Alle inzendingen over sneden

Ze vertrok, net op tijd verloor zich niet, raakte niks kwijt waar ze later spijt van zou krijgen, op 't scherpst van de snede.…

zijn vingers trilden na een nacht doorgehaald hij was te laat maar zijn lach ontwapende zij waren alert hadden vast de juiste stand van zaken al lang in de gaten nog kon hij op hen bouwen ze vertrouwen maar zijn credits had hij al verspeeld hij sneed zich een weg in de vreemde tussen alle hulp door die zij hem verleenden…

geen hinder van gestreden strijd, beken zoeken bedenktijd, slagaders van uitgeslepen vlijt om erosie te verschragen in het losse zand en tegenlicht van nooit gestelde vragen, de weg haar bestemming kiest, ontluistert,gekluisterd aan de leegte, wat zich in tegenstelling verliest, wordt het scherp van schede zacht en scherven bot, snede…

vinger aan de pols van mijn ervaring op 't scherpst van de snede is het nu…

Apetrots sneed ik met mijn messcherpe verstand in m'n eigen vlees.…

De Grieken in 't algemeen namen de wortel vijf min één gedeeld door twee. De uitkomst is dan van de één, en zo getuigden zij in steen, de gulden snee. Le Corbusier, een architect die mensen in 't kwadraat ontdekt, deelde reeds mee: Vanuit het kruis der mensen is hun uiterste belemmernis de gulden snee. Die nul punt zes één acht nul…

ik kwam daar bij de hemelpoort raakte het volmaakte maar was nog lang niet klaar met al het aardse meewarig kerfde petrus mijn stok zag de onvoltooide sneden hij lachte wat zei met warme stem jouw geluk wacht nog beneden…

scherp glijdt het mes langs het touw nog strelend de snede komt onverwacht fel door vezels die rafelen uit draaiende kabels hakkend op weerstand bot snel het lemmet pas als de rafels gaan krullen zal de kern zich onthullen…

....om dwars te liggen, gewoon .....om eerlijk te zijn, verlangend .....onderdanig te zijn .....en het vleselijke genot .....van mijn lichaam te winnen .....Maar ik ben aan het verdrinken .....terwijl ik op hulp wacht – .....die volgend jaar gepland is Ik lieg tegen mezelf ik ben anders, zeggen ze dan ik me voel, en ik voel mijn sneden…

het maakte niet uit hoeveel bloemen zij van hun bladeren ontdeed gemis sneed vlijmscherp door haar al voelde het als nimmer tevoor…

droeg ze een lange rok vanaf haar middel tot welhaast haar teen Innerlijk hing haar vlag meestal halfstok daarom sneed zij zich..ook in haar been Onder haar kleding vermoedde er geen dat ze zich er zelfs dikwijls verwondde Evenals in haar arm alsook in haar been sneed ze zich daar ’s nachts die blonde Onder haar hemdje zaten diepe sneden…

Een kunstschilderes uit Midlaren die wilde Van Gogh evenaren toen sneed ze voor straf haar eigen oor af maar heeft geen roem kunnen vergaren.…

Er staat een bambi van ebbenhout voor het melkglas van mijn raam het staat er slank en niemand die het weet wie het tot in zijn flank zo teder sneed…

elk schilderij een hel rood kleurde, veel te fel een oor vond geen gehoor sneed af in kleur primaire terreur weereens Van Gogh weerstond kiezersbedrog zijn woorden sneden vingers onvertogen, overtuigd, de haat in kromzwaard getrokken proclamatie in het hart gegrifd de ene Van Gogh ging uit van de prent de andere was de producent van…

Caesar hield feestbanket En sneed beneveld De geitebout aan Dat ging dus mis op de Inauguratiefuif – Zo is de keizersnee Destijds ontstaan…

Huilend pakte zij de pijn en sneed. Rust van binnen. Lange trui en een lach. Voor de buitenwereld, die haar pijn nooit zag.…

Nadat zijn laatste noot weerklonk terwijl de onzinkbare verzonk sneed Hartley wat ijs stijf strijkstoksgewijs waarmee hij zijn laatste whiskey dronk.…

de rolluiken neergelaten daarachter geeuwt de dood hij smeert een snede brood van al die kaarsen blazen al dat doven ietwat moe komt hij nu zelf stilaan aan uitblazen toe.…

en ik zat daar dan soms urenlang stil ontroerd alles gade te slaan een mens, wist ik, sneed zo lang een ander mens ernaar kon kijken…

Ze zijn van een ruige vastberaden schoonheid, de gedichten van Albertine Soepboer sneed iemand ooit eerder zo het universum in stukken om het daarna in een bizarre schoonheid die verbijstert opnieuw in elkaar te zetten?…

de golf plant zich in al zijn geledingen voort langs het oppervlak op het punt van verzadiging kantelt hij over het eigen hoogtepunt vervolmaakt in deze prachtige breking een ruiter te paard op het scherp van de snede…

Diepe liefde voor jou altijd en alleen bij jouw zicht en aanwezigheid, diepe liefde die sneed in hart en hoofd leek in tijd en eeuwigheid het geluk dat God me had beloofd.…

Moedeloos kijk ik terug, stuk scherven vallen altijd weer anders neer deze keer vlijmscherp ze snijden diepe sneden vooruit met moede schreden vooruit is al wat rest…

Ach eigenlijk heb je alles al Je koestert je even nog bent nog blij met wat je zoon je als presentje bracht Een nieuwe, onbekende vrucht die je doormidden sneed Uitlepelde met een lach hem beroerde heel zacht…

'r was ene Tom Pouce bij d' dieren we sneden 't simpelkes in vieren trappist in de pot pruimen rozijn sjalot na 't eten nog zo wat te bieren…

een troep waren wij verzameld op iets onbestendigs zoekend naar 't licht wachters bij een vuur getoverd brood smeerde onze gezichten in een linie degene met het mes sneed de nacht aan…

Driehonderd gram voorgesneden jonge Goudse kaas in steeds weer hetzelfde aantal plakken Supermarkt, koelvak, verbazing, verwondering Ik beleg mijn snede brood met perfectie…

ik stopte geen zin meer in leven even eruit koos een weg zonder pijn hield gewoon op hier te zijn sneed alle draden door vertrok op de gok bestemming voor mij onbekend en heb u nooit gekend…

Sneden, gevoelloos, krassen op m'n arm. Angst, veel te groot, littekens, veel te diep...…

Op de dag dat iemand stak en schoot en sneed En een ander weer een opponent versloeg Kwam temidden van een kleine wielerploeg Een einde aan het leven van De Kneet Door toedoen van het onvoorspelbaar lot En niet door weer een zelfbenoemde God…