Alle inzendingen over rillen

Hoe wonderbaarlijk rozen om ter roodst het licht verschalken willen je moet ze door het venster in een kille zomer rillen zien…

Vandaag zitten we te rillen, is heel wat anders dan chillen, dat rillen doen we met zijn twee, doet verder geen enkel mens aan mee. Vandaag komt de wind uit een verdomd koude hoek, ik denk dat ik de knop van de verwarming maar opzoek, want vandaag zit ik te rillen, van mijn kleine teen, tot warempel mijn billen...brrrrrr…

in vochtig bedje rillen vroege slaplantjes van late nachtvorst.…

Zijn verkleumde hand maakt haar huid tot kippenvel onder haar coltrui…

geen veer zit verkeerd maar alleen de gedachte doet de pauw rillen…

een kudde wilde overhemden ze staan daar te rillen op de savanne en denken aan hoe het was de afgelopen zomer aan de zomerplas…

al is het dan tijd voor lengende dagen de bomen rillen in een wind die nog steeds met winterse angels prikt…

want die staarten doen mijn vrouw zo rillen. En muizen kruipen ergens in denkt zij vaak uitgelegd dat het niet kan maar zij blijft rillen. En muis in huis, een ramp voor haar maar ook de kat weet dan van wanten. Fijn, dat kat en muis samen niet kunnen leven en hij, de muizenjacht niet zal verleren.…

De lippen hangen dan stil, de handen een weinig kil, het lichaam in lucht, de rille - in eens om het uit te gillen.…

De maan hoog en licht. De bomen van bladeren dicht. Een vogel er in zingende, Ik er onder van angst rillende.…

de kou snijdt onverbiddelijk door de dikte van de schors onzichtbaar rillen ze ook al is hun trots fier verraden nog gesloten knoppen dat er voorjaar op komst is, ik voel 't…

Een hels geknetter een uitbarsting van geweld hagel in april geroffel en gerommel de rozelaars verstillen asgrauw spuwt de hemel de tere scheuten rillen…

Ik open langzaam mijn ogen, ...en ben nog aan het rillen....…

Ze rillen van de kick.…

Zoals de twijgen van de treurwilg rillen als de ochtend hen met dauw bekleedt of het beladen nijgen naar de aarde wanneer herinneringen zwart omrand in marmeren ogen staren…

Deze winter ben ik geknot Ik zette 't bij mes en schaar op een gillen Deze winter heeft men mij -bot- van tak en twijg ontdaan ontbloot sta ik nu aan de zoom van wei en sloot te rillen.…

Hier lig ik in bed te rillen, belaagd door 'n leger bacillen, die met me doen wat ze willen. De dokter overlaadt me met pillen. Witte sneeuw bedekt ieder dak, naast me staat een glas cognac.…

het begint te dagen waarom een rood vonkende hemel mij laat rillen in ’t beleven hij draagt immers een teder verhaal als herinnering mee waar het hoogoplaaiende tot liefde vergleed…

Geboren label ritmisch als het hart adem, leven gospel spel donker label kopstem zingt zoetvloeiende verzen octaven langs de nacht al kristallen harten rillen versmelten wit in zwart…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

als mijn mond een appel was zou ik pitten praten je verleiden met ogen als wolken de straatlantaarn zou mijn fakkel zijn bladeren zouden rillen in hun nerven als de honkbalspeler een schildpad neerhaalt een landschap zou zich verschuilen achter een rood fluwelen gordijn - enkel als mijn mond een appel was -…

dat mijn hand in die van jou verdwijnen kon dat ik de eeltige hardheid voelde die mij deed rillen maar ook iets spannends en geborgens had deze momenten zo sporadisch heel soms nog zie ik ze voorbijgaan de neiging komt dan boven naast een vader te gaan lopen en hem stilletjes mijn hand te geven…

vergleden avondlicht verzonken water van veel later mijn ver gezicht tot de ochtendkilte bevend morgengloed die rillen doet in dagende stilte alleen bij schemer zie ik nog minder maar beter van toen en toch ik wil deuren sluiten en het grendelen van geluiden met geurende rozentuilen van daarbuiten…

Nodeloos zwelgen in het zweet Dat mijn rug laat rillen. Het antwoord weigeren Tot het bijt in mijn geheugen.…

Het is gewoon bezeten hoe ik sta te rillen. Altijd maar alleen. Eerst vergelijken, en dan weer meteen mensen ontwijken. Door ieder mens komt angst tot leven. Dat is mijn leven. Maar niet mijn wens.…

IJskoudvuur bijt op ijzingwekkend korte duur met duizend watertandjes in mijn lijf zodat ik gloei verstijf en klappertand school slaand boven scholen vissen die zich springend uit de natte band even willen vergewissen of deze rille kippenvellenvis uit vissen dan wel zelf te grazen is.…

Schijnwerpers lichttorens vuurwerk het laatst kwam de akrobaat Wielrijder mensen O-monden Medalje-keerzijde over middernacht heen rillen soldaten (van de ruiterij…

wachten wachten, ik zit te wachten op dat wat anderen van me verwachten om de pijn te iets te verzachten doe ik maar wat ze willen maar van binnen, loop ik te rillen, rillen van angst en onwetendheid, want, krijg ik wel ooit die zekerheid zekerheid van liefde, eerlijkheid en trouw, ik word echt gek zo, vooral omdat ik van HEM hou, ik doe het…

nachtogend likt de liefde ‘t hart en warm voelt jouw borst jouw rillen in catacomben lust weidt angst door Edens schaamte geurt jouw schoot slechts levenswater baart schaduw kleine dood in gouden schaal reik ik mijn ziel … ontbloot.…

in eenzaamheid verdwijnen kleuren als tranen gaan rillen in mijn gespreide hand in donkerheid doven mijn ogen als strelingen huiveren in de laatste samenzang door uitgeputte woorden verdwijnt het leven als mijn hart stuk gaat springen in wat mij lief is door verwrongen schaduwen zwijgt de tijd als mijn adem gaat rusten in wat voor…