Alle inzendingen over geloven

ik geloven…

Je kunt het niet geloven, maar het gaat echt om jou, jij bent voor mij diegene, waar ik zielsveel van hou. Gewoon zoals je bent, zou ik je alles willen geven, geen voorwaarden of eisen, maar een deel zijn van je leven.…

Elke bom is een bewijs van angst en macht die valt en elke leugen laat winnen omdat de dood alleen met onverdragelijke stiltes terugvecht…

Hij is onzichtbaar zonder het geluk dat hij kan verdienen in momenten die hem weer bedwingen achter de kast die hem laten zwijgen van verlies en dankbare lichten die hem beloven dat hij mag wachten zolang hij leeft en zijn waardigheid opgeeft…

Wachtend met oude boeken ben ik een oude man zonder verhaal en staat alleen het bord met vragende kinderen naast mij en zwijg ik dapper over het einde dat ik zal lezen in het boek van mijn verloren kindergedachten.…

Ik geloof in tuinen waar bloemen zingen Ik geloof in gras nog groener dan groen Ik geloof in vogels die kunnen praten Ik geloof in een hemels plantsoen...…

Weggedragen in het wit zwijgt hij voorgoed want op de bergen heeft hij gewonnen en triomfen gevonden. Maar de pijn in de afdaling naar het einde heeft hem gestopt en laten liggen in een tragedie die begint met zijn lijkwade waar we nu naar kijken en weten dat hij niet meer kijkt en opstaat om weer…

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

Schiet ik met woorden dan zal ik raken wie aan de dood denkt. De dood is geen boodschap van begrijpen maar een woord dat machtig klinkt voor wie alleen nog maar in angst gelooft en voortdurend twijfelt of hij er zelf een einde aan zal maken met een pen of een geweer.…

De stilte is elke gedachte die begint met een stem die verstopt vraagt waar het leven wacht. Wacht in gebeden zonder geluk en de koude hoop weer tot leven wekt met de verloren waanzin en de vertrouwde dood die weer een stenen stilte van grafstenen achterlaat…

Nu ik verlies wat ik met mijn handen heb gemaakt zijn mijn geschreven woorden het geluk dat ik bewaar zolang de dagen en de gezichten die voorbijgaan niet wachten op wat ik dromend achterlaat…

Vragende gebaren in de mensenmenigte van namen en onbruikbare echo`s. Dichtbij is elk woord een stap. Denken is geluk dat verder gaat. Want ik kijk weer met oude ogen en ik weet dat de tijd de massa volgt en niemands waanzin zal vergeten want ik ben de schaduw en de kluizenaar die altijd antwoordt als hij de massa en haar angst…

De woorden zijn stenen die vallen in de cirkel van beloftes die nooit breken in de verlaten schaduwen van vrienden die niet in vijanden geloven en minaars die alleen hun eigen eenzaamheid beminnen.…

Waar de geliefden vreemdelingen zijn in oude schaduwen van bittere wonden van nijd en angst is de tijd wat ik wens en niet meer zal vragen als de dood mijn laatste vriend is en alleen een geboren droom mij nog zal laten ontwaken in het licht waarin alles zonder levenskracht bestaat…

De stilte spreekt want de woorden zijn dood en verdwenen in het lachen dat begon tot de ontdekking en de waanzin elkaar volgden en alleen de stilte van het scherm mij zou vragen waarom ik weer wilde biechten in de leegte die nooit antwoord…

Vrij en verlicht ben jij een heilige zonder plichten. Aanbeden zie je wat de blinden weten, omdat ze niet bang zijn voor waar jij vandaan komt en waar jij altijd spreekt als de doven je volgen en nooit vergeten waarom jij altijd op een eeuwige droom lijkt.…

Klein in elk hulpeloos woord schrijf ik wat ik wil fluisteren in de nacht waar jij weer de schaduw bent die ik was toen jij dacht dat mijn droom een geschenk voor onze nachtenlange liefde was…

De woorden waren van het moment zonder gedachten die een einde vrezen. Zwijgen was een belofte van geduld en geluk. Ik was die wilde schrijven omdat ik niet meer eenzaam was en wilde wachten. Dankbaar zal ik ze vinden. Want ze zijn van mij gebleven en de stilte zal ze niet meer terug vragen zolang ik blijf schrijven en…

Kwade vreemde ogen kijken naar mij in het licht van woorden die veroordelen en niets meer geven om wat overblijft in de armzalige schaduw die niemand meer wenst.…

Hij kijkt en weet waar hij kijkt kan hij zien wie hij is wat de mensen geloven met de angst die hij hen heeft geleerd toen ze dachten dat hij een man zonder vernietigende gedachten was.…

Vragend in het naakte licht fluister ik naar haar vreemde gezicht wat de tijd niet antwoordt en breekbare woorden machteloos herhalen met een stem die bang de tijd vraagt wat achterblijft als de stilte weer terugkeert waar onze liefde slecht een eenzame echo is…

De dood denkbaar als een teken van geluk. Gewoon als een gevonden noodlot dat kerkhoven dankbaar maakt en rouwende tranen opspaart op de dagen dat ik het heden begraaf en wachtende ogen kijkend rouwen naar een vreemdeling die steeds op hen wilde lijken.…

Waar ik zoek vind ik de kou van het ontwaken. Van dromen die bevriezen en ogen die bedriegen. Het is geen vlucht maar een gebaar van de winter en zijn tijdloze geduld. Langzaam ontwaar ik zijn mantel en is de lucht weer het gordijn waarachter hij graag zijn roeping viert. En ik kijk toe en voel de kou…

en met mijn handen stil binnenin, schep ik los wat aarde nog warm van zon en zegen zodat je weet dat wat zij schonk als eeuwigheid zal leven diep uit haar naar jou zo mooi in 't hart neergestreken opgedragen aan F. en H.…

Daar buiten hoog gegrepen naarstig op zoek Zonnestralen op mijn gezicht zo ver in zicht Opgeheven opgegeven Maar door mij nog niet vergeten Als ik geloof nooit meer ongelovig zoekend Die warmte ook voor mij uitgezocht…

We kunnen het aan, want we geloven in ons zelf.…

En de stilte weer laat spreken als de scherf die haar naam krast in het spiegelbeeld dat ze wil zijn of wil geven als de mooie illusie die je wilt geloven om haar aandacht niet te verliezen en te wachten tot haar zwijgende schaduw weer een andere leugen kiest.…

Begrijp je nu waarom geloven in jezelf zo belangrijk is!…

berusten onze woorden waarin wij aarzelend of blind geloven niet op iets wat we al te graag als waarheid zien of bieden zij misschien alleen maar een dak boven het hoofd als beschutting tegen het harde soms bizarre bestaan mocht dit zo zijn, laat óns dan schuilen in heilzame zinnen waarbinnen én buiten wij ons kwetsbaar…

Vergeef dat ik meteen Het nog maar half geloven wou - Ik dacht, God had ze alleen.…