw…

Jouw handen die als een kasteel mij omarmen en die me raken zoals het water me voedt waarvan ik drink en dat me waadt door de mooiste dromen [ met jou ] En toch wanneer ik je naam op het water schrijf verdwijnen de letters bij het licht van de maan in een tijd die niet lijkt te bestaan Doch het verhaal doorklieft de eeuwigheid en kent…

" Ook al heb ik soms gebeefd Dit is namelijk wat ik wou Daarvan heb ik geen berouw!…

De jongen tuiniert strijdlustig verwint tartende roofhalmen graaft kruimelige plantgaten voor ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door…

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw, ik ben mij zelve moede en ik ben het zoeken moe naar God, die ik niet ken, en die ik toch zo gaarne kennen zou. Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet, mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot, maar bovenal het zoeken naar mijn God! - ik ben het zoeken moede - maar God niet.…

geil overspeeld Het bolgeblazen imago uitgekleed De lucht betrekt de wind voelt guur De hemel sluit en rust is duur Tobbend groeit wroeging zuur vilein Zijn hoofd knelt van wrang chagrijn Hij straalde door warme studiolampen Na het applaus komt nu hoon weergalmen Succes suggereerde een schone schoonzoon Leeg en hol klinkt nu van voos berouw…

woorden huilde een onpeilbaar verdriet bekende teksten uit zijn leven waarin zinnen niet alles prijs wilden geven vaak losse fragmenten zonder empathisch cement zijn leven nog bouwend naar een onverwacht end pas nu genereert stilte uiteindelijk begrip passen de puzzels waarin hij is gestikt vloeien tranen in een schonend berouw…

Leegbloedend in mijn overpeinzing Ontwaar ik huilend mijn bedrog Te laat begon ik waar te nemen Sleurde je mee in schuimend zog Hoorde nooit die liefdevolle woorden Ontkende wars als zijnde vals onecht Om hen in de kiem grof te vermoorden Niet ik was verdorven nee jij in en in slecht Hoe kon ik die serene liefde negeren Vals als ik was…

reist mee met al die jaren die schrokkig de rimpels voeden en het kindzijn terughalen uit de spelletjeshoek neen, ik zal het sterven ontbinden het ontrafelen en de dood ontlopen door het simpel niet te doen, de dood is voor anderen of toch, breng mij de stilte waar de dood mijn trouwe metgezel zal zijn, geen spijt om te leven en geen berouw…

Berouw, heb ik niet zo gauw. Ook wil ik even kwijt Ik heb weinig last van spijt Dat is beide keren, jammer van je tijd. Hou het zelf in de gaten En laat je geen schuldgevoel aanpraten.…

Hij wilde graag een leuke vrouw, maar toen hij haar had, kreeg hij berouw en klaagde steen en been.…

Wat flauw, Dat woordje berouw, Vooruit met de geit, Zeg liever: "ik heb spijt, Ik nam het niet zo nauw". Zo geef je ruimte aan het feit van eigen onachtzaamheid.…

Waar het feitelijk omgaat Dat het niet wordt geschaad Anders wordt vertrouwen, berouwen. In Goedereede Had men daarvoor een goede rede.…

je verwart trouw met vertrouwen geen schulden met geen schuld rouw steeds met berouwen dulden met geduld zwijg en zij zal praten praat en zij wordt stil doe wat je niet kunt laten maar laat haar … als zij dat wil…

Ze mochten in de uiterwaarden bouwen Omdat een ambtenaar het op een dag Vrij onverschillig door de vingers zag Maar nu zal het ze uiteraard berouwen De mazen van de wet, ze gaan helaas Ten onder aan de wetten van de Maas…

fonkelend gezicht, erotisch geschminkt, doelbewust die aantrekkingskracht, zoals sterren schitteren hoog aan de hemel je nodigt uit zonder berouw, weinig prooi kan weerstaan aan die ogen... van jou!…