Alle inzendingen over credo

Oh schone deerne, krenk mij niet in het oog van de tornado versterft mijn kloeke levenslied tot een angstaanjagend credo waar harten hebben lief gehad zullen najaarsstormen razen en al wat jij in mij aanbad zal tot halve haat verdwazen verstuif niet in de wervelwind die de waarheid wil verdraaien maar blijf het liefste mensenkind dat…

het strand nog onbetreden na het sneeuwen is melk en grijs van mist en stille meeuwen hoe steels belijdt het licht aanwezigheid het soevereine licht uit licht der eeuwen…

Tijd is geld is het credo van een harde realiteit. Ik wil mij in mijn tijd nuttig maken. Mij niet in mijzelf verliezen; zodat ik mij aan de taken van het leven kwijt. De klokuren zijn kostbaar. Zij symboliseren ons recht op het bestaan. Mijn hart klopt moedig mee met de slagen van de uren.…

Ze zat naast me in de trein Ze voelde zeer zen aan Ze was net geland vanuit Egypte Ze had daar afgetast, gevoeld en begrepen Ze ging nu het roer radicaal omgooien Ze wilde dichter en (h)echter bij de mensen Zij en haar zijnen is haar credo Zij vertelde en ik ervoer de mijnen Zij is goed, sterk en vertrouwelijk Zij bouwt aan ’n betere woonwereld…

hoor en wederhoor het geweten credo en nog gaat het woord niet vrijuit, er zijn regels en ook hele coupletten een vers staat nooit helemaal alleen de gedachte uitgedrukt zwart op wit is soms mistig, ook wel te rauw om te verteren maar altijd onuitwisbaar in het geheugen gegrift wis en waarachtig onuitwisbaar dus niet altijd vergeetbaar…

In leerstelligheid raak ik de weg kwijt en wend mij bedachtzaam af van de zerken naar wat wetenschap van mijn credo scheidt. Mijn band met God kan ik niet meer versterken dan door met mijn besef van eindigheid me te blijven wijden aan goede werken. (* katholieke begraafplaats in Leiden)…

jij wist het aardse als geen ander te ontvluchten zonder in verre luchten op te lossen in de wind waar loslaten het welgemeende credo was van alle volgers haakte jij je lusten diep in het willige vlees striemde met de zweep het zoetzere roze dat in vochtig rood dood of de gladiolen wenste met superieure lach bezag jij de taferelen…

Je liefde zal nooit vergeten zijn Je warmte draag ik bij me als een jas We hadden elkaar lief zonder woorden Geen tekst die daarbij nodig was Je leefde je leven zoals alleen jij dat kon Geen ander mens die het bijbenen zou Je leefde op de toppen van je kunnen Het is wie je was, het was jou Ik sterf liever jong en geleefd, was je credo…

CREDO de Heer van leven en sterven heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen het is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren…

De god van de wrake met ogen en hake en kruisen en keizers en mannen met mijters hun credo van macht dat humaan zijn verkracht Die God houdt van feesten van moord en van doodslag kent fatum noch noodlot noch bijbels gebod Natuurlijk wil God daar geen lires, allicht in 't land waar il pape betaalt voor z'n knape il duce met smeergeld…

geenszins goed gezind Kruist zijn vingers, kijkt omhoog realiseert zich vrijage het mooi liefdesavontuur dat in een tijd met kwade dagen allengs tot nacht verworden zich afspeelt zonder trucage De wolf jammerde de uren in het licht van grote vuren hecht geenszins belang aan tijd wil slechts kat op het spek binden* Tijdloos allang zijn credo…

Naamloze bewoner wat hebt gij geleden Door pijn, terreur en zinloos geweld moe gestreden Geketterd door zijn credo maakten redelozen hem tot slaaf Noodlot, simpele pech kerfden hem in naamloos epitaaf Ongewild, vol ontberingen , geduurde hij deze onderdrukking Geestdoding, tergende twijfel, die enorme verstikking De kou, de ontberingen…

Stil, Israël vertelt een verhaal aan de oever van Babels stromen ze huilt en denkt, hoe zijn we allemaal hier in ballingschap gekomen is god nog bij ons deze dagen nu alles weer woest en ledig is uitlandig zijn we vol met vragen een godvergeten duisternis luister haar krachtig credo klinkt over de maker van al wat leeft dit scheppingslied…

Presteren, presteren is het credo Ach en wee moeten we dan alsmaar presteren? Presteren maakt mij zo nerveus en het lijkt dat hoe meer ik de prestatiedruk op mij zet uit afschuwelijk schuldgevoel en waardeloos zijn gevoel hoe meer ik stress genereer in hart, hoofd en ziel.…

Die Campert mag in een rivier geloven waarvan de oorsprong liggen zou in zee Maar die in kaart te brengen valt niet mee Terwijl je je het rimram roeit naar boven Gelukkig heeft mijn Ipad vrij veel apps Die kaart die pluk ik wel van Google Maps…

wel met het fretboortje Want elektrisch gereedschap is mij vreemd Niets mogen leren van mijn vaders rechte handen Behalve dan schuren, dus ik schuur wat af De aangekoekte pannen zijn mijn favoriet de tegeltjes van de douchecabine, het keukenaanrecht De wc, de wastafel, de buitenkant van de wasmachine Schoon, netjes en opgeruimd is mijn credo…

) GLORIA jij, mens, het pronkstuk van onze scheppende daad zing het lied van vreugde over de beeldende natuur het ondersteunt jouw vruchtbaar zaad over de rijkdom van menslijk raken bejubel onze vriendschap, onzichtbaar intens, open de handen, in voortvarendheid om voor elkander de liefde te maken 4) CREDO…

denken al zegt mijn hart zie op naar de Heer en over liefde roepen en niet krenken echter ik ben een dode mens die het verleden verloor, ik kan het niet meer ik zou mijn handen willen reiken naar hemelse geschenken en de bevrijding willen bereiken maar mijn afgestorven lijf waar ik nu zo in beklijf vertoeft in machteloos wenken CREDO…