Alle inzendingen over periode

In deze moeilijke periode Alle sterkte en kracht Woorden zullen een steun zijn Maar 't is de tijd die het verdriet verzacht...…

jij zegt “je hebt de ogen van Picasso ik zal je tekenen met gekruiste armen” ik weet wat ik zie en wat bij de leegte hoort je hoeft de regen niet uit te vegen in elke lijn van mijn hoofd jij vraagt dan waarom ik de druppels dragen wil het verdriet, onverwisselbaar zoals jij en ik ik antwoord “ik geef je eerlijke uren maar durf…

Een nieuwe periode in een het leven van ons kind. Ik moet er nog aan wennen, al weet ik dat zij het prachtig vind. De kleutertijd heeft ze gehad, er zitten nu serieuzere zaken in het vat. Ze leert er rekenen en krijgt nu taal, voor je het weet leest ze `s avonds zelf een verhaal. Die kleine meid, ze word zo groot.…

---------------------- ------------------------------------ men moet opnieuw en steeds opnieuw zich uitvinden, zich uiteindelijk vinden als op de oude route de wegen lichtelijk vastgelopen zijn dus, vandaag sluit ik mijn blauwe periode af en begin de gele zet het grof vuil aan de straat zeg eindelijk waar het op staat schrijf een brief…

Schreef het gedicht als afsluiting, afsluiting van een periode, een periode in mijn leven, waarin ik alles heb gegeven. Gegeven, mijn gedachtes, mijn gevoelens en mijn hart, gegeven zodat ik kon beginnen, beginnen aan een nieuwe start. Nu ben ik verder, verder dan toen, nu kan ik zeggen; ik ga je vergeten!…

Toen zei de man: ik ben moe; vijand laat van mij af; ik verweer mij niet meer; ik lig nog maar wat en wacht af of ik gehaald word vannacht. en de priester: ik breng u de Heer... maar hij met een laatste slag sloeg het kruisbeeld weg van zijn mond en krijste: ga weg – neem mijn laatste bezit mij niet af: MIJN zonden gaan mee in MIJN graf.…

Hij schreed en ruimte was hem soepel kleed aan 't koele lijf. de gladde luchten spatten uit elkander en rode sterren walmden àl hun wonder in wankelende nacht. hij schreed en ruimte brak aan zijn metalen tred en lucht verkromp voor zijn doorzengde zucht. leven was enkle vlokken violette geur. hij at en aarde trok haar gillende spiralen…

Van hare handen die zijn hoofd namen en het wegborgen binnen haar schoot is toen het kale glanzende strelen begonnen als een ijl sneeuwen over een groot, somber land. en toen hij de ogen sloot over een leven, tot de dood toe vermoeid, was wat het donkere bloed had misdreven in een blind brandend wenen vergeven en uitgeroeid; en behoed door…

Haar lichaam golfde in het bed - de herten traden uit het woud van berkenzon en beukengoud - en in het deinen van haar schoot, gevangen in het gouden net, verging mijn lichaam in het wed tussen haar schouders en haar schoot. in ’t zachte golven van haar buik verging de ziel en stroomde uit in ’t donker, wijnrood golvend dal, en samen, hemel…

Oneindig zijn de vloeren van de nacht – en dromend bruine vrede, deint, o akkeraarde, dit donkre nachtland in uw warme schoot o, paarlen licht aan donkers zachte zomen schoort een verlaten boom de wankelende boog der nacht. als gij de avond om uw schouders plooit, figuur, gekerfd uit nachtelijk ivoor, de droom der wimpers langs de luchten…

Soms was zij heel de dag met zichzelve alleen. langzaam boog zij zich dan af naar de wand en zij verdween in onzichtbare verten; hij bleef alleen achter, wachtende of zij wel keren zou uit dat land. later keerde zij dan, maar zij was zo doordrenkt door vijandige geuren en vreemde, geheimzinnige glansen, dat hij zich door haar kussen verraden…

De zomer en de late rozen zijn zacht ontblaadrend uitgebloeid; het bloedend vuur, het hete blozen tot oud oktobergoud vergloeid. de groene vlammen van de bomen - bestorven bruin en wingerdrood - zijn van hun donkre drift benomen o dag, o droom van blauw en goud! het licht hangt in de honingraten der vensters als een vochtig vlies…

schudt hij zo uit zijn mouw zijn fantasie nog levendig en in vele details De dood vertelt hem dat hij nederig zou moeten zijn het verhaal eindigt open Komt er morgen een wordt vervolgt? verhalen vertellen kan hij ik ben reuze benieuwd…

begint met het plassen in een fles gevolgd door het wassen op bed iets waar hij niet op zit te wachten doch noodzakelijk door afnemende krachten niets kan het tij nog doen keren slechts de dood kan hem doen bevrijden van datgene wat hem belemmerd om te zijn…

om de dagen die voorbij zijn die je bij de lurven wilde pakken om deze voor eeuwig in het hier en nu te bewaren Niets is blijvend alles dat leeft vergaat ook de mooiste momenten met geliefden die je ooit hebt gekend…

Vakantie een moment van rust, de klok staat stil aan de kust is niets meer te zien, dan water en rotsen, geen stilte, want de branding vult de gaten in de vakantierust op en toch: is het vakantie, een periode van rust.…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen?…

Toledo 1934 Tussen de kloosterzaal en de kathedraal was een dubbel getralied hek en achter dat hek zat die non. zij had haast geen tand meer in haar mond, haar huid was geel, haar blik ongezond, zij was niet wijs en niet gek. en het leek of zij geen spaans verstond, want op iedere vraag kwam hetzelfde verhaal half huilend haast door dat hek…

Morgenmeren. uw omgrenzing ordent. bergen klimmen in het tinnen licht en uw stille, virginale lippen kuisen aan de sidderende beken zoete smetten van het groene duister en uw oof wordt licht. maar de nacht stort ruglings in de nacht en uw mond is in zichzelf besloten en uw bloed is door uw bloed omringd. -------------------------…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden, stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

O, vrouw, bloeit schaduw waaierbloem en firmament, dat sterren schrijden in de gang mijns bloeds en nacht de weerklank van de roep der handen en uit de zoom van mijne donkerheden, onder de hemelbruggen mijner armen, het maanzeil tastend over dansend stroomlijf o, het zal stranden aan gifspelonk der ogen, vrouw…

De bronzen kling omheuvelt ademend het schemerdal. daarachter zingt de zee een zachte dood wuivende zeilen, dromend aan de voet der weke heuvlen, deinen de tenten van het maagdenkamp, Penthesileia slaapt een laatste vrouw die haar omarmen mocht en sluimeren in ’t warme schaduwrag van hare flank, bezweken en ineengeworpen, ergens in de…

Groots en meeslepend wil ik leven! hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis! 'ga dan niet ver van huis, en weer vooral ook het gespuis van vrouwen buiten uw hart, weer het al uit uw kamer; laat alles wat tot u komt onder grote en oorlogszuchtige namen buiten uw raam in de regen staan:…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee. nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar…

De wolken en het water gaan voorbij; oorlogen en gerichten, vluchtige bloesems en oude sterrebeelden, zij worden alle spoorloos weggewist. en wat, mijn hart, rest er van u en mij? een handvol verzen, niet langer dan de wind het vallend lover draagt en het getij hen als dood blad voorbij sleurt en laat verrotten in vergetelheid; en in het…

Smarten tasten zijn gang. het vlak is blind en ogen branden dieper dan het doel o, grenzen, horizonten en vervloeien. terzijde zal de wereld branden: een scheve bloem in wapperende mond der ruimte maar toen de luiken gleden voor zijn ogen, draaide de wereld zich een kwartslag om.…

Ik vraag mij af hoe lang het nog duren zal dat ik als een bal heen en weer word geslingerd en van vrezen verval tot steeds dieper vreesachtigheid. en hoe kort is de tijd, hoe kort is de tijd dat ik als een bevende voorjaarswingerd tegen de machtige muur van het leven hang! waarvoor ben ik bang? ik ben bang voor het uur dat de dood mijn…

De schemering valt. een grote, rode maan stijgt langzaam uit de golven aan de oosterrand der nauwlijks ademende avondzee. de dromen komen met de golven mee en mijmerend gewordt mij, ongezocht, waarvoor ik jaren in vertwijfeling vocht, denkende dat het geluk omstréden moest zijn en dat het leven zonder smeken niet schenkt. o, heerlijk is nu…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

Ik lig zwaar en verminkt in een hoek van de nacht, weerloos en blind: ik wacht op de dood die nu eindelijk komen moet. het paradijs is verbrand: ik proef roet, dood, angst en bloed. ik ben bang, ik ben bang voor de dood. ik kan hem niet zien, ik kan hem niet zien, maar ik voel hem achter mij staan. hij is misschien rakelings langs mij gegaan…