Alle inzendingen over dorst

De hitte is ondraaglijk Jij kijkt in mijn ogen En drinkt mijn blik Het vuur is verzengend Ik kijk in jouw ogen En drink jouw blik De dorst is groot Het zand schuurt De pijn is rauw De nachten koud Zo lopen wij verder Voorbij de oase Omdat wij denken Dat het een fata morgana is Te mooi om waar te zijn En de dorst die blijft.....…

De kraan gaat dicht en de wereld gaat open vertwijfelde benen dragen hun lot De wereld waarin dat lot werd begrepen die zit weer voor enige uren op slot…

met dank aan Annie M.G. Schmidt in Dortmund drinken alle dikkertjes D.A.B.…

Hij begreep, dit is het einde van de fles, hij had zijn dorst gelest..…

drinken uit de goot de hond zal wel dorst hebben van kroeg naar kroeg…

Trouw loop je Naast mij Kameraad voor Het leven die altijd Bij mij is Zodat ik nooit Meer alleen ben Als ik in mijn Eigen brein verdwaal - Het is warm in onze Zelf geschapen woestijn - Met een flesje water Achter op de fiets Overleven wij de Droogte die bijna Onverslaanbaar lijkt…

gespitst om in die weelde op te gaan een getuigenis van het landschap waar de hemel hun lichaam torst, een rijk-vol stilleven, waarmee de zonnehand de tijd mag strelen, van z’n plechtige afscheid, in z'n ondergang, perfectie weergegeven op een plek waar we ons even koning waanden, gekroond op dit speciale uur, geen minuut gemorst, de dorst…

‘en profil’, wat een lief gezicht ze heeft het Rotterdamse lef ‘ech wel’, ‘ja toch’, ‘pleurt op’ raakt veelal de kern van de zaak slaat nachtvissen aan de haak in haar nachten, die lege nachten die donkere kale nachten met toch zoveel verwondering, openbaring en een lach. een traan, een knuffel zij is openhartige televisie mijn ziel Dorst…

Met mijn dorst trap ik op jouw hielen, hijgend in de kraag. Mijn tongpunt proeft een romige dij. Wijn en brood vegen we van tafel, ik hap naar jou: de geur van nat zand en een zucht bereikt me. Dorst in de woestijn en dan in een luchtspiegel: de waterval en een tongkus als beloning voor het toeval.…

nippend aan jouw beker drink ik als elixer je liefde en les mijn dorst in de meest radeloze momenten waarin ik vrees mezelf te verliezen enkel gekleed in eenzaamheid…

Een dichter zocht een opener, Hij had trek in een biertje. Eindelijk vond hij dat ding Na zo’n klein kwartiertje. En toen hij het biertje op had Zei hij met blij gezicht: “Ik heb een fles geopend, En een gedicht gedicht”.…

sluisdeuren drinken dorstig allerlei boten met wijd open keel…

Hersens die langzaam Het vocht verliezen Waarop ze leven Cellen die verdorren Waar ik bij sta Denken dat opdroogt Als een modderpoel In de hete zomer Wat over blijft zijn Gedachten op hun Allerdorst - en in Mij groeit het verlangen Naar gerechtigheid, het Recht waar ik naar dorst…

Heer, vergeef me mijn dorst naar het leven op momenten dat ik meer wilde dan U mij had gegeven.…

in mijn droom was het zomer we liepen door de hoofdstraat van een slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk waar 's morgens een vide-grenier was geweest het was er doodstil en aan de zonkant van de straat trilde de huizen in de hitte laten we wat gaan drinken stelde ik voor maar toen ik ontwaakte had ik nog dorst…

ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse dorst…

Met mij is er geheel niks aan de hand, Alleen, ik heb van dorst héél veel verstand.…

Soms komt de huiver De zucht van vingertoppen Die aarzelend mijn haar vinden Dan verbeeld ik hoe uit een onbekende hoek Een lied van lust en vreemde kusten breekt Soms komt de dorst Met schilferende lippen van haar pupil nippen Waarin kalm en frivool mijn blik weerkaatst Dan droom ik hoe wij met een ijle snik Naar een zwevend eiland verhuizen…

er was eens een vrouw uit Best die wenste haar dorst gelest maar o wat een pech de srv-man reed net weg zo werd zij geflest.…

Een grote dorst drijft hen, de dorst naar geld Der niet-bezittenden. Een grotere dorst drijft hen, maar niet hun eigen. Het is de gouddorst van de heersenden. Een grotere dorst drijft die, maar niet hun eigen, Een allergrootste wereldgrote dorst, Het is het dorstig Monster Kapitaal. Die drinkt de Natuur en de Mensen op.…

Er ligt een diep verlangen in het landschap te wachten op de komst van nieuwe regen na een lange periode van droogte en zonneschijn niet alle planten en dieren is het gelukt te overleven dorst, en nog eens dorst, zo dorstig zijn de bomen in dit eenzame land zonder helderheid van dromen wanneer zal de eerste nieuwe regen komen en zal het genoeg…

zonovergoten herbergt elke dauwdruppel opkomende dorst…

zomerdroogte - zelfs de appeltjes aan de boom vergaan van de dorst…

als ik de planten en de bloemen van water voorzie dan hoor ik in de verte een mooi refreintje in een prachtig liedje wat kleine blauwe bloempjes die samen smekend zingen “we hebben grote dorst ja, we hebben zo’n dorst och alsjeblief…Johny vergeet-mij-nietjes”…

Ademnood Als lood in mijn borst Ik dorst naar lucht Diepe zucht…

gouden dictator regenwolken roeit hij uit een volk dorst naar hoop…

Hemelwater stilt de dorst van droge aarde in een goede bui.…

Vervormde wereld Gevangen in waas van blauw Lest langzaam de dorst…

paard en goudvis delen hun dorst als boezemvrienden tenminste zo wil ik dat graag zien…

Het gehemelte droog En nat de grond Om de dorst te lessen Nam ik het in mijn mond Het schuurde mijn tong En knoopte mijn maag Maar het leven gaat door Tenminste vandaag Een schietgebed naar god Voor een kelkje wijn En een droge korst Zou ook welkom zijn Dus les me de honger En stil me de dorst Anders zal me dit leven Niet meer waard…