Alle inzendingen over borstelen

ik graaf in oud grind de spade stoot op een scherf die herinnert aan de ijstijd ik borstel de bewijzen bloot snippers houtskool van een gedoofd kampvuur de morzel van een schedeldak de splinter van een bekken omkranst door geitenhoorns uit de resten doemt een edele aap op met een spitsbijl van vuursteen in de vuist zijn grote neus…

door Brengen we 300.000 keren Onze armen naar voor Is dat niet wat overdreven Vroeg bezorgd de dominee Is er niets beters in dit leven dan heilloos malen in de zee Ach, wij zwemmers zijn rekkelijk en de beweging is betrekkelijk Veel dames maken die slag vaker Voor vriend en vaderland Op het droge voor de spiegel Met een borstel…

Op winterdagen na het stille eten denk ik vaak met de borstel aan de vaat van alle poëzie is hij de maat dat zweer ik op de bloedzucht van mijn neten hij proefde van het water aan de Lethe waar vrouwen syf schonken in ruil voor zaad als waren zij de bloemen van het kwaad van zoete folter leek zijn geest bezeten.…

Ik liet mijn borstel het water golven. rotsen werden bedolven, door het kolkend water aan de rand, dicht bij mijn herinneringsstrand. Geniet van het vergezicht. Van de golven en rotsen die met elkaar botsen. Met het schilderij, voel ik weer de warmte op mijn gezicht.…

anders dan nou ik had het in m’n broek gedaan en grote broer spoelde me buiten af onder de koude buitenpomp kraan en daarna trok hij mij weer een schone onderbroek aan o wat heb ik dat geweten nooit heb ik het weer in m’n broek gedaan zelfs nu ik bejaard ben en niet zo erg lang meer heb te gaan zie ik m’n broer weer dreigend met een borstel…

Snel nog wat spullen al het bederfelijke weggegooid Even douchen neussnuitend proestend heb ik angst te verdrinken Schone onderbroek en sokken graaiend mijn borstel van het dressoir Mee die cijnen niet vergeten half zeven het toilet haal ik nog net Een claxon roept de tijd om het gevoel te verdringen Staar ik nu…

Mijn borstel wrijft gretig in de poriën om mijn kleur niet te doen vermengen. Helaas hij is de trappers kwijt. Ik zal maar laten begaan, het is niet het einde van mijn bestaan want ik word bekeken door mensenogen. Zij schuwen de kleurenmengeling niet. Al heb ik zo’n verdriet er is niemand die het ziet.…

Zijn borstelige wenkbrauwen rezen even wat zijn schouders ook die even later schokten van het lachen. Ik schrok er van. Toen keek hij wat onzeker op. `Wat vind je zelf?', vroeg hij op onbeholpen toon en zeer oprecht ik vroeg het hem nog vaker maar iets anders wist hij niet te zeggen.…

Toen kwam jouw jeugd voorbij, sindsdien kom ik zintuigen tekort, na de droogte van de wintermaanden, worden pioenen roze borstels, steken schorpioen met zoet venijn, ontspringen bronnen die de lusten mogen lessen, ontkomen aan de slavernij van tijd dien ik mij naar hartelust te bedrinken uit de klare deugd die de Poëzie schenkt, onverzadigd…

Ik voel erbarmen voor 't blauwe plastik haren uiteen, mensen doen hem in de afvalscheidingsbak, ik dacht aan hoe hij jouw zachte tandvlees, harde gebit borstelen, je smaakpapillen, speeksel hem proeven, jouw lippen zich om hem vormen jouw hand om zijn buik, 'k heb hem op het planchet gelegd en elke keer na mijn poetsen, de mijne naast…

- ‘Een, die met borstels liep.’ Waarom? - ‘Ja, of hij aaklig riep, ‘Een vent, die hem de doodsteek gaf, Nam hem toen al zijn borstels af En smeet - de bloed was toen al stijf - Eerst kokend water hem op 't lijf.’…

ik kijk nog een keer om en zie uw assen vallen alsof ze nog even het gewijde gras willen borstelen zoals de wind doet met de fiere boom voorbij uw nu gesloten vensterruit U praatte graag en met de handen even opgeheven kwam niet alleen Goethe weer tot leven maar ook uw pijn, nooit aflatend, met vragende vingers naar oorlog en kinderjaren meer…

Blikken verf doden de tijd die nodig is om stropdassen, statusdingen bij uitstek, te borstelen. Grijzend stof is weken bezig het kostbare git aan te tasten. Bedreiging van de orde. De ongelijke strijd (kijkdichtheid hoog) wordt door het grauw verloren. Bekeken zwart Roet het laatste restje dag tot nacht.…

het tuinhuis, greep de kettingzaag druppelde olie over zijn tanden en zwengelde hem aan doppen op mijn oren dempen het geratel wijdbeens zet ik me schrap op mijn hoede voor de terugslag splinters, snippers, zaagsel nu ik weer wat bedaar zie jij wat ik achterliet een witte vlek op het behang kerven in het plaaster je reikt me een borstel…

door gidsen gebracht, slecht geoefend maar goed uitgerust zit ik op mos tussen magere berken ik por in de as van een stokoude stookplaats; vochtige neusvleugels, wenkbrauwen borstelig van rijp een vroege sneeuwhaas krijgt te laat lucht van de azende vos -------------------------------- uit: 'De witte sjamaan', 1988.…

