Alle inzendingen over snavel

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

Met haar 38 centimeter lengte, haar spitse snavel en haar naar achter gerichte oogopslag, bivakkeert zij het hele jaar door op het Nederlandse grondgebied; leeft zij onopvallend met de dingen van haar houtsnip-dag.…

Met de snelheid van het licht, zijn lange snavel goed gericht, hap, slik weg, Sorry kikker, dit heet domme pech.…

En zie de vijand van het licht die vertoeft in duisternis, wat kwaakt gij daar met kromme snavel tweeslachtige vogel, zonne der gerechtigheid: zijt gij opnieuw geboren om de machtige der aarde te bekoren? de wind van uw vleugels doen slapende bromvliegen ontwaken, de wesp opgeschrikt zijn gift injecteert in zacht vlees…

Ik ben -eerlijk gezegd- een vreemde vogel Ik blaas mezelf niet op ben zelfs niet opgeblazen Ik wil ook niet langs hemelen drijven dan wel razen Ik heb wel wat weg van een felgekleurde kogel Toch heb ik een kop,ogen,snavel kortom:'n gezicht Deze dichter heeft zelfs over mij gedicht Noemt mij: een vreemde vogel nog net…

Ze staan er maar te staan soms in het water op de oever ook Ze gaan waden in het water langzaam een statig gaan Ze zitten goed in hun vel beter in hun veren Hun halzen reiken tot diep in het water voedsel in de snavel?…

En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef.…

Daar lag je dan in de kou op de koude stenen van een weg wellicht van vermoeidheid uit de lucht gevallen de weg kwijt naar een of ander weiland of van de honger omgekomen en van de eenzaamheid wie zal het zeggen het kan maar zo Daar lag je dan met jouw fantastisch mooie snavel omhoog stekend als een vlaggemast een vlaggetje kon halfstok…

dichtersland ik lees hier in de krant dat u wordt gecontroleerd en tegenspraak niet getolereerd praat vooral niet over ‘t minne cijfer u krijgt nul op het rekest en wat dooie vissen voor de ijver ja, beste lezers uw monden worden stevig dichtgeplakt en zelfs uw verzen afgepakt ik zie amper nog het licht dus allemaal de oogjes toe en snavels…

Glibberig nat kleeft het bladeren tapijt bleek onder mijn voeten ik huiver van kou terwijl de winter nog moet komen zij beiden dreven mij storm en schuimbekkende woede van zee in stilte van nacht schrijf ik over het verzamelpunt van geverfde krijsende papegaaien met stinkende kromme snavels een tortel vastgebonden aan een boom bloesem…

Ging met zijn snavel flink te keer. Verloor daarbij een witte veer. Door het geklater, vormden zich kringen om hem heen in 't water. Nadat de poetsbeurt was volbracht, zwom hij weer verder door de gracht.…

likken Met de smaak van bittere inkt Als ik mijn eigen bloed zou kunnen drinken In mijn slapen klopt leven Het glijdt langs mijn zintuigen af In slapen droom ik mij binnenste buiten Als ik me zou kunnen omdraaien En de wisselwachter vermurwen Het verglijden van de tijd te keren Ik zou het leven omarmen En de prilheid verslinden Mijn snavel…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

~ SPECHT ~ Af en toe krijg ik weer eens de geest en trek mij terug Vreet de letters frenetiek spui mijn woorden fanatiek pers het proza op de lijnen en poëmen in kwatrijnen op de maat van beatmuziek En al voel ik mij niet ziek -touch wood- toch trilt in mij de snavel van de specht die hamert op de kale bast…

duifje van papier olijftak in de snavel wit en vleugellam in gestolde rust hoe komt zij ooit tot leven wanneer vliegt zij uit? hoeveel stilte past in vredesnaam herdenken noemen van je naam? kan vrede passen in twee minuten zwijgen stilgevallen tijd? is vrede een duif vleugellam op wit papier voor eeuwig in rust?…

Vanochtend tijdens het ontbijt viel mijn oog op twee verliefde duiven Ze stapten parmantig op het met grind bedekte dak maakten pirouettes beroerden hun snavels namen weer afstand Triomfantelijk keken ze in mijn richting Verliefd Later vanuit de trein twee verstilde paarden in sompig landschap De staart verjaagt een vlieg.…

Rustig snavelen tussen de stoppels van een wijd veld is zijn bestemming. De witte nekvlekken blinkend in het licht.…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

Geringschattend lachje in zijn snavel. Cortéz onder de vogels; ik kwam hem in Central Park bij honderdtallen tegen. Wat zou het dat hij alles onderpoept? Witkalk bij tonnen vol geloosd op heren, auto's, stoepen. Heeft schijt aan ons en geef hem eens ongelijk.…

bij de wolken die laat zijn kan je rollen door het gras laat even vallen het boek dat je las was nog lang niet af eerst even wassen boenen voelen is alles even gaaf als die raaf die wacht op je sieraad die valt door de snavel weggepikt voordat het valt op het eeuwenoude zand alles wat glimt schijnt en blinkt tot de zon alweer ondergaat…

een verfstreek is het de dagen kleurend die tong verend fluitend zijn gezang van jong tot oud tot aandacht lokt stok geketend om attentie vragend zit hij kort gewiekt in goud gevangen verveeld gekooid zijn noten snavelend krauwend snauwend vermaakt hij het publiek kaatsend echoënd wat het gehoor kletst zich stilletjes vragend wie…

Mijn snavel mag dan scherp zijn maar vliegen kan ik niet dus moet ik elders ijlen met mijn wonden, mijn verdriet Met mijn voeten in de blaren van een schemerig, herfstig bos laat ik mijn grieven varen, laat ik alle spinsels los.…

Omdat ik geen tijd heb is ongewassen in badjas de dag verdoen het fijnst Mezelf zijn, thuis in mijn stadsbunker - voor het venster dat spiegelt aan de buitenkant Als je daarlangs vliegt zie je mussen van het voer verjaagd worden door eenden die daarna vluchten voor het meeuwenleger dat vier maal zijn snavels heeft gehard in het maagzuur…

De partij van de Vrede, die havikken en duiven, nieuwe snavels, en nieuwe vleugels geeft. De Partij van Vertrouwen, waar vuisten worden geopend. Waar gelovigen en atheïsten, glazen heffen en handen schudden, en samen handen vouwen.…

ogen priemen door de lucht de blik op horizon en verder de snavel scherp prooiklaar en gebogen herbergt dood zonder mededogen sterke veren dragen vleugels in het scheren over onbekende heuvels zij zijn aangebracht voor kracht in de snelle glijvlucht naar meer macht de rest is kansloos door verborgen klauwen in een donzen huid…

in mijn wintertuin slechts een roodborst, oude vorst en ik sta bevroren op mijn plek de vogel zoekt tussen de sneeuw zijn snavel witter, als hij kruimels eet en vet, hij danst op randen van versteende potten de vleugels vluchtig en zijn borst geeft licht ik sta bevroren warm mijn tepels met mijn linkerhand de ander houdt het vast…

Er zit een merel op het dak, zijn keel beweegt, zijn snavel beeft alsof hij in zichzelve sprak. Hij luistert: uit een verre boom klinkt als het ketsen van twee stenen een vonkenregen van verlangen zo luid, zo helder en zo bang. De merel stort zich met een kreet vol wildheid in de voorjaarsvlagen.…

Wij snavelen elkaar geschiedenissen na: weet je nog van toen de dood en toen de dood en van de kathedraal die nooit werd afgebouwd? Wij schieten in de lach, laten ons van de daken waaien in feilloos navigeren Kaatst onze schaterlach tegen de kust bij Etretat: “Beauvais!”roept iemand en een ander: “Icarus!”…

Hij spert zijn snavel wijd open en blijft maar hopen.... Wat een liefde voor zo'n kleine! Ze denkt geheel niet: "Dat is het mijne! Moederliefde! Daar komt het op neer.…

vanaf het prille moment waarop de gevederde zijn lange hals om haar verlangen windt de snavel neervlijt in de welving van haar borsten haar naaktheid toedekt met zijn verentooi wéét zij zijn vermomming zij laat de vogel en wiegt het kind verjaagt de onrust uit zijn ziel haar buik wordt verlangen maar zij wacht tot de man in de…