Alle inzendingen over sproet

Sproeten zijn als een liefdesbrief in braille geschreven. Geblinddoekt blijven ze nog op het netvlies kleven met één conclusie: Ze zijn liever dan lief...…

langs je wangen je juli-blikken die mij gevangen houden in licht ik dank God voor je loop die open houdt elke betekenis die je maar kunt geven aan zoiets gewoons zonder in herhaling te vallen ik dank God ook voor je haren die zo ik denk tot in verre jaren in koor naar de westenwind zullen dansen maar het meest dank ik God voor je sproeten…

Een schoon gezicht heeft de dagblad-postiche CREME LA NYMPHE zij zou zeer schoon zijn indien zij geen sproeten had Hoe jammer wanneer een zo schone vrouw sproeten heeft zomersproeten zoals bij deze postiche het geval is gebekt haar de boog van de wenkbrauwen en de lieve mond en de…

Puisten en sproeten stralen Zand dringt ongewenst in openingen door…

Naar het begin van simpele zielen toneel neem ik je mee naar de verloren sproet van het heelal neem ik je als een zegen wijd en zijd mee…

tien jaar later zag ik haar weer, ze lachte niet meer er stond een blaffende hond aan haar zij haar sproeten (ooit één lange vakantie) zenuwachtig op een rij...…

die mond die rode mond om verliefd op te worden wangen rode wangen gekleurd van buiten sproeten van de zomer vol energie ogen sprankelende, blauwe ogen in jouw gezicht…

De beschermlaag die ik vanaf mijn geboorte meekreeg is flinterdun en veelal verstopt in sproeten op het naaktstrand hou ik mijn kleding aan niet uit schaamte, maar uit bescherming en als ik maar iets of wat, zelfs even, ontbloot dan doorbrand de zon mijn lichaamsvernislaagje zit ik op en met de blaren!…

Het stralen van sproeten op je lieve gezicht laat mij lachen. Heerlijk om te zien goed om te voelen alles door jou.…

aangebrand pa wilde sparen voor een heentje Harwichboot Maid Marian was ook al sproet voor Robin Hood ma huilde zette in de kerk een collecteschaal ze bad Heer geef mijn kleine toch meer kleur met Pastoor ging ze toen aan de troostlikeur van al mijn ferry money voor over het Kanaal…

Hij zit bij haar graf zijn graf spreekt woorden als ik mis je weet je nog zo goed iedere sproet vorm van je lippen jouw gloedvol karakter moeder geliefde jeugdvriendin meer dan mijn vrouw ben je ik wil niet denken was alleen.... waarom wij!…

Hij keek naar haar haar nee, naar die ene lok die ze zo frivool naar achter sloeg Naar haar ogen, haar kin, haar neus Hij keek naar haar huid glad, zonder enige rimpel met een pukkeltje op haar neus maar die leek op een sproet Hij keek naar haar en keek en keek nog een keer tot ze zich bekeken voelde…

Goudgeel, de zonnige lach Onder jouw vrolijke sproeten Goudgeel ritselt het zacht Onder mijn dansende voeten Goudgeel, hoopvolle toekomst Somberen was eens, ooit, toen Goudomrand schittert De warm herfstige dag Beklonken door het zonlicht In dit goudgele seizoen…

Zij ligt op haar bed, een verstilde pop naast haar met glimlach half verholen, een roos die nog niet is ontloken geboren als magisch beeld als zij mijn gedachten taxeert zachte lijnen begrenzen sproeten magie om pijn te vergeten, gaven die alleen een kind bezitten kan compositie van verdriet naar schoonheid toonbalk van nog niet…

En miste jouw blote rug vol sproeten, waarop ik nog lang niet was uitgeteld.…

Zoals je met je sproeten glimlacht zie ik het geluk in de kuiltjes van je wangen. Die groene gloed in je ogen -pas op!- ik word weggezogen... Die blonde haartjes die wapperen in de wind -wil je nog een kusje?- ach, wat heb ik toch een geluk dat jij naast mij slaapt dan kan ik de hele nacht kijken naar de lach in je sproetjes…

Het wachten laat van zich genieten een nagalm van lange zomerse dagen zo licht aangekleed, dat men ze kan laten vallen, opnieuw tegemoet kan treden met een flair van alledaagse vanzelfsprekendheid, ik spot sproeten rond de zomer haren los in de wind, een warm beeld dat zijn weerslag vindt.…

