Alle inzendingen over compost

Moet het als compost? Alles keert weer. Verleden nog niet Verwerkt tot … toekomst.…

Mijn ‘levensvraag’ wordt simpel opgelost: Ik laat mij niet begraven of cremeren, Mijn lichaam laat ik netjes composteren, Wim Overweg wordt na zijn dood compost. Dan hebt u na mijn dood nog wat aan mij: Ik sta garant voor vele joekels prei.…

Compost Turfmolm Vermiculiet Het witte boontje In nog geen week het vliesje als cocon afgelegd De plant fier rechtop Twee helften knalden open In 'no time' gigantische bladeren Alsof ze er altijd al waren De wortels een wegennet van kabels Dit plantje symbool voor de wil om te leven!…

ik pluk vandaag een beetje geluk de aarde is schoon je kan er gewoon nieuwe bloeiers planten eigenhandig heb je het onkruid gewied het vergaat zoals je ziet het lelijk groen van toen, opgelost als resten compost jij plukt vandaag je eigen geluk uit vruchtbare grond…

laatste dolkstoot van de wind, onwetend hoe die op te vangen om naderend onheil te verzachten, de maan in stervenshoon de laatste stralen van de zomer treitert, verstoten op het altaar van een dun vergulde troon, toont stervensweeën met betraand gezicht, valt uiteen in de onheimelijk geur van gekozen scherven, eenzaam verwerkt tot compost…

hij werd neergezet op de vaalt der voorbijen zag driften en jolijt van de vigerenden wist dat hun tijd nog komen zou…

Kwam het voorjaar, met witte bloesems zoete seringengeur en warme avondzon aten wij evengoed in de tuin van dromen bedreven wij liefde, in aardse wegen omhelsden we compost verheugden wij regen en dansten tenslotte met vrije geesten, rond het woordenspel van liefde, was jij voor even, mijn geliefde. *…

Mijn vaderlijke autoriteit en mijn moederlijke zorg werden een weg naar het compost. Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen is mijn soort de natuur gaat haar gang Verlost van onvolkomen aandacht.…

onze tijd samen koesterend kan en zal ik jou niet vergeten van je houden blijf ik altijd elke dag voel ik jouw warmte die ons ook weer samenbrengt waar het tijdelijke eeuwig wordt zal onze liefde zich hernieuwen tot dat moment pluk ik de dagen terugkijkend bij het vooruitzien als het compost voor het leven zoals de knoppen van de lente…

Uw GFT verdwijnt door deze kippen die heel uw tuin met kippenmest besproeien waardoor de struiken nog veel harder groeien zodat u meer moet snoeien en moet knippen waarna u dus nog veel meer GFT heeft waartegen men u wéér een kip of twee geeft die heel uw tuin… enz.…

Vanuit denken en die oneindige ruimte mee creëren om als meer dan alleen compost te fungeren.…

schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die uiteen zijn gewaaid door stromingen die ik niet kon temmen eenzaamheid op de voorgrond getreden omdat ik mij aan jou moest vastklemmen van een gezonde mooie boom ben ik geëindigd als rottend compost…

kort in de bocht nog naar een uit de kluiten gewassen fallus gezocht doch hij was daar alleen destijds op een voettocht uitgelegd vlakbij Santiago de Compostella jammer genoeg geen standbeeld in erectie dat in volle glorie laat zien hoe trots er naar de hemel wordt gewezen uit dank vol van liefde en lust na de schepping hier wasten schijnheilige…

Wat afstierf wordt compost en dient als mest en doet de vegetatie volop groeien. Een lentebuitje zorgt dan voor de rest en voor je ’t weet staat alles weer te bloeien. En zo begint het feest van voor af aan: De egeltjes die weer van geestdrift blaken, de veldmuis komt ook uit haar hol vandaan en kauwen die heel opgewonden raken.…

Er komt een eind aan de schuld van appels (en slangen), gegeten (en gevreesd) door dames en heren, die compost verwarren met het composteren van de geest De dichter plant een pit van de Adams appel en Eva verzoekt hem herhaaldelijk Maar de Godheid laat het zaad groeien tot onmetelijke hoogten die de appel doet verbleken Tot in verre…

een GFT-blaadje geeft tips over duurzaamheid ik veeg er de kliekjes in achter de moestuin klinkt de composthoop in hetzelfde tempo als mijn vertraagde ouders die elke keer dat ik hen zie iets zijn gekrompen zodra ze slapen kras ik hun uiteinden in het ledikant groente- fruit- tuin- afval dat we over de asperges scheppen compost van jaren…

‘Van jullie wordt compost gemaakt en dat is heel goed voor de grond. Dan kan alles weer gaan groeien, het is net een groot verbond.’ Het blaadje dacht diep na en zei: ‘Nu ik dit weet, vind ik het niet erg meer.’ Terwijl hij naar beneden gleed.…

Nu weet ik wat ik wil met mijn laatste wil ik wil gecomposteerd worden na mijn overlijden en dan als mest de aarde dienen ik dien de wetenschap al door mijn hersenen te hebben gedoneerd aan het Nederlands Herseninstituut dat ze veel mogen ontdekken, leren of niet maar het restantlichaam van Krediet, dat krijgen ze niet en dat overblijfsel…

Jij zag het aan de compost en weer kwam je lopen, met je botten en graten om ze te mengen met de schillen van mij. Je schepte en schudde en scheidde, ’t onverteerbare hield je apart, met het verteerde mestte je bomen voor ’t fruit. de grote brokken groef je onder de humus, vele wormen kropen erdoor. Valt toch wel mee, vond je.…

Uit de composthoop van talen en gedachten -- groeien gedichten.…