Alle inzendingen over fobie

Rommel maken Vinden we normale zaken Haast een fobie. Maar bij de genie was ik een genie.…

maar nu neem ik mijn besluit om op te lossen het gekrioel om mijn gevoelens naar boven te graven en voor altijd los te laten, mijn fobie!…

"U heeft een fobie", zei de arts tegen mij. "Verder is alles goed", hij glimlachte er bij. Eenmaal thuisgekomen, trillend en ontdaan dacht ik: "Ik had beter niet kunnen gaan".. Al gauw raakte ik in een isolement. Misschien dat iemand dit herkent. Een depressie sloeg toen toe, ik voelde me zó ontzettend moe.....…

Eerst waren het te dure medicijnen Voor slachtoffers van Pompe of Fabry Nu ziet men u met trauma of fobie Het liefste uit de spreekkamer verdwijnen Een proefballon die naar sadisme ruikt; Patiënt wordt door het CVZ misbruikt. Het verbond van zorgverzekeraars wil drastisch snijden in de psychische hulpverlening.…

Fors blijkt het stadshart geraakt: zonder éen fobie! 'Humane Architectuur verkleint uw kwalen.'…

Een zacht-vrome homo (een stomme) werd zat van dat eeuwige kromme “Een heel hostiekoor misbruikt gij aldoor en mij wijst ge af Godverdomme!”…

Of je mee wilde gaan naar een lezing over de Haagsche romans van Couperus je de gelegenheid geven voor een sporadisch contact in levende lijve En dat ik ook wel wist: je neen zou zeggen bang was in het donker pleinvrees je trof overdag een fobie voor insecten ouder dan een eeuw Je nog steeds gruwde van de lipovlo waarvan de larven…

(voor Harrie de Jonge) 'de verschrikkelijkste beelden laten mij niet meer los zei hij met angstige ogen' slapen doe ik allang niet meer want zelfs het dromen doet mij zeer en dat was hem aan te zien ook vanaf die dag in zijn bestaan heeft hij geen treintje meer gereden zijn angst werd werkelijk tot fobie dat hij met niemand durfde delen…

Dus voelt u zich óók hierdoor aangesproken, dan lijdt u, juist als ik, aan een fobie!…

Je bent zo bang staat hier al zó lang; en tijd en regen tikken door. Waar moet je heen, zo heel alleen, De wereld haalt jou steeds naar beneden. Je zegt: "k moet gaan, 'k wil hier vandaan" steeds op de vlucht voor: ach, je weet het zelf niet. Je voelt je ziek, zo in paniek, en diep van binnen schreeuw jij het uit! Je ziet de wereld…

Eerst was ik bang om iemand te besmetten Met open tbc en helse pijnen Maar daarna zorgden goede medicijnen Dat ik mijn angst voorgoed opzij kon zetten Alleen nu achteraf denk ik verschrikt Dat ik voor niks die pillen heb geslikt…

Zij is een nuchter mens Die zich door ratio laat leiden Het enige waar ze last van heeft Is toch wel zijn schaduwzijde Hij is een blok aan het been Verpest haar hele leven Zij wil samen leuke dingen doen Hij voelt zich in 't nauw gedreven Meestal voelt hij zich onprettig Omdat hij vaak gespannen is Vermoedelijk is het fobisch Maar het…

ik wist dat de bomen eens op zouden zijn van de rij die ik al een leven lang aan het tellen was waren zij ooit groot dan zijn zij nu klein in verscheidenheid seizoenen spelen voor stammen geen rol die zitten al overvol met data van voorbije tijden het aantal is ook niet van belang wel de vraag voor hoe lang ik tel en zie…

in het verlopen van golfjes herkenden gevoelens het spreiden van strak geleide emoties naar een glad oppervlak dat rust in zijn spiegeling had waar niets zomaar buiten zijn oevers trad een diepe zucht gaf eindelijk lucht aan al tijdenlang steeds weer oplopende spanningen even vrij zijn zonder belaagd te worden door de fobische…

zie daar een vis met grote vijverangst zijn ogen nemen droog het nat gewaar benauwd en glazig vangt hij grauwe staar uit blik van pseudo-reiger allerwrangst…

Ongein en meligheid! Moedeloosmakende Treurnisverwekkende Dronkenmanslol. Onhumoristische Drielettergrappigheid. Levenslustslopend Gegrap en gegrol.…

ik zie de bomen groeien struiken dichten donker in onneembaar onderhout op open plekken grijpen groene vingers in snel tempo licht en zicht schaduwen schieten omhoog reiken naar het nachtelijk duister angstaanjagend is de stilte geluidloos het gillen als ik langzaam ingesloten word zal nooit meer een bos betreden want ik ken…

Facet in de glorie der zomer, stilte beroofd zinloos vreugde Staren in geheimen van oudsher, het blad dat de wind verheugde De ontbering van warmte, bij nachtelijke koude zeeën Marteling van geloof in alle, grijpt elk contact buiten leven Herkenning van oude magie, als verwarring van de grens Dromen lijkt een pijnlijk fobie, eeuwig zwart…

Jazeker, ook ik ben er mee besmet. Ik kan mijn angsten nauwelijks verdragen; durf uiteraard ook niet om hulp te vragen en nu komt dan die hulp op internet… Maar ik heb niets aan deze therapie, want ik lijd erg aan internetfobie.…

Voor Jan Haan Roet dat moeizaam Naar beneden glijdt Onbeschadigd zijn gelaat Vreedzaam z'n blik - De mens die toch zijn Medemens het liefste mijdt In herinnering buurman Jan Haan, karakter in J.J. Voskuils romancyclus Het Bureau, deel II…

ik zag haar zwaaien trager worden voelde kou in een steeds ijlere lucht nog konden wij elkaar niet laten hebben nooit berust in een levenslange vlucht als tegenpolen wisten wij de krachten van het spelen op het scherp van de snee in samen leven namen wij natuurlijk ook het risico van onszelf kennend mee maar juist waar haten…

zo merk ik, vliegt de tijd voorbij Met een noodgang lijkt het wel Want ze zijn uitgevlogen En dat ging zo bere-snel Dat ik niet weet waar of de tijd blijft Maand na maand verdwijnt alras En als ik er goed over nadenk Is het of ’t gisteren was De tijd vliegt zo hard voorbij ‘k heb geen idee hoe snel maar wat ik wel weet is het is geen fobie…