Haar tranen zien wij niet Ze trekt liever gekke bekken Stapt op de trein Lijkt joviaal te groeten Maar in 'r gezicht met duizend sproeten Trekt mascara 'n bijna onzichtbaar spoor.…

Je huid is het glanzend papier Je ogen het verwonderde kind Je krullen de dansende slingers Je sproeten de gestrooide confetti Je billen zijn natuurlijk de ballonnen Je lach de vrolijk zingende visite Je wipneus de kers op de taart Je hart het huis waarin wij kunnen vieren Liefste, jij bent het cadeau van mijn leven…

En zou ze heel bevallig haar kuiten en de sproeten op haar schouders tonen dan wist ik dat zij mij tot koning van de nacht zou kronen.…

een bloem in het veld ze lacht naar me jij bent die bloem een bloem met gesloten bladeren aantrekkelijk kroonblad ga open een bloem van blauwe ogen en de sproeten op je huid, mooie borsten de bloem opent toont zichzelf ik denk er aan als ik naar je kijk de gesloten bloem jij bent die bloem aantrekkelijk kroonblad ga open…

Soms zou ik het zand willen zijn de glimlach op jouw gezicht in alle zomerse werelddelen om je met mijn vrijheid te bevrijden vol zonneschijn en sproeten omdat je in de nacht verlegen bent aan de kust met een geliefde ik moet me nu losmaken uit het silhouet van jouw gedaante je zou een boom kunnen zijn of een reus onder de zon nu…

nog flaneert de zomer met sproet en herfstlach op hoge benen langs het strand het mulle zand en hooggehakte voeten doen heupen uitbundig groeten verborgen achter zonnebril kijken wereldwijze ogen ondeugend de wereld in de wind speelt met het lange blonde haar dat oplicht in een fraaie draai zij legt zich ter aanbidding neer en…

Ooit, toen ik nog een meisje was met sproeten, vlechten, dromen toen heb ik jou gedroomd en dat je eens zou komen Je was niet eens te paard te fiets kwam jij me kussen nog minder was je prins dat troost me ondertussen Toch had ik je al lief wist dat ik op jou wachtte oké, ’t was maar een droom maar jaren bleef ik smachten Vanmiddag…

je ziet eruit als een picknick van Van Gogh blozende wangen in een gebruinde huid als aardbeien tussen twee boterhammen met talrijke tarwekorrels als sproeten vertrouwen was zonnig verschenen maar verried de winter al voor de herfst en nu, wijl de dagen nog steeds lengen had het niet donkerder kunnen zijn je ziet eruit als een picknick van…

het druppen van de kraan heeft de klok doen roesten minuten duurden langer vielen uiteindelijk stil water kan de tijd niet stoppen slechts de maat valt weg de duur van het verloop telkens dezelfde druppel die op dezelfde plaats valt holt de hardste steensoort uit zo voed je op, zei vader even zag ik weer zijn handen verweerd, vol sproeten…

ik beloof je later, als ik ga laat ik je onze kleuren na de kleur van de zon van je bal van je knieën na een val van de modder en het zand van het roze van je slaapkamerwand van de sproeten op je wangen maar zolang ik er ben zal ik je vangen als je valt als ik dan weer ga laat ik je onze kleuren na het lila van de sterren het groen…

jezelf bekend de traditionele ijkmomenten kleden jou zonder verrassingen de spiegel geeft een vergelijkbaar opponent ogen en lach zijn geen voorbijgaande zaken zij laten in jouw bestaan aan alle anderen hun heerlijke warmte na jij hoeft niet te spiegelen om te weten wat het leven je doet jouw aandacht geldt ook de kleinste sproet…

ik voelde jouw vingers langs mijn huid glijden de kleine stops in het even verwijlen voor intensiever contact je volgde de wegen van wind en de zon raakte reacties die bruinend gezondheid gaven ogenschijnlijk bleek de verdediging goed maar onder de huid verscheen de kleine sproet zij hoorden daar niet thuis de schraalheid…

Ik zoen de sproeten op je rechterbil en via de kuiltjes in je onderrug glijden mijