Alle inzendingen over deken

de b r o e d e r. 'k Weet niet, wat wij hier toch doen? Foei, het strijdt met ons fatsoen, In een Gasthuis rond te dwalen. Nauwlijks kan ik adem halen! Hemel! welk een nare lucht! Wat voor genoegen, Geeft u dat zwoegen Dat gekerm, geklaag, gezucht? de z u s t e r. Broeder, kent gij 't heil nog niet Dat ons 't mededogen…

Mijn lief! mijn lief! staat u mijn wijs van leven, (Zijt gij zo veranderd?) nu in het geheel niet aan? Zeg mij, wat tekens zal ik u toch geven, Dat mijn geluk niet slechts bestaat in waan? Gij mij verlaten? Heb ik dat te vrezen? Omdat ik op het land Gestadiglijk moet wezen? Geef mij uw hand, Mijn lief, geef mij uw hand, geef mij…

Zacht, stug, hardnekkig Weigert hij al weken Mijn lichaamslijn te volgen En alles te bedekken Zou de deken zich herinneren Hoe wij met schaduw silhouetten De muren deden blozen Zou de deken haar dan missen En zachtjes protesteren Of heeft mijn lieve moeder Toch te heet gewassen…

de zon gaat onder door donzen randen herfstkleuren vlammen en doven in stille bossen nu is de nacht onze deken van fluweel we hebben een wereld waarin we liefhebben en die niemand ons afneemt…

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin. Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak.…

Er wordt om elk risico te mijden Een snelheidsdeken op de weg gelegd Terwijl het kabinet ons had gezegd Dat we wel 130 mochten rijden Dit vind ik weer ontzettend van de softe Dus houd ik Rutte strak aan zijn belofte. Er mag vandaag op de snelwegen niet harder dan 50 km per uur worden gereden. Rijkswaterstaat heeft over de matrixborden een…

Ik denk aan jouw lichaam en waan mij onder een deken ‘s nachts met jouw warmte zonder een woord te spreken Mijn handen verkennen zonder enige vorm van dwang oh, je moest eens weten hoeveel ik naar jou verlang Mijn lippen zoeken de jouwe jij zorgt dat ik ze niet mis jou te zoenen werkt verslavend en ik voel dat het wederzijds is...…

Daar sta je dan: de toga moet nu uit Geteld, gewogen en te licht bevonden Geschrapt van het tableau door zware zonden Infaam en tevens een abject besluit Zeg Bram...heb je het al eens zo bekeken Je slaapt misschien veel beter zonder deken…

Wat zou ik graag een deken zijn om jou, zo mijn warmte te geven je te laten vernemen wat ik voel 'n zonnetje in jouw onbekende leven Voor mij ben je een bramenstruik met zijn stekeltjes en vruchten die met zijn grapjes veel los maakt waardoor ik soms diep moet zuchten.…

Toen de non na gebeden en preken zich koesterde onder de deken, dacht ze: 'Wat een geluk, dat ik onder zo 'n stuk voor het aardse genot ben bezweken.' 'Vergeef me', bad zij tot de Heer, 'alle zonden waarin ik verkeer.' 'Maar het is er slechts één,' zei de deken meteen. 'Zeker niet,' zei ze. 'Jíj smaakt naar meer!'…

, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen zullen de zonnestralen mij verwarmen dan zal mijn lichtje weer gaan schijnen en kan ik het leven weer omarmen…

Die regen- deken, moet niet te lang blijven want regen doet wat met de mens dus zonder te vloeken en te kijven heb ik NU voor morgen de intense wens: Laat die regen-deken vertrokken zijn, zodat het klaar is met het chagrijn!…

Het wreedste lijden blij te lijden zonder schuld; De laster, haat en smaad kloekmoedig te verdragen; In ‘t allerliefste leed nog van geen leed te klagen, Zijn vruchten van Geloof, van Hoop en van Geduld. Maar Liefde, door een straal van ’t godlijk beeld gehuld, Houdt beiden de armen om haar moorders hals geslagen, En tracht, al stervend…

Ik heb dan achtentwintig jaren Geleefd! geleefd? neen; ver van daar: Die schone tijd is weggevaren: ’k Bewoog mij achtentwintig jaar. o Levensoorzaak! wat is leven? Is ’t laag en ijdel tijdsverspil? Neen; ’t is aan u zich overgeven; ’t Is wandlen naar uw wijze wil. Dan, ach! mijne uren zijn verloren! Die dierbre gift onnut verdaan! Help! God…

Gij, gij, ondeelbaar Deel! Gij, enkelvoudig Wezen! Gij, schitterende straal der ongeschapen Zon! Gij, kristallijne drop uit de altijd vloeibre bron Gij, onüitspreekbaar Iets, uit 't eeuwig Al gerezen! Ontstoffelijke Ziel, waarín ik klaar kan lezen De waarheid van 't bestaan van hem die nooit begon, Der Oorzaak, zonder welk 't gewrocht niet…

'k Behoef geen vinger uit te steken, Huishouding werd mij niet geleerd; Waar zou ik dan mijn hoofd mee breken, Wijl Moeder niets van mij begeert? Op 't kostschool leerde ik bezigheden, Geschikt voor lieden van fatsoen; Wat Franse taal, wat Franse zeden, En meerder heb ik niet van doen. Ik kan wat dansen, zo wat zingen, 'k Speel…

Wijs: Wat is het schoon het Menschdom te beminnen. Wat heb ik daar een schone zoete jongen! 'k Weet haast niet wat ik door blijdschap doe. 'k Heb nooit zo veel, of zo verheugd gezongen; 'k Heb niet geslapen en ben toch niet moe: Een lief mooi jongske in deugd en eer, Is alles wat ik op aarde begeer. Daar ligt het nu met bei zijne…

Wijs: Sous le nom de l'amitié. Zie, daar komt de Jeugd van 't Jaar, Versierd met frisse bloemen, Versierd met frisse bloemen, Liefde en Blijdschap volgen haar. o Wie zou u niet roemen! Zoudt gij niet welkom zijn! Brengt gij niet, brengt gij niet Zoele lucht en zonneschijn? Lente, zinnebeeld der jeugd, Hoe kunt gij mij behagen…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

Er was eens een deken te Reken Die daar voor een non was bezweken Men sprak in de kerk: Het is duivelswerk Straks ligt die non onder die deken…

mijn waardste DEKEN! gij.…

Britse hotelgasten worden verwend Waar zij niet van hadden durven dromen De koude in bed wordt weggenomen De bedstee verwarmd door een warme vent Zouden de Britten echt niet weten Van het bestaan van een elektrische deken?…

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen.…

Alle hens aan dek.…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

als ik aan je denk sla ik de deken om je heen…

Ik wentel me nog even in je armen die mij als een zachte deken verwarmen dan ga ik slapen en dek mij toe met herinneringen aan jou en laat ze tot leven komen in m'n dromen omdat ik nog steeds van je hou…

tot mijzelf gekomen in kilte ontdek ik dat ik vandaag weer eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

Sneeuwwitte stilte stopt het slapende land toe winter droomt zich warm…