Alle inzendingen over gade

Alle vrouwen -die ik ken- zeg ik dank met dit boeket bloemen Mijn moeder die me het leven schonk Mijn gade die in 'geven' uitblinkt en blonk Mijn dochters een 'levendig' drietal kun je hen noemen Kleindochters op Opa's knie voor elk een En dan meteen het noemen van de rij 'goede vriendinnen' die vriendschap…

de gade van onze vorst heeft een hart voor poëzie. wat een verademing zogezeit immers de vragende man aan tafel had haar met een bundel verblijd.…

ik zag je gaan een witte vlek tegen het donker zwart wolkendek en keek je aan de bui ontlaadde met alles van zijn gade nog bleef je staan er was geen afstand in depersonalisatie waar dimensies normaal waren vervloeiden wij in een gebeuren de buitenwereld spaakte in eigen wiel meteen vervielen de specialistische zintuigen tot…

De onmacht gade slaan in toestand van versplintering wanneer zij moed bijeenraapt na de beet van de varaan Met diep ontzag ontgift zij zich door zachtheid in herinnering tot de Dood haar achtervolgt en de Hemel laat vergaan Zij fluistert haar verwoesting -bij dageraad ontbonden- met kracht in het gelaat van de man die haar bemint In…

Slechts heel spontaan Nooit meer echt de gade van weleer Nooit meer mijn lans in haar mooi' schede Verzinsel en nog meer sprookjes Opgebouwde liefde Nooit meer haar lust…

Gij, slaat Ge in zijn vallen het muske nog gade, o! weer van mij de zondaarsdood! Gij regelt de loop van de dolende starren, — Gij kunt uit hun krijg de elementen ontwarren, — Uw sterrenmantel dekt het Al! O! wil mij, bij ’t stilstaan weldra van mijn leven, mijn daden, mijn spreken, mijn denken vergeven - en leer mij hoe ik sterven zal.…

het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote, het ene dat de mens en zijn droom en zijn angst en al het woeden teder gade…

De verborgen ingang wordt iedere dag opnieuw gevonden Jullie treden in Carters spoor Daar ligt de jonge god Wij hebben hem alles ontnomen Op zijn laatste rustplaats na Reisbescheiden, praalwagens Evenbeelden en troon, zij lieten hem Voor de wereld der levenden in de steek Hij die wilde reizen wacht iedere dag op zijn gade…

Dan werd ik dan nu eindelijk, na jaren, tóch nog opgeknapt en in oude luister hersteld -het is uiteindelijk de gerechtigheid die telt- en sloeg ik jullie dan weer gade. Er wordt dan weer van mij verteld en de wind zal ooit, net als weleer door mijn stoere stalen balken zingen.…

machteloos dobbert het bootje verstopt tussen de golven worstelend met natuurgeweld wie zijn er aan boord waarom is men uit gevaren waarschuwing windkracht 10 ramptoerisme op de dijk auto's rijden af en aan slaan het spektakel gade de reddingsboot vaart uit vier vaders vrijwilligers de kapitein in de kajuit ze zoeken het ranke scheepje…

van de tijd in hulpeloos verwarren zijn vruchteloze strijd gevangen in het taaie web wordt hemel slechts tot aarde geboeid het diep verlangen verkwanseld dat van waarde als in een danse macabre in het theater van de dood jaagt hij die eens een god was dat na wat god verbood vol droefheid slaat zijn broeder dit treurig schouwspel gade…

Hij zat daar op die kleine bank, met naast hem zijn zwijgzame gade, als Mater Dolorosa, een façade en sprak met treurige klank. Naast hen een treurig bloemboeket, en wat vergulden ornamenten, onderhouden van gemeenschapscenten, als decorum neergezet.…

leven Zal zij iemand bekoren De liefde in haar is eeuwig verdreven Een stenen muur om haar gebroken hart Door geen mens te doorbreken Geen wezen op deze aarde Zal haar hart nog doen weken Een poging tot bezinning Wordt nog voor aanvang afgeslagen Haar oren zijn gesloten Ik hoef haar niks te vragen Dus vanaf een afstand Sla ik haar gade…

is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in een onzeker bestaan Maar zon, maan en sterren slaan ons met aandacht gade…

het mooiste uit de lucht in alle soorten en alle kleuren zie ze loeren zie ze speuren slaan alles gade, op hun vlucht. wintertuintjes zullen bloeien van sentiment, liefde en veel emotie wat aanvoelt als verlichting, een devotie geen iemand kan zich daarmee bemoeien.…

De heren leiden hun blanke gade in sjieke kleren voorbij de kade De krekels sjirpen er naar het westen (Het meisje huppelt er naar de velden) De krekels sjirpen beschut door bloemen (De heren lopen er naar het noorden)…

als verrassing voor m'n gade voor de sier in huis De hommel aarzelde niet betrad gepast de kelken Ik opende de deur daarmee de brede weg naar vrijheid, buiten.…

Mijn schaduw zwaait driekwart rond mij heen niet te volgen ook al draai ik op een been andere mensen die mij gade slaan kijken rond, zien ze mij dan niet staan Aan de hemel staat ook Jantje maan sommigen hebben er al opgestaan een ongekend geluk alleen voor die paar eersten de anderen kunnen nu best met Vlaanderen feesten.…

Mijn vaders gang is moe en traag Ik sla hem gade door de ramen Hij blijft zich voor emoties schamen Zodat ik ook zijn tranen draag Zijn lijf een hulpeloze vraag Loopt hij langs heggen vol met bramen Leidt nieuwe ranken weer te samen En bindt de trossen aan de haag Hij voelt dat naar hem wordt gekeken Als hij mij ziet achter het glas Komt…

Prins Hendrikkade 2 oktober Amsterdam sloeg ik je gade zittend in de tram grote groene ogen sproeten op je neus hakken, hele hoge kapsel modieus truitje van Chanel kort en net te strak make-up naturel roze nagellak kruisje om je nek veel te blote knieën horloge high tech even over drieën zonnebril van Prada Voskuil in je hand…

Hij slaat haar gade in de expositiezaal van achter een omlijsting. Wat zou hij graag haar denken observeren zoals ze daar gebiologeerd zijn schilderstukken bestudeert haar ene schouder lager dan de ander, het ene been een tikje buigend, dat tasje op haar zij.…

Hij slaat haar gade in de expositiezaal van achter een omlijsting. Wat zou hij graag haar denken observeren zoals ze daar gebiologeerd zijn schilderstukken bestudeert haar ene schouder lager dan de ander, het ene been een tikje buigend, dat tasje op haar zij.…

Boos botsende bestuurlijke blikken flitsen curieus fel over en weer Wild wapenende woorden verjagen de harmonie van weleer Strijdlustige star stramme strategen bestormen klunzig hun schans van besluit Hete hardleerse harten verstoken de bres voorts vol binnenshuis Bescheten bang beroete bestuurders slaan verbleekt hun ruïnedrôme gade…

dochter, schakel van liefde ontluikend en pril je pubert op de weg naar volwassenheid vandaag verliefd spring je treden in paren naar beneden morgen bedrukt kruip je weg in de kelder van jezelf ik sla je gade en zie brokjes van mezelf hele delen van je papa wij puzzelden samen een kind, dat toch uniek is groei naar je eigen dromen maar…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

Zij bestaan onstoffelijk Een bandopname repeteert de doden Als straatnamen van de stad En op schoot mijn brabbelende schat Die in een tram langs dit verleden scheert Mijn onbevangen dame Daar komt alweer een stop Reizigers rond de klaproos schieten op Slaan haar vertederd gade Zij zelf heeft helemaal niets in de gaten Sommigen denken…

Gaandeweg word ik in contact gebracht met degenen die mijn pad kruisen Sommigen zullen afwijken van hun koers, anderen nemen liever een omweg Wie durft het aan om deze baan gade te slaan? Voor deze levensloop zul je toch op je intuïtie moeten vertrouwen Nee, geen doodlopende straat, welke weg volg jij?…

nauwelijks gekleed nog terwijl nachtkilte wegvloeit en het trilt boven de wetering zweeft een vlechtwerk van donkere nachtresten vermengd met frisse dagdromen dwars door het zinloze draaiboek van het nieuwe etmaal In die verwarrende werkelijkheid verschijnt ze in de jonge dageraad sluimerend in het prilste van de dag ze slaat ademloos gade…

Je slaat verrast een zonsopkomst gade boven een vlakke en diep blauwe zee, je geniet van zo'n prachtige aubade en die muzikale stilte, sleept je mee. Niets van dat feest is mij teloor gegaan en dat bracht bij mij heel wat teweeg, de horizon leek volop in brand te staan terwijl de zon dit hellevuur langzaam ontsteeg.…

Onder Gods vleugelen zijn wij veilig Hij wil ons behoeden voor het kwade En slaat ons steeds in Zijn liefde gade. Bij God zijn we veilig en geborgen Hij heeft het allerbeste met ons voor En wil ons leiden op het juiste spoor.…