Alle inzendingen over nimmer

(she’s leaving home) zo vertrouwd haar kamertje toch was hoe warm haar jasje toch beschutte liefde putte zich uit -in geld dat met geweld voor alles werd gebruikt niets ontzag haar licht besmuikt en vormeloos bestaan ze wilde gaan, ze wilde voelen waar het leven echt op doelt hoe goed haar ouders het bedoelen heeft ze nooit zo…

beter willen weten Volgen de despoot en dictator gedwee Gebrainwashed als Vlad Poetin is, heeft hij dit altijd geweten 't Grote Rusland, inclusief Oekraïne terug Eveneens de Baltische Staten, inclusief al Eén wereldvrede, voor immer altijd een droomscenario Voor mensen die standvastig willen blijven geloven in Een utopie, nee, paradijs dat nimmer…

De bladeren geboren jij in de tijd bevroren het groen lijkt bruin de zon lijkt verdoofd ik heb het je beloofd, ik mag niet rouwen toch voel ik me verloren ik kan je niet meer horen, nimmer meer, het doet zo'n zeer.…

op een dag als deze zou de zee je zomaar terug kunnen geven aan het meisje met de droeve ogen zij wacht en weent je zou er zomaar kunnen zijn met geroffel op de deur zij zal je omarmen noch jouw hart kunnen verwarmen om genade schreeuwen zeeman, o zeeman het is beter dat u rust, keer nimmer, nimmer meer terug naar Hollands kust…

nimmer was ik dichter dichter bij jou zoals zonnestralen dansten op de golven van de zee voelde ik me almaar lichter lichter dan ik wou zoals de wolken met me sjansten wilde ik eigenlijk met je mee nimmer was ik dichter dichter bij jou ben ik dankbaar voor 't even samen maar blijf voorlopig nog benee…

tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten al zou ik je schenken je ogen nimmer…

Ik heb de liefde geproefd even had zij mij aangeraakt door de korte tijd beproefd verdween zij, amper ontwaakt ik wilde dat heftige gevoel koesteren en bewaren zelfs een hart zonder smoel beleeft soms gouden jaren verloren zonder verliezen heeft elke roos een doorn nooit kun je daarvoor kiezen nimmer bezeten, toch verloren…

voorbij het tragische gehuil, zelfs: Kon ik maar, ook voorbij… harten van één vader en één moeder sluiten de deuren van hun kamers met een HIER , waar herinneringen en gemis ontwaken, als de bloem, die zonder geur zijn essentie verliest, HIER de liefde in hun harten, die Eden bouwen en Eden sluiten rondom de ziel van hun kind hier nimmer…

Vergeef me maneschijn voor dit felle licht. Hoor de nacht vervalt tot één enkel ogenblik van passie en verlangen uit hetzelfde vuur dat brandde in dit donker uur tot vervelens toe. En de jonge aankomende dames zich, schaars gekleed, begevend naar het midden van de cirkel dat zich liet hullen in het zilver satijnen lied van de zonnewende…

in je bed mocht het dan enkel onbewogen Had een stortbui ons verlost was jij zoekend naar de droogte ookal straalde je gevoel de taal die ik enkel beoogde Omdat die ene banger is en die ander slechts kan raden wat je voelt en hoe je denkt zonder jezelf te hoeven schaden Lieve schat het zijn maar woorden en ik dans wel ergens heen echter nimmer…

O, nimmer, nimmer dat kan komen Wat eens was in die ene nacht.…

die nimmer zwegen.…

Vlinderlijk wit danst voorbij haar ogen pure magie stroomt voort waar leven ooit begon en alsmaar verder vloeit daar bij de levensbron zij aanschouwt de wonderen der natuur en voelt de kracht van de bomen ongerept en onbevangen streelt zij haar tere zilveren huid slaat haar vleugels uit gaat verder met zoeken door eeuwigheid naar nimmer…

behoedzaam kijk ik door je ogen lees de woorden van weleer ieder verhaal blijft ongelovelijk elke vertelling doet me zeer maar nimmer heb je mij bedrogen of ooit ook maar een keer verveeld want elke keer wanneer ik kijk aanschouw ik in jouw ogen mijn spiegelbeeld…

Het hoe en waarom was er niet ook geen liefdevolle warme blik slechts de pijn was er in het verschiet in een eindeloze niet aflatende snik Talloze malen reikte ik jou mijn hand die berekend minzaam werd aangenomen en altijd weer werd hij door jou afgebrand voorbij zo krijste jij die mooie dromen En nu lig jij hier in je vers gedolven graf…

De gelovige weet zijn vluchtig leven naast God, die steeds boven d' Eeuwigheid troont, wellicht bij allerlei mensen gehoond, een strijdperk vol verrassend beleven. Zich aan geestelijke kamp overgeven, door de hoogste genade bijgewoond, wordt fijntjes, zwijgend, ongezien gekroond: 't waakzame hart zal het nooit begeven. Een blije overwinning…

die nimmer zwegen.…

Nimmer rechtmatig verjaard. Ooit met stelligheid verworven. Nimmer omarmd,slechts gestorven.…

Een stroom toeristen waagde zich Omhoog naar de Mount Everest Hun honger moest en zou gestild De top bereikt, hun dorst gelest Het is een sprookje, nee geen wens Een waaghalsmythe, een legende Weggelegd niet voor de mens Een nachtmerrie, een brok ellende Een durfal komt niet altijd boven Hapert op de hellingbaan Ach wees die piek maar…

Troostmeisjes voor Nippon, valse liefde voor een nimmer ondergaande zon. Afgedwongen brandt de liefde minder boeiend; gloeit die na in een litteken, dat nimmer meer echt genezen kon. Troostmeisjes voor Nippon, verloren meer dan een leven met visie op zicht.…

Wat kan mij nog deren nimmer weer te keren; ook al spreekt mijn hart een andere taal. Naar een land waar soldaten marcheren, en zijn dictator zal negeren de mening die ik zelf bepaal. De bevolking nimmer zal leren hoe het in vrede leven kan. Wat kan mij nog deren nimmer weer te keren; ook al spreekt mijn hart een andere taal.…

armen sterke vriendschap stralende lach woorden die nooit en te nimmer verbergen dat praten niet hoeft en twijfelen mag…

De schildershand kan soms van Rembrandt zijn; die de werkelijke vrouwelijke schoonheid nimmer verfraait; die de vrouw op het doek geeft wat haar toekomt en nimmer om een naakte waarheid heen draait. De Gouden Eeuw vergulde zijn jaren; die zochten naar schoonheid en evenwicht. Doch Rembrandt zou zich daar nimmer aan storen.…

eitje uit het nest stukgevallen embryo wordt nimmer vogel…

Druppeltjes regen op je gezicht de glimlach in je ogen het klinkt als een gedicht ik wil ze nimmer drogen. Druppeltjes regen,een heleboel kom bij me,kom snel hier je bent mijn levensdoel ze worden mijn rivier. Druppeltjes regen ze zijn je geluk laat ze nooit meer gaan en maak ze nimmer stuk.…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

ik zocht jouw stilte op en vond gedonder in de holte van de nacht zwartgallig als altijd werd ik verwacht in hoeken waar ik nimmer wilde zijn een toermalijn glanst mooier maar mijn haar draagt altijd nog een zweem van goud the cloud verzamelt wel ik stop er woorden in, die nimmer willen zijn…

Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Zoet en lieflijk streelde Eens mijn wangen de min, Een zee was de weelde En - ik stortte me er in. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon.…

Wie uit angst nimmer een avontuur zal mijden. Wie zijn handelen paart aan het gezond verstand en nimmer vergeet wat hem ten diepste bezwaart, die zal zichzelf kunnen bevrijden. Wie zijn leven als een reis aanvaardt. Wie nimmer zal mijden wat hij als mens moet lijden.…

Het was altijd onze liefde die me deed leven en die bleef staan, ja zelfs voorop stond. Het was altijd onze verbondenheid met dood en leven die ons deed kerk gaan, waarbij we elkaar vonden innig en wederzijds, ook integer deed ons contact elkaar hervinden, waardoor wij samen uiteindelijk een nieuwe wereld binnen konden.…