Het was een dag als alle andere dagen Er kwam een koopman langs die dood verkocht Ik liet me door zijn gladde praatjes strikken en kocht een borstel. Nog diezelfde dag borstelde ik de straat totdat hij glom. Ik werd door dertien auto's aangereden. Schampschoten. Had me dus weer eens bekocht.…

Nederig kroop ik op mijn knieën, met een borstel en wat groene zeep. Een groene denker ben ik dacht ik. Ik lijk wel gek denk ik. Dit moet iemand anders doen. Ik peuter haren uit het rooster. Daarna reinig ik de tegels. Voldaan duik ik ons bed weer in. Ik sluimer en droom nog wat. Ons putje ruikt weer fris.…

Soms denk ik dat hij het is Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel En met mijn tranen worstel Dat om me heen, die lege galmte En hij staart me aan, in alle kalmte Even, ben ik dan muisstil En weet ik niet meer wat het is, leed Om liefde te bezinken In tranen te verdrinken Die ik zachtjes wegvaag en vergeet Het helpt me wel, ik kom…

tijd ik wil die vieze stofboel kwijt waarvan ik maar moet niezen gevallen kruimels boterkoek en spinnenwebben in de hoek ik heb ze in de smiezen ik spic en span me spoedig in het zweet staat op mijn onderkin van zuigen en van kloppen ik blik en veger in het rond ik raag en zwabber het plafond en ben niet meer te stoppen ik bleek en borstel…

Een borstel en een doosje schoenpoets en een hart van marsepein; op een briefje staat te lezen dat mijn schoen gepoetst moet zijn.…

waarachter ogenblauw staart naar wanhopige verbinding ik verleg mijn hart naar een langzame sneeuwvlok op bruin, zwart en roze, ooit door straten gelopen uit hun stappen komen woorden ze schreeuwen het rennen, het neerschieten tussen hoofd en gele ster afgeschoren haren winden zich rond assen zonder spiegelbeeld, rond verbrande wimpers; de borstels…

die vette beesten Ze snuiven en spugen, tenminste de meesten Terwijl zij op klompen door de stallen loopt En met iedere stap op iets mooiers hoopt Droomt zij van de straten van Parijs Haar jurk laten waaien, heel ver op reis Droomt zij van flaneren, dansen in Cannes De wind door haar haren, een mooie man Terwijl zij de vloer veegt, een borstel…

Afwezig roep ik je: liefje bijna alles klaar De badkamer in, snel een borstel door mijn verwarde haar. Keurig sta je in maatpak, we zijn dat zo gewend Een inwendig stemmetje: jeetje, knappe vent... Het gewemel op de luchthaven, hekel aan deze zooi Ik denk aan ons grote bed, het gezicht snel gladjes in de plooi.…

lieve dochter ik veel van je hou Wat zou ik nog graag iets moois willen zingen met jou op piano of accordeon een lied over mensen en bergen of dalen een lied van de zee het strand en de zon over haring met uitjes wat jij nooit lustte van al de vriendjes die jij ooit kuste En dan nog een keer weer verstoppertje spelen je haren dan borstelen…

Als moeder ’s ochtends is vertrokken Komen de worrels uit hun hokken Eerst kussen zij de zonnestralen Dan gaan zij verse mieren halen Vervolgens poten zij bonbons En borstelen het varkensdons Ook hijsen zij de stikselnaden En fruiten zij de giebelwaden Hierna worsten zij de prakken Voordat ze door hun spillen zakken Des middags na het worrelwerk…

Een fascinerende en intense V-formatie die zich laat meestromen met de golven van een wind Op welke wijze ze ook in groten getale verbonden zijn met deze hemel waar ze verscheidene, verschillende lagen borstelen en vegen in een geruisloze stilte.…

Hoe ze in groten getale verbonden zijn met elkaar waarbij sommige figuren lyrisch zijn en zich laten meevoeren door de wind waar hun grote vleugels het ritme van deze klanken volgen tegelijk verschillende lagen borstelen en vegen in geruisloze stilte.…

Ik sloeg dat mormel met mijn WC-borstel knockout. In mijn slaapkamer kwamen er nog meer slangekoppen met de meest demonische, misdadige, kwaadaardige, egoïstische flikkerlichtogen van onder mijn kampeerbedje vandaan.…

Geen takske, geen tuitje, geen spinnekopnet, of dikke is ‘t met baarden en borstels bezet. Met baarden en borstels, zo licht en zo snel, ‘t en groeit op geen lammeren zulk witwollig vel. ‘t En zwemmen geen zwanen zo helder van vacht, als ‘t hout daar de ruwrijm op rustte enen nacht.…

wat bijblijft zijn een krakende stem een lang lichaam borstelige wenkbrauwen een warm zangerig accent de uren die we hebben gesleten met praten over de verschillen en overeenkomsten van een landsaard het hart verloren in Nederland teruggevonden in Brazilië voor altijd daar hier rest de koude van een meteorologische winter en het geloof…