Alle inzendingen over miriam

Voor in de klas leergierig als ik was Grieks, Frans, Latijn zou de wereld altijd zo zijn briefje van Miriam alsof mijn gedachten bij haar waren het was René naar wie ik smachtte maar alles had zijn regelmaat het lawaai van de straat die naast de school liep klonk als muziek de oude iep die op het schoolplein in de middaguren zijn…

Diep van binnen voel ik me ziek. Diep van binnen wil ik er niet meer zijn. Ik wil naar mama toe bij haar en Knabbel zijn.. Ik wil niet meer leven op deze wereld. Mijn ogen staan echt wel open ook al zeggen ze van niet. Al zeggen ze dat ik fantaseer ik weet dat het niet zo is. Ik vlucht alleen maar weg van de wereld buiten mijn kleine…

. -- (Paul Simon & Miriam Makeba) http://nl.youtube.com/watch?v=MB26L8nbRiw…

Het pad der liefde gaat niet over rozen Maar voor jullie geldt dat wel Nog even los van de uiterlijke pracht en praal van deze dag zijn jullie een stel dat innerlijk weet wat liefde is Weinigen is het gegeven over rozenblaadjes te lopen Het is normaal slechts weggelegd voor koningen en koninginnen Maar Miriam en Arjo, het is ook voor júllie…

De moeder ging verzuurde paden Maar in het kapsel van de dochter Klavervier, op haar huid, aaiing Zomertortels ‘Wat kan ik voor je doen vandaag?’ Mensen veren zichtbaar op, hun ogen Vergroten Er danst pretlicht in haar kijk Haar huis spiegelt tevredenheid Ze heeft haar geest verkend met woorden Naar buiten kijkend, is ze binnen…

lopend langs zee diep verzonken in gedachten hoge golven intens verdriet verloren niet meer kunnen denken dromend over wat is geleden hopen voor later jij komt me tegemoet met je handen in je zak tranen rollen over je wang je hebt spijt zeg je vergeven tranen van blijdschap de zee komt tot rust we lopen zachtjes door we zijn…

Vroeger was ik blij en vrolijk op de boot gelukkig met mijn familie pappa, mamma, zusje maar nu is alles anders nu woont mijn pappa alleen op de boot gelukkig met zichzelf en zijn nieuwe vriendin ja, nu is alles anders mijn pappa, de boot de leegte in huis de leegte op zee waar hij naar verlangde die leegte maakt alles anders…

tjilpen van vogels tranen over mijn wang hoge eiken dorre bladeren op de grond het regent een geur van bos tijd staat stil mistig en vol geheimen geheimen van mij problemen die ik niet kan ontvluchten waarmee niet valt te leven verdronken in een diepe zee vol van gevoelens m'n leven beeindigen soms speel ik er mee zacht en eindeloos…

groen gras blauwe lucht geuren zoals nog nooit eerder geroken dwarrelen van bladeren druppelen en suizen van watervallen vrolijk gelach warme zonnestralen die kinder ogen doet glinsteren een hemel, paradijs voor mij…

Hoop doet pijn. Geloven in iets wat niet waar kan zijn. Hoop is vals. En ik wist dat ik gelijk had. Nee, een glimlach hoeft niet. De zon komt niet meer op. Ik weet ook dat je het niet meer hield, dus gaf je maar gewoon op. Hoop is een illusie. Het maakt alleen maar dingen kapot. Het is een transfusie van de sleutel naar het verkeerde…

Nu zal ik vertellen wat ik voor je heb gedaan. 50 duizend tranen heb ik gehuild, geschreeuwd en gebloed voor jou, en je wil me maar niet horen. Ik wil je hand deze keer niet, deze keer red ik mezelf. Mischien word ik dan een keer wakker, niet dagelijks gekweld, verslagen door jou. Net toen ik dacht dat ik de bodem had bereikt, sterf ik weer.…

Miriam Van Hee (1952) is een Belgische dichteres die verscheidene dichtbundels op haar naam heeft staan. Ze bestudeerde Russische dichters, vooral Osip Mandelstam, van wie ze gedichten vertaalde.…

(voor Miriam Mandel) Op 13 februari 1982 hield je de poëzie voor gesloten en blikte je eenzaam in de duisternis van de grote slaap, het verre niets, waar misschien nog iets te leven valt. Een ex-man en twee lieve kinderen in het ongewisse latend, want achter de dikke muren was je onhoorbaar en tastte de dood je alsmaar meer aan.…

deze lente, dit nerveuze regenen maakt alles weer onzeker en toch buiten door het raam gaat alles verder: onrust ingemetseld in huisnummers buslijnen rekeningen dagen graden en daar lopen onder paraplu's allen die wat willen worden die al huizen hebben schoenen auto's kinderen ach, deze lente dit uitgesteld ontluiken, dit regenen…

de ribben zijn van het geraamte het mooiste onderdeel, ze doen aan vleugels denken of een soort accordeon waar leven in- en uitgaat je ziet ze beter na de hongersnood of in het massagraf het zijn de rimpels in het zand als de zee zich heeft teruggetrokken het zijn de breekbaarste takken van de bomen die in open vrachtwagens worden weggevoerd…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd samengaan…

tenslotte willen wij steeds opnieuw hetzelfde zien: een huis tussen de bomen zoals kinderen het onvermoeibaar tekenen: een raam, een deur, een leien dak en achter het raam een familie en laten we vooral de schoorsteen niet vergeten waar rook komt uitgekringeld op de lege plekken komen bergen hier en daar een vogel en sneeuw misschien waardoor…

op het plein werd nog gevoetbald aan open ramen werd muziek geoefend er was iets zuiders in de straat de deuren stonden op een kier wij brachten brieven naar de post blij en opgewonden als kinderen de avond voor de schoolreis elders kwamen de troepen weer in beweging ------------------------------------------ uit: 'Het verband tusen…

het wachtte nog met sneeuwen maar de stilte was al ingetreden toen wij stegen met dat lopen dat een vorm van stilstaan is wij zochten naar een uitzicht een punt voor het verdwijnt wij wisten niet hoe men de draagkracht meet van ijs we waren samen en alleen we waren nauwelijks en nog zoals de laatste vogels in de lucht voor het begon te…

altijd komt het moment waarop iemand het zoeken naar overlevenden staakt waarop de storm stilt waarop iemand met schrijven ophoudt om iets anders te beginnen, zich iets aan te schaffen, voedsel inkt, gereedschap ------------------------- uit: 'Winterhard', 1988.…

dit is wat een schilder zou zien: de gebleekte graskant, kastanjes en linden, het warme maar heengaande licht van de avond en tegen de haag op de andere oever een loper, en zijn gedachten, hoe schilder je die en boven het water de meeuwen en tussen het licht- en donkerder groen de plecht van een jacht, het schuiven der dingen, de richtingen…

je zocht een pad in het ongewisse bij elke bocht keek je om, waar je was, je gooide een steen en het stoof in de struiken: vijf kleine gestreepte coureurs en hun moeder renden als gekken je blikveld uit je stelde je voor hoe je 's avonds zou bellen om hun te vragen hoe het ze verder die dag was vergaan om hen gerust te stellen, de jacht…

altijd komt het moment waarop iemand het zoeken naar overlevenden staakt waarop de storm stilt waarop iemand met schrijven ophoudt om iets anders te beginnen, zich iets aan te schaffen, voedsel inkt, gereedschap altijd komt het moment waarop iemand het zoeken staakt, zoals en schip het anker licht en de richting opnieuw bepaalt daarnet…

zo zal het zijn als zij verlaten en onvruchtbaar gezeten aan het raam de uren tot dagen de kamers tot huizen verzinnen en tussen hen een stilte die een hoofd vol dromen nog verbergt, een stilte die de keel dichtsnoert en ten slotte een stilte vanzelfsprekend reeds, onoverkomelijk als tussen heel oude bergen ---------------------------…

Onder de lamp aan tafel zwijgend eten wij: onze handen als witte vlekken komen en gaan; onze beringde vingers achteloos met het vertrouwde brood spelend. Geen vreugde niets ongewoons is er in de klank van onze messen en vorken. En natuurlijk weten wij niets van het geluk van reizigers in een avondtrein. --------------------…

welke naam de wind ook heeft hij is mannelijk in alle talen of liever jongensachtig overal blaast hij jurken bol rukt hij aan wasgoed en slaat verwoed en wispelturig de bladen om van boeken en van kranten waar het niet waait vallen geen bladeren en maakt niemand bewegingen zoals jij nu met je hand door je haar zo sierlijk en…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd…

je zou van elke dag iets moeten overhouden, vandaag misschien het beeld van beukenstammen, zoals ze langs de weg gestapeld lagen en je hun binnenste kon zien dat leek op het vruchtvlees van pompoenen of de plek waar ze onder een dunne sneeuwlaag stonden, wat iemand zei, bijvoorbeeld, dat het naar prinsessen rook en iemand anders dat het…

stel je voor dat er diep binnenin je een buitenland ligt, dennen, sneeuw en barakken, land zonder bodem, je haalt het niet op stel je voor dat de tijd niet bestaat en jij wel nog, stel dat je nooit abrikozen gegeten hebt, trouwens, het woord abrikoos was verdwenen en moskou, je broer, promenade, ze waren geweken, terug naar het schuim van…

van de mariannenplatz naar de overkant: gesloopte panden of wat daarvan nog rest behangpapier, de plaats waar de leidingen zaten de holte waar de kolenkachel stond de vragen die zij zich daarbij stelt: hoe het voor de oorlog was waar het bed stond waar de tafel en alles wat daartussen lag van de mariannenplatz naar de overkant dat…