Alle inzendingen over sloffen

de dag heeft een aanvang genomen de zon schijnt zo dadelijk ga ik in anonimiteit een eindje sloffen op mijn pantoffels. dag.…

Verstappen is gewoon onovertroffen, Die wint een autorace nog op zijn sloffen.…

Sloffen door gangen langs een antiek meubelstuk stil circuleren.…

stil de nacht van kil en donker waar het oog geen licht meer ziet dat je morgen niet weer binnen sloffen zult begrijp ik niet…

stel ik me voor dat zijn vrouw thuis bij het inpakken opperde; 'je neemt toch zeker je pantoffels niet mee hé' waarop hij antwoordde natuurlijk wel wat zonder mijn sloffen heb ik geen vakantie Lejo van Kuijeren…

waarom dat geren en gevlieg als je weet dat je er op je dooie gemak ook kunt komen op je sloffen bij voorbeeld het ochtendblad uit de bus halen met de wetenschap dat je daar desnoods de gehele morgen over mag doen…

men beperke zich tot de gebaande weg der oude tao-chinezen men schuwe innovatie alsmede eigen inzicht men sloffe door het stof van de reguliere orde tot bijzetting naast Marx en Kouwenberg…

Kon ik m'n leven nog eens over doen, dan zou ik nooit meer iets verkeerd beslissen en op het veld geen grote kansen missen, dan werd ik op m'n sloffen kampioen! Dus Frank, als ik er over mag beginnen: schiet nou die bal van Rensenbrink eens binnen!…

Het mocht niet zijn, dus heeft hij zich gewroken door vuur te schieten uit zijn Kasjmir-sloffen. Dat heb je met die Indiase gasten, het nee-woord jaagt ze pijlsnel op de kaste.…

Wij haatten hen, omdat zij Duitsers waren De oorlog en dan óók nog die finale waarin wij absoluut niet konden falen Hun schwalbe maakte ons tot martelaren We maken ze nu in op onze sloffen Ze zijn verrekte aardig hoor, die moffen!…

Na zijn pensioen verveelde hij zich dood, Hij liep maar wat te sloffen in z’n kloffie, En zeurde vrijwel heel de dag om koffie, Dick had alleen de rol van echtgenoot. Heeft hij misschien een hekel aan z’n vrouw? Want hij vertrekt als coach naar Curaçao.…

zij loopt in een nieuwe broek vol gaten terwijl hij op gepaste afstand passeert op sloffen die scheef neerkomen bij iedere stap zijn jas is smerig en zijn broek houdt hij met één hand vast omdat ’ie anders afzakt…

De hond uit laten, niet vergeten Mijn schoenen zijn al helemaal versleten Gauw gaan koken, manlief komt thuis Ploft neer op de bank, zit voor de buis Roept om zijn sloffen en vraagt spontaan; En wat heb jij de hele dag gedaan???…

De mensheid heeft het maar weer mooi getroffen, Men vindt de juiste weg nu op zijn sloffen.…

aan haar venster staat te wachten Het 'teveel' niet of nooit binnen handbereik naar aardse nuchterheid terug De lakens in dekens verknoopt en verward onder het bed op zoek naar sloffen Kasteelheer... in het diepst van m'n gedachten.…

Ze sloffen netjes in pas ééngeworden door jaren arm in arm gehuld in bijna dezelfde beige jas. Zij loopt wat moeilijk Hij biedt haar steun. Wat is dit mooi, denk ik Terwijl ik, alleen op mijn bank achterover leun.…

Waarom wachten met geprevel tot het sloffe sterfbed naakt wij zijn priesters in de nevel die betekenis bewaakt klanken aan de oppervlakte van ons tijdelijk bestaan zeggen wie zichzelf verlakte eer hij murmelend moest gaan geef mij reden voor verdieping van de woorden uit mijn mond ik wil varen als een Viking door de groeve in mijn grond…

Het was koud middernacht gestommel in het hoenderhok de knuppel, dacht ik en schoot in mijn sloffen tussen de dorpel en de deur vloerde zich een strook licht op de overloop, een zwarte jas als molshoop op het tapijt even verder een paar kisten te groot voor mijn kleine meid ik hoor haar hakken tikken voorbij de tijd, ik slik.…

De amoebe zwom Zwom wat hij kon Hij was dan maar één cel Maar zwemmen kon hij wel Alle haartjes trilden Tot ze niet meer wilden En zijn staartje zweepte Hij sleurde en hij sleepte …maar zonder resultaat U snapt wel hoe dat gaat Het pantoffeldiertje Is naar hem op jacht Grijpt hem op zijn sloffen (meer PK’s en macht) Het is de evolutie…

Ik hoor de morgen in het kraken van het bed een kuch het sloffen van pantoffels op de overloop de koffie borrelt van heel ver met tussenpozen mijn bewustzijn binnen terwijl het verkeer buiten de stilte breekt geroezemoes van kinderstemmen het miauwen van twee hongerige poezen aan de achterdeur en het zachte roepen onderaan…

Op sloffen sleep je stof tot garen als een mat achter je aan voeten nooit geveegd de filosoof in jou ziet het als kant legt het wijd gespreid op een hemelbed vergeet je pyjama niet praat je hardop in jezelf maar die blijft hangen waar het hangt zwart wit gestreept in de halfdonkere kamer valt het zwart weg…

we graaien draaien langzaam door te vaak als schouwer in het eigen internetdecor sloffen op de derde wereldschoenen eten vrucht van hun seizoenen die door kinderen is geoogst putten uit in decadentie want ons dienstenwerk is nog slechts preventie van een magere status quo toch galeit het spookschip van de wereld in een speed…

sterren aan het firmament branden gaten in het kaal krullen heel ons al massaal schijnen blijkbaar permanent traag verveling in het stieren kijkers die uitsluitend tollen draaien sferen zonder dollen prooi van eender kuddedieren manen blijven tijden hangen sloffen afgemat haar weiland stuiven lang niet meer voorbij want zij hoeven niet…

Nee, laat mij maar gewoon mens zijn op sloffen en met eieren op brood, en die geen last heeft van de media, want Koning zijn weegt zwaar als lood!…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

ze ritselt brood uit papieren zakken ze ritselt kaas uit cellofaan ze ritselt boter uit een botervlootje en slappe kwark uit een plastiek kom ze ritselt klontjes uit de suikerpot ze ritselt de koppen uit de krant en aandelen uit de markt ze ritselt op haar sloffen naar de oude zetel in de voorste kamer ze ritselt met wat oude…

De waardin sloft zacht versleten sloffen af tot niets van wat ze waren. Wie kracht had is weg- gegaan, op zoek naar wat hem ooit hier terug zal voeren. Hij zal er niets meer vinden dan de stilte binnen muren, de open huizen. Een schommel schuurt op de wind. Varens wuiven, grond gevonden in wat was.…

hoor mezelf sloffen maar weet niet meer waarvan en wanneer ik ben vertrokken voel warm hout mijn vingers kennen nog de nerven in jaarringen gebouwd zij volgen hun lijnen ooit heb ik geweten hoe alle soorten toen hebben geheten ik lach stil zonder herinnering mijn handen weten hoe vroeger alles ging ik mag niet pluizen zeggen…

schollen - ach twee schollen hoe ze vielen op het pad van de viskar van de bode die Vrouw Holle had ontboden alleen was het wel wat snode dat de Genius vergat dat vrouw Holle zoals altijd wel weer iets te hollen had Vrouw Holle - ach vrouw Holle viel gestuiterd met haar gat in de hemel van de Goden waar ze rondjes rent voor doden op haar sloffen…

er kruipt iets over de vloer meneer wat is dat nu telkens weer blijft het even staan draait zich om en kijkt mij aan er wacht iets in de tuin meneer hetzelfde ding schuin onder de conifeer met rode ogen en gemene mond een hangende buik en tong op de grond er zit iets in mijn stoel meneer met mijn sloffen aan schommelt het heen en weer…