Alle inzendingen over polijsten

tranen stromen polijsten de randen, maar de groeven worden dieper woorden vliegen uit op ademstromen doen mijn hart verstommen jij bent zo dichtbij en ik zou schreeuwen als ik kon ik zou me vastklampen maar mijn tranen polijsten mijn woorden vervliegen op mijn ademtocht jij voelt en hoort, wind door je haren regen langs je…

Engelengeduld polijst mijn hart Organische wormen, vormen, Glasblazen a-symmetrische vazen voor de wilgen die ik heb geplukt…

in jouw ogen zie ik mijn verlangen glanzen als kristal mijn ziel is een geslepen spiegel jij bent het zand dat me polijst…

De tijdgeest schrijft momenten Die niet weer komen; Doch tijd polijst heimwee tot Zachte weemoed die beklijft…

water polijst steen het ijs sloopt steile bergen de druppel holt uit dwaze moeders op een plein ze zullen overwinnen…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

ze lagen op een rij de stenen van mijn leven heb ze geraapt zodat zij mij hun krachten konden geven de vorm was te polijsten maar hun kleur zal eigen blijven de rij heeft zich gesloten en de jaren teruggefloten zij rusten nu op mij…

wonden in mijn hand ik sjouw dat brok waardoor mijn leven stokt steeds met me mee nooit ben ik vrij er zit een steen in mij heb getracht zijn hoekigheden te verzachten weerbarstigheid raak ik niet kwijt de natuur geeft het figuur tijd zorgt dat de vorm gedijt ik hoef de trekken niet te schuren die getekend zijn in mijn gezicht pijn polijsten…

ik zocht de lijnen in het steen en modelleerde kop en romp de schouders rond en zwierig speels de armen en je handen het bekken stond wellustig op de benen die eindeloos vervoetten in een reeks van kleine tenen maar je hart was tegendraads verpakt in ferme borsten ik polijstte ze meegaand maar mocht alleen naar…

als tranen vloeien over jouw wangen zie ik parels van verlangen langzaam in je ogen groeien behoedzaam zal ik ze polijsten laten glanzen in het licht als regenboogkleuren ze zullen je verzachtend sieren dan zal ik je bewieroken met bevrijdende geuren…

heel soms kom je een prachtig pareltje tegen dat gevormd is voor jouw leven en droog blijft ondanks alle regen heel soms hoef je zo'n prachtig pareltje niet te polijsten omdat het al perfect is en dat noem ik dan een zegen…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…

je schreef bijna speels gedachten in woorden maar wikte en woog vijlde en polijstte een briljante settingsboog heb je juwelen zien glinsteren met zonnetjes in ieder facet het licht kwam van binnen glansrijk in poëzie neergezet…

Poëzie is wording die blijft steken in de rauwe, gebarsten onhandige gaafheid van het ongenoemde haar voltooiing is toeval, het stokkend ongerepte uit haar krom getrokken pen poëzie polijst niet wat ze zegt, ze schuurt zich uit in haar ontluistering ---------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

niemand heeft ooit jou kunnen polijsten of ook maar flonkerend gehad. Maar ik heb lang gekeken in jouw ogen ook diep in jouw ziel en ik weet mijn liefste, ik weet waarachtig wel voor wie ik viel…

vond je edelsteen in een bedding van alleen jaren water stroomden langs je heen zonder je ooit op te glanzen eindelijk zie jij de zon in jouw kristallen dansen de setting is nog niet compleet maar ik polijst met warmte de karaten die ik weet…

ik weet dat ik nooit goud zal schrijven mijn pennenvruchten reiken niet naar het eremetaal zij zijn slechts een gebaar van goede wil wellicht een hoopvol delen dat zwaarte kan schelen het samen ervaren polijst hoekigheid in gebaren jullie hebben mij letters gegeven die ik in woorden heb teruggeschreven…

het licht raakte je huid schaduwde feilloos een kleine oneffenheid maar de zon polijstte met het warme bruin je ronde vormen volmaakt tegen de blauwe lucht een zucht van schoonheid op het gele zand zo ben jij mij bijgebleven nog altijd koester ik dat beeld op strand…

heb mijn hand overspeeld vingers beeldhouwden linnen met beitel en mes hamerde rood tot de dood er op volgde bloed door pigmenten verzwolgen puntte met mes naar de ziel en verviel in historisch polijsten twee dimensies verspeeld kon het beeld slechts vervlakt doen herrijzen…

ik verzamel het licht dat de stenen meenemen uit hun leven dat oplicht onder een bepaalde hoek net als een oud boek en open valt waar het de laatste keer door iemand is gelezen in schuren snijden en polijsten probeer ik de mooiste composities te krijgen ik heb een sieraad gekozen met veel plezier het ligt nu voor u op papier…

jouw profiel zat in mijn handen probeerde met slijpen de vorm te ijken kon de diepte niet pakken pas door hakken kreeg jij meer reliëf heb je verwond met mijn bruutheid ook later bij het polijsten kon ik de verhouding niet krijgen de trekken zijn stuurs warme zachtheid ontbreekt mijn handen hebben jouw ziel niet doen ontvlammen…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

ik hoef je niet te slijpen of facetten te polijsten jij edelsteent al naturel een gekozen setting brengt een lach jij houdt wel je eigen schoonheid vast nooit is jouw schittering verblindend in de kleuren die jij straalt het is een warme gloed die in verbondenheid het allerbeste in de mens naar boven haalt…

jij lag naast het pad had net ietsje meer dan de andere stenen heb je geraapt met zorg schoon gemaakt vorm en kleuren bewonderd maar wilde door schuren en polijsten je diepere structuren bekijken nog kon ik de kern niet bereiken en heb je in wanhoop gebroken jouw scherven hebben mijn ogen geopend alleen je ziel was vervlogen…

wist de rots gespleten raapte stenen in vergeten puin hakte scherpte van de kanten rondde zacht jouw ideale lijn polijstte grijs vond het wit met kleur dooraderd waarnaar ik had gegist in bloed van leven dat je steeds hebt gegeven is het vurig rood nog altijd niet gewist…

jij marmert nog een beeld in wit met rood dooraderd sokkelt op te hoge voet daardoor steeds te traag benaderd zag de kern wist in zacht polijsten zonder stof je hart weer te bereiken bloed maar liefde in je witte marmer ga leven zonder beeld een verleden armer…

Mijn hoofd, een rots vol letters daar hak ik woorden uit dat zijn soms fraaie spetters zodat ik zing en fluit Dan start ook het polijsten elk randje dat verdwijnt ze zijn om in te lijsten juweeltjes, zo het schijnt Zo bouw ik aan mijn hoogmoed kom van een koude kermis thuis waarschijnlijk zoals reeds bevroed blijkt het slechts kolengruis…

In de ban van zelfgekozen eenzaamheid Geen contact – wat zij ook niet zocht In de ban van klank en woord – boetserend, polijstend, balancerend op het koord In de ban van Leven dat zij niet leiden kon maar door haar schrijven wel delen mocht In de ban van haar geraakt, onontkoombaar, onomkeerbaar – dichteres van het stille…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen de hoofden fier ze tonen trots hun ogen hebben nog dat koude die mannen hebben mij bekoord scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid…

je glansde en polijstte niet maar brak en hakte stukken overbodig tot een vuur Je smeedde woorden tot een taal uit ongenaakbaar staal door het vlechten van metaal koud en hard of gloeiend heet uitgewalst tot strofen met het rood gevoel van diepe warmte je zinnen kaalgeslagen en gewet door het verleden snijdt heden door…