Alle inzendingen over blanco

Onterecht besmeurd: Zwarto verdenkt Blanco. Blanco blijft bij haar blanco. Zwarto noemt haar Witto. Blanco blijft bij haar blanco. Zwarto noemt Blanco afschuwelijk Witto... Blanco ontsteekt in woedo. Wijst Zwarto op trekjes van Witto. Wat Witto op Blanco's conto schrijft want Witto heeft weinig met Zwarto.…

Vaak onbegrepen of verkeerd verstaat, uitgesproken en direct, Verleden tijd, net als vandaag, morgen is alles anders, Slechts een herinnering uit het verleden, wat geweest is en niet meer is, Opnieuw blanco…

De leegte Zo uitgestrekt pijnlijk Stekend in het niets Tot in het diepste Maar nergens rakende Hersenen kraken Waar ik ten onder ga Op een blanco stuk papier…

op blanco blad!…

Ik hoor weleens de woorden ‘blanco cheque’, Dan denk ik aan oningevulde centen…. Aan logoloze Camel zonder prenten…. Maar in die ‘blanco shag’ heb ik geen trek. Ik ben een exponent van de beschaving: Geen roker, maar wel snelsonnetverslaving……

Wit tegen witte achtergrond Slechts per tijdstip leeft zij voort Zij ziet zichzelf door vreemde ogen en vergeet dat zij gehoord heeft welke vreemde voor haar staat…

Er kwam een kaart. Er kwam een heel verhaal. Het heette brokken maken, maar eeuwig vrienden was ook mooi geweest. Ik schreef terug Nooit eerder met zo weinig woorden, om niet te zeggen geen. Ik schreef een o. Een bel van zeep. Het cijfer niets. Dat was niet lief, maar wel een schone titel voor een brief. --------------------------…

half ingevuld op een blanco velletje prijs geef je het oude afleggend was het stil in de kamer ben je niet afwachtend maar initiatiefrijk zij aan zij wil je wel weglopen en in het blanco verdwijnen naar verworven vrijheid wie niet waagt, blijft maagd goed kijken is niet genoeg dat spreekt voor zich……

Wees blanco, wees wit Laat het niet zo zijn wees onbeschreven Laat je leiden door je gevoel De pijn, het leed Laat het niet zo zijn wees onbeschreven. Wees blanco, wees wit Laat het niet zo zijn Alles wat het is Het is al weer voorbij, terwijl het nooit gebeurd is..…

Een blanco gevoel van binnen, Geen idee hoe ik moet omschrijven hoe ik me voel. Laat staan waar ik moet beginnen, Of hoe ik moet zeggen wat ik bedoel.…

Ver-ontschuldigen Zwarte sneeuw verlost zich Op blanco sneeuwwit blad…

IK HOOR DE STILTE UIT EN ONDERVRAAG HET BLANCO BLAD ER IS DAN GEEN GELUID EN WOORDEN BEN IK ZAT !…

Blanco is blanc is blanco. Wit is wet bij aquarel, een spel van wit; alles is gemaakt uit fijne snit. Er is aan licht geen manco. De ziel van het aquarelleren is doorzichtig, waterig en flinterdun. Fijne streepjes met effect, dat is pas fun! Nettie houdt ervan de verf te minimaliseren.…

Gedichten schrijven met alle plezier gevoelige verzen op blanco papier. Met of zonder vlag en wimpel zonder kapsones eenvoudig heel simpel.…

Als wanneer je het lot in eigen hand omkeerde zou je nog gevoed door iets het wederom wenden; een blanco leven kende even kleur voor je je weerde, voor het leven in te winnen na het zenden.…

leeg, mijn dagen die zonder een woord beginnen in nietszeggend blanco dat schoon blijft van zinnen vol, mijn hoofd barstend van vragen die onbeantwoord de leegte slechts verdagen…

Er zitten witjes in de Cito-toets Die maken ruimte in de stille klas Dat komt met Valentijn toch wel van pas Want tussen al die keuzes past iets zoets Weten wat je worden wilt is fijn Maar bij wie wil je vandaag het liefste zijn?…

Alsof ik een kater heb Zo voel ik mij deze morgen Niet bitter, niet boos eerder blanco Even niets voelen Ik zit in het oog van een storm die nog lang niet voorbij is Die een leven lang duurt…

Ik heb, puur uit verveling, mezelf een blanco vel voor de neus genomen. Daar heb ik, om literair te mogen heten, een bestaand gedicht over geschreven. Ze leest toch nooit en zo mag ik me nu poëet noemen.…

vol goede moed stapt zij ogenschijnlijk blanco in dit leven bleek het warme nest haar een koud welkom te heten al snel verlaten was het katoenen lakentje al dat restte…

Ik start weer met een blanco vel A-vier en klim vast in de pen met veel plezier! - Maar 't zit me deze keer een beetje tegen, Ik blijf maar bezig - nu al drie kwartier - met woorden op een goudschaal af te wegen. Helaas blijft inspiratie achterwege: al peins ik mij ook suf, het geeft geen zier!…

ik was mijn brein liefdevol met water het zout bijt maar de vlekken ze blijven bestaan zijn de stempels pas echt blanco als de inkt op is of laten ze zelfs dan een voelbare indruk in je geest achter?…

schreef een vlucht meeuwen op zwart papier nu zijn ze weer hier als raven in de sneeuw zonder sporen geland weg van zee en het strand maar ik wil ze zien vliegen nog ongelijnd op een blanco a-vier…

In de trein achter glas brandende zon als zomergast van stilte naar hitte coupé een droogboeket verschoten rood 'n hart als blanco kaartje waarschijnlijk voor een vergeten moeder…

ik heb de lach gezien die in de schepping verborgen was op het meest intieme moment dat geboorte een eigen leven gaf de bezieling van schoonheid die in het goddelijke deelt de wereld betreedt letters zal schrijven op blanco papier over zijn leven hier…

Van honduree*) heb ik geen kaas gegeten Toch denk ik niet: het antwoord is me worst Mij stuit zo’n blanco vel tegen de borst De hamvraag wordt: hoe kom ik het te weten Van Aar mag ik het niet bij Google halen Dus rest slechts bladerwerk in Van Dale…

onaangedaan heb koppen gesneld in luttele seconden leeuwen geveld als held uit de romeinse catacomben heilige oorlogen gevoerd op kruistocht geweest ridders en graal laten verdwijnen in schisma’s de zon weer doen schijnen ik was cerberus die aan de styx de stilte van minuten wist eonen zijn voorbijgegaan en de vooruitgang heb ik op een blanco…

staren deze pagina bladen naar me verlangend naar plagen en brandende blaren op mijn hart gemaakte of staande dames gênante blamages antwoorden op vragen de onopgemaakte laste nog ongedragen vraag de pagina mij te sparen en te verlaten in angst gedoopte haastige ogen praten als pagina's naar hoop en dromen vragen hoor me klagen ben verlaten blanco…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

je schrijft met vlammend licht buien aan de hemel zwarte letters krullen wellustig op een grijze achtergrond tekent in kleur nog wat vage regenbogen waarop in donderend applaus je creatie door de wind wordt weggevaagd de nachtelijke stilte maakt een blanco pagina weer zomers klaar…