Alle inzendingen over openvouwen

gezicht naar het licht openvouwende narcis zij danst in tutu…

Hagelwit het garen waarmee ingebonden ongeschonden het boek dat ik openvouw ongerept de ochtend nog in dauw…

Dan: fluisterend hun ochtend openvouwen, kleurig te vervliegen.…

stilte was lucht, was morgen en avondregen werd zee in het openvouwen van flarden mist ik tastte naar duinen en ouderdom terwijl mijn navelstreng onder stenen kroop samen met het meisje van zes en niemand zei nee…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

[Haiku] opengevouwen geven de bloemen zich bloot aan een rijzend vuur…

Hoe zacht ze speelt met sluike sprietjes ontwakend langs de smalle slingerweg en op het water wel een handje helpt met openvouwen van een lelieblad de pure naaktheid van een boom belicht om halverwege de ligusterheg zich neer te leggen in het kreupeldicht geweven bed van de vergeet-mij-nietjes.…

Pilaren van rust Als groene ornamenten verschenen Het maakt je natuurbewust Bij het strekken van je benen Hun zachte wuiven in de wind Robuuste vormen aanschouwen Door het gemoed bemind En zij, straks, hun bladeren weer openvouwen Het lieflijk deinen En vogels verschijnen Als pilaren van trots Als natuurlijke rots…

in stille lijdzaamheid wachten duurt lang maar ‘t licht is naar beneden gegleden rijst op boven de vreedzame dieren door ‘t goud golvend gras de schoonheid van liefde zo blauw als de hemel blauwt en bloemen poëzie weer openvouwen de koorts der kunst weer in mij blaast…

Van uit de donkerte in de lommertuin zie in het binnenlicht ik haar bewegen, de stroken in het neergezegen borduurwerk openvouwen en plotsling voel ik mij zo diep alleen, zo star verlaten, dat met wild verdringen duizend verlangens in mij wakker springen en mij bevolken stormende dooreen, terwijl dat in de zijde tergend nijpt een…

Hoe zou het zijn als in de trein een vesper werd gehouden, op zondag in een kerkcoupé we Bijbels openvouwen, men om de beurt gaat lezen, a capella zingt en in gesprek gaat over dat wat God en mens verbindt. Wie weet geeft het wel dat gevoel wat menigeen vaak mist maar nimmer onder woorden bracht omdat men het niet wist.…

Eindelijk weer verliefd, heerlijk Mijn vriendin vraagt honderduit om mijn roze weg te filteren en hem kritisch te vergelijken met de man van mijn dromen maar ik laat haar de nuchtere en saaie gewoonheid Liever wil ik lieve fluister en verstolen kussen mij openvouwen om te geuren mij uitrekken naar zijn ogen en me nestelen in de wind…

Ik zag je lach en de schoonheid in je ogen ze lieten me van je houden mijn hart openvouwen en al mijn ellende wegzuigen Ik kijk voor me uit voel het riet tussen mijn vingers sluit mijn ogen, laat me meenemen door de wind Twee vlinders dansen in de lucht de wind slaakt een laatste zucht Twee vlinders dansen onder de zon daar op het veld…

Het ligt verborgen achter flinterdunne kleuren Het grijze weggevaagd door nog een stoffig blauw En in de ochtendnevel geurt de zoete aarde Als bloesems openvouwen dat ik van je hou Het is verdronken in de opgedroogde parels De nachten uitgedauwd in lome dageraad En in de middagwarmte kleurt de tijd de waarde Omdat de zon verlangend aan de…

Terwijl ik mijn ochtendblad openvouw gaat een jonge vrouw met een jonge takshond tegenover mij zitten het dier reist voor het eerst, is nerveus, scheurt snel mijn krant aan snippers, klimt op het klaptafeltje, bijt in mijn hand, bijt in mijn pakje sigaretten, en legt zo de basis voor een gesprek over dieren (die van lieverlee mensen…

Ik heb gewacht en mijn geduld beproefd, van dag tot dag in onverzwakt vertrouwen, tot eens de zang - hoe lang zij in mij toeft zich als een rijpe bloei zal openvouwen. Hoe werd ik daaglijks meer en meer bedroefd dat week de lust om woorden op te bouwen.…

het laten rijpen als goede wijn met de smaak van ambrozijn als ik het doorgrond en openvouw…

gaan en graaf de maan uit ze is de nacht, de schaduw waaruit het licht kinderen baart dichter bij de waarheid en liefdeswoorden die de stilte bij haar glimlach brengen het zijn geen matrozen in de diepte van duisternis, geen riviermannen die meer schelp zijn dan steen ik wil een spiegel buigen in de stroming van de zee, vleugels openvouwen…

licht een boodschap verankerd een harde kern die achterblijft bevestigd in half versleten pitten van herinneringen, als de eerste geur of zoen van vrouwen waarvan ik de naam ben vergeten de ontmoeting uit de schaduw die wortel heeft geschoten, uit de spiegel vertakt het zich, komt tot ontluiking en blad na blad zich zelfstandig openvouwen…

die achterblijft bevestigd in half vergane pitten in de werkelijkheid van herinneringen, zoals de eerste geur of zoen van vrouwen waarvan ik de namen ben vergeten, gaf de verdere beleving kleuren in ontmoetingen die uit hun schaduwen traden, en in de spiegel zich vertakten, tot meerdere gezichten, als blad na blad zich langzaam openvouwen…

filigraan een open schatkist voor het eiland brak een toegang die door niemand werd bewaakt een baken voor wie aankwam in de nacht daar waar de wand een eigen lichtbron had daar werd de rots geraakt het eiland brak onvast als ijs dat breekt rondom het wak de zigzaglijn onzichtbaar voor de breuk maar zeker als de lijnen waar een knop zich openvouwend…