Alle inzendingen over honing

Beloof je honing... rijke buit.…

Wat zal honing in zoete woorden tegen je zeggen als het kon praten? Wees alleen maar stil en ontspan je gelijk een baby met een glimlach op het gezicht. De blijheid en liefde op je gezicht is de expressie van God in je. Want liefde is God en jij bent van binnen niets anders dan God zelf…

Op weg naar huis omringd door vrienden in gouden regen voelt het als een deken van troost wanneer zachte dauwdruppels rimpelen in het water de smaak van honing op droge lippen als balsem voor de harteklop 'n fluistering laten we dansen wapperende krullen in de wind…

Bismarck, Armada, boten met roze mannen de VOC, de Sint, allen boegbeeld met een verloren strijd die de horizon vervuilt waar ik mijn hoop in had verschanst en nu, Anno 2015, stad en land vergeten in de droogte en als ik omzie voel ik me als een zoutpilaar die met gebroken ogen de finesse van vele waarheden moet bestrijken met stroop en honing…

Doe geen suiker Bij de honing, Ze is zo Al zoet genoeg - Wat nijvere bijen In alle eenvoud maakten Moet door de mens niet Nog eens dunnetjes worden overgedaan, Wat de bijen maakten Is immers zoet genoeg Is immers goed genoeg…

" Dit is, helaas, geen land van melk en honing Wie in z'n hart woont heeft altijd een woning…

Er is een land van melk en honing, Een democratie, dus geen koning. “Dit zoek ik”, zult u beamen. Heeft u dit ook gepland, bezoek dan eens het Ameland.…

de kersenbloesem is geknakt door diepe rouw in een Japanse lente een bij zoemt vergeefs waar is zoete honing? ginds daalt hij neer voor nectar in papavers…

Geur van honing en jonge melk, van een nestdiertje dat slaapt. Een ademhalen van dons. En speurbaar aan de neusvleugels de geur van wat gebeurd is: geboorte, geheim. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

op rotsen geboren verzuurde bekrompenheid waar geen honing meer uit te halen is gaat hij willens nillens een voorhamer gebruiken van lieverlede mooi leven weer opwekken…

De lepel met honing, kijkt mij angstig aan. “Waag het niet, mij in die hete thee te steken.” “Stop!” Ik doe het toch en zeg: “Ik blijf wel roeren, dan lost het zich vanzelf wel op.”…

Haar gedichten gaan ook over mij ook al kloppen ze niet helemaal er is wél een vuur in mijn buik misschien kan het gedoofd worden maar zolang het brandt, verlangt het naar het beste van jou dat mijn schoonheid niet begeert om mijn lippen binnen te dringen maar hunkert naar het beste van mij het zware geheel, heilig en veilig, mijn thuis…

Evenals een roos had jij je gewapend met doornen ik ben er heel behoedzaam tussendoor gelopen en vond onder het vlijmscherpe pantser een kelk vol honing waar ik me dronken aan drink…

In ruil voor een potje met honing!…

Ik ben een Bard: ik prijs en eer, dicht, zing en smeer stroop en honing, maak hazenhart tot ridderspoor. Ik doe dat voor mijn beloning; want niemand tart, ongekastijd, de ijdelheid van zijn koning.…

Tijd voor natuurherstel, met als beloning een land van melk en ook nog volop honing.…

lieveheersbeestje haar sproeten tot realiteit verheft Dat het mos haar blonde pracht doet herleven in zacht fluweel Dat het water haar gezicht spiegelend toont aan mij de minnaar Dat de rozen haar lippen stelen De kiezels haar voetstappen hebben opgeslagen Haar ogen zijn door de wolken bewaard Haar neus door ambrozijn herkend Haar smaak door honing…

Mevrouw Julia doet de ramen open en ze weet geen woord voor de lucht die haar wangen aanraakt en de zon heeft de kleur van honing en ze weet vandaag gaat het gebeuren en ze denkt maar eerst blijf ik nog even staan. - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - -- - - uit ‘Het moest maar eens gaan sneeuwen’, 2003…

het zwijgend nat dat leekt nu langs mijn kaken, gij kunt het, en uw kunst is dat, gij kunt het honing maken... o Lied! o Lied!…

Ik spreek; mijn woorden kaatsen tegen muren en vallen neer, onbemerkt, horend ongehoord, als die vlinders fladderend vergeefs daar waar geen honing is. Het vangnet vangt de woorden striemend uit de lucht, doodt ze en prikt ze vast daar waar geen leven is, midden tussen dode vlinders ongeliefd, hun tinteling verloren.…

De woorden vallen als blokken ijs als houten kegels als loden kogels uit zijn mond Of hechten zich als vishaken aan zijn lippen geen mens verstaat zijn oergeluiden Doch in zijn geest zijn ze gedrenkt in honing en mirre als hij in haar ogen zich weerspiegeld ziet…

de wind fluistert mij in waar zoete honing is ik volg de gouden nectar felgekleurde bloemen wachten op langgerekte snavel en lange zuigende roltong vooruit en achteruit vlieg ik met flitsendsnelle vleugelslag ik overwin de zwaartekracht…

Hij zoekt nog naar honing in de late nazomer. Hij zoekt tevergeefs alle bloemen zijn leeggezogen. De herfst komt eraan... Dan is het met hem gedaan... En kan hij niet verder leven. Heb met zo'n vlinder veel medeleven.…

een lekkere rijpe kolibrie vol met honing vanaf de tong waar waren wij gestopt door diepe groeven klinkt de gong dit werk nooit volmaakt maar naakt voor jou altijd geschreven…

Liefde was pindakaas, honing en stroop een appel, een peer, een banaan in de loop Liefde was werken met heel veel plezier dan weer eens daar en nu weer eens hier Liefde was zorgzaam, een kaars in een glas behoeden voor uitgaan, als jij er niet was Liefde was kamperen in een kleine tent ja het regent wat, ben jij nou een vent Liefde was…

't Is hier, dat hij de dag, die duizend andren vrezen, De grote dag des oogsts, reikhalzend verbeidt; Dan zal zijn smarte zaligheid, En elke druppel gal een druppel honing wezen.…

kinderen uit 't veld geslagen omringd door coronaplagen ik denk aan jullie waar ook, die het land moeten besturen schrijf de zinnen gekooid als een tijger in mijn huis en veeg het gruis, bouw aan mijn huis, geen onheil zal ik vrezen, noch huilen of beven voor de corona adder onder 't gras, want jij bent ons nabij, je huid warm en zachter als honing…

geef mij je angel en honing kom dichtbij ik streel je tot koning je dood is goedkoop als je mij nu zou steken zo kort bloedt geen leven weef het geel van de maan met de kracht van de wind in het blad van de bloemen de glans zal verbleken als het licht van de zon de nacht doet vergeten we vliegen in rood stuiven meel op de…

De lepel honing, verzacht nog wat de pijn. Een zoete dood, zal nu zijn einde zijn. Hij wordt nog wat, heen en weer geslingerd. Voelt nog hoe het touwtje brak. Valt dan uiteindelijk... Met een smak... In de vuilnisbak.…

wat een armoe zoemt de koningin de korf is zowat leeg er druipt te weinig honing in waarschijnlijk door de slechte bijenstand en wordt het ook steeds linker voor de imker moet hij straks zijn hand ophouden bij de bijstand…