Alle inzendingen over pantoffel

ik staar naar mijn pantoffels zij geraken sleets en vaal zij beginnen te stinken maar ik durf ze niet te wassen. de dag heeft een aanvang genomen de zon schijnt zo dadelijk ga ik in anonimiteit een eindje sloffen op mijn pantoffels. dag.…

ik keek naar rimpelhanden afgezakte ribbelkousen in blokpantoffels dat zou mij niet gebeuren ik bleef toch altijd kind dacht ik in mijn onschuld toen werd ik zelf een oma met kwaaltjes en met vlekjes het hollen was gedaan zo rollen schakels door mijn kleinkind wordt een opa diefje met verlos…

een campinggast alhier heeft de vreemde gewoonte 's avonds na het eten zijn ruitjes pantoffels aan te trekken... stel ik me voor dat zijn vrouw thuis bij het inpakken opperde; 'je neemt toch zeker je pantoffels niet mee hé' waarop hij antwoordde natuurlijk wel wat zonder mijn sloffen heb ik geen vakantie Lejo van Kuijeren…

Op haar pantoffels loopt Hendrickje Stoffels op het Museumplein waar ze wat uit wandelen gaat Verbijsterd staren de kunstminnenden naar het lege doek Maar Hendrickje is dan al verdwenen om de hoek * van de Van Baerlestraat…

Ik ben zo bang voor spinnen mijn angst voor hen kan ik niet overwinnen een kleine is nog wel te doen ik ga ze te lijf met de pantoffel of een schoen maar zie ik een hele grote met enge dikke poten die jagen mij z'n angst aan nee die durf ik echt niet te slaan.…

's nachts vinden voeten blindelings pantoffels handen graaien klauwen de kilte van het donker dat overal hangt en dromen betreuren de verkwiste dag woorden raken verward zijn allemaal eender en goed voor de doofpot ---------------------------------------------------- uit: 'De andere kant van het Niets', 1989.…

hoor tussen het fluisteren van glazen het scheuren van een ziel onder de ogen van tientallen gedrogeerde toeschouwers slaat een wanhopig hart de tenenkrommende aanblik van dit ene lege glas getuigt van het hopeloos thuiskomen en de conversaties die echoën tussen uren en hoofden zijn pantoffels voor de ego genageld aan het concept…

Het plant zich voort, het heeft pantoffels aan en hoort motoren. Geduld van eeuw, van wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie door het zand moest van zijn dagen. En door moet tussen gassen en geschreeuw.…

Ik hoor de morgen in het kraken van het bed een kuch het sloffen van pantoffels op de overloop de koffie borrelt van heel ver met tussenpozen mijn bewustzijn binnen terwijl het verkeer buiten de stilte breekt geroezemoes van kinderstemmen het miauwen van twee hongerige poezen aan de achterdeur en het zachte roepen onderaan…

De nacht raakt de ochtend aan vers dauw zweeft over de wei ik laat mijn gedachten gaan och, was je nog maar bij mij Het bed voor twee personen staat troosteloos onder het raam je mag hier dan niet meer wonen toch fluister ik steeds je naam Ik heb weer teveel koffie gezet je pantoffels staan nog in de gang ik ga maar weer naar mijn bed…

kwantipierum tooit mijn hoofd in deze moedeloze dagen twurlrokjes draag ik niet zommelwaar moet ik kopen op uren van tijdverschiet mijn pantoffels gaan niet uit plurenjam smeer ik op mijn brood in momenten van niets meer weten ga gedachtenloos in nachtgewaad schemergroetend zwaait mijn hand naar vergeten verre buren die kalender is…

Ze loopt wankel op pantoffels, soms urenlang dezelfde ronde. Op een harmonika bespeelt ze geesten en telt denkbeeldig geld, verliest haar woorden, noemt het kind een zwarte kat. Met de dag brozer van gestalte, is ze nauwelijks nog iemand te noemen; het vocht vloeit gestadig weg. Er rammelt een vreemde pijn in haar hoofd.…

winter heeft voor vannacht Flink wat vorst begroot Het maanlicht weerspiegelt in de ijspegels hangend aan de getarte dakgoot De wind deelt sneeuwvlokken Op tot grote scholen Met elke voetstap kermt het ijs Onder mijn schoenzolen Maar… Op het voetpad naar de voordeur Krijg ik een vrolijk humeur Binnen wacht mijn vrouw op mij Met mijn pantoffels…

Ik lachte niet,maar hoorde alleen het harde dichtslaan van de deur wat achterbleef waren alleen de krant een paar oude pantoffels en zijn geur. Ik lachte niet, maar keek naar buiten en voelde de tranen in mijn ogen en vroeg me af:waar ging het mis waarom heeft hij me voorgelogen.…

Stilletjes ben je uit bed gekropen -- pantoffels aan Zachtjes ben je door de kamer geslopen -- deur dicht gedaan Misschien nog wel stiller liep je naar buiten -- deur goed op slot Haast onhoorbaar begon je te fluiten -- een lied voor God Met lichte tred liep je voort -- niemand die 't hoort Omhoog de hemel in, prachtig oord -- tot aan de poort…

Ik heb geen woorden nodig om te weten dat ik je mis ik weet alleen dat er nu een enorme grote stilte is De bank is leeg en koel de krant ligt er nog ongelezen zelfs je pantoffels zijn weg ik weet nu weer hoe lang een dag eigenlijk kan wezen Ik kan de geur nog ruiken die je in huis achter liet het blijft nog de vraag slaap ik wel…

Schaamteloos draag ik pyjama’s en pantoffels, ook maak ik graag een kuiertje. Ik verheug me niet meer zo op feestdagen, maar hou van lekker eten en drinken. Mijn kleding is niet modieus, maar makkelijk en iets te ruim. Mijn tanden hebben de kleur van pijptabak en whisky. Ik zoek geen tekens in de hemel meer. Ik denk: het gaat wel over.…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam.…

doet ongelofelijk zijn best smijt onbaatzuchtig met de laatste krachten -de kou laat nu niet lang meer op zich wachten- hij strooit de levensvreugd die hem nog rest de zomergasten zijn nog niet vertrokken ze wachten op het teken voor de vlucht de stilte wordt verbroken door gerucht vanuit de verte roepen zacht de klokken je strompelt op pantoffels…

Een grote ruime kamer, met pantoffels voor de buis. En ze zag de voorjaarsbloemen, bloeien in de achtertuin. En tijdens warme zomerdagen, zat ze heerlijk op het duin. Maar de herfst bracht lange dagen, eenzaam lag ze in haar bed. Zo nu en dan kwamen de kinderen, en werd er even opgelet.…

Papa lag in mijn bed lang geleden, ik bewaar dat in het ovalen Tjoklat blik bij mijn strogele haren van de eerste keer geknipt door papa Mama stond in de keuken Ze had haar pantoffels aan Hij wachtte ongeduldig op de pap en nam de schaar Daarna was zijn pap te heet en die van mama te koud Daarom schoof hij door naar mijn bord, krak…

Vader achter zijn krant, zijn pantoffels oud en stoffig en naast zijn grote silhouet: een verse kop met koffie. Moeder zucht niet meer, zoals ze jaren deed als vader daar zijn krantje las. Zij heeft al weer een tijd geleden Haar laatste zucht geslaakt.…

Maar de kinderen dartelden reeds door het gras, zij rolden juichend tot voor mijn pantoffels. Over de zonnige straat wandelde de buurvrouw. Haar baby kraaide. Ik riep nog net op tijd een groet van uit de tuin. Mijn stem klonk anders. Verder het land op zag ik een boer met grote ernst de stalmest uitspreiden.…

~ Woningnoodblues ~ Hélipous Helípoda mijn zus, vernoemd naar Ursula, sleept zich sloffend op pantoffels voort naar Noord-Amerika Haar neef, die fan is van Tom poes, trekt stoute schoenen uit een la en pakt een laken uit een hoes in kabinet en kastenla Hij woont nog in een mobil 'hoes' alwaar zijn woonverlangen dra ontaardt…

Een pantoffel naast een afgebroken tak, breekbare vlokjes die de winter inluiden. Een kat die gezwind een schutting over stak, in de verte een zwaluw richting het Zuiden.…

Zijn oude pantoffels onder zijn schabel, netjes zichtbaar de witte Eskimo label. Zoals op die droeve dag, alles bleef liggen. Ik vraag:”Waar kan ik zonder te storen zitten?”…

pantoffels, die kan ik gebruiken. de huidige zijn niet warm genoeg meer. ik zoek online naar een lokale pantoffelwinkel, want om nou alles bij die bolle jongens te kopen dat vind ik niet goed. goed, ik ben verdrietig, en weet niet goed waarom. voor mij verandert er niet veel in deze lockdown.…

Wim Meyles loopt zich vrij, kiest positie, dreigt uit te halen met een vlammend schot, maar net voor het projectiel van z'n pantoffel schiet bedenkt hij zich, en met een handige beweging belandt het bruine monster via een magistrale Cruijffiaanse omhaal in het doel...de Kuip ontploft...en dan, in miljoenen huiskamers en kroegen, is het legioen als…

De stilte valt zodra de peer loslaat Zachtjes knapt de navelstreng Geluid gezogen in vacuum Dompelend in water, de broosheid van het bordes Waarover in stilte rollende peren pantoffels - Glijdend door de tussenhemel - Losgerukte stoeptegels uit vernedering - Ellendige cadaverbeelden uit marmer Geen haar op mijn hoofd en een kale hoofd uit haar…

Wij zullen openen een rusthuis voor uitgebluste dichters wij zullen zorgen voor: trijpen pantoffels lauwe radiatorbuizen en elke zaterdag een glaasje wijn Men zal van ons niet kunnen zeggen dat wij de poëzie een onverschillig hart betoonden Wij zullen eens per maand de oude dichters tracteren op wat gaande is: moord & doodslag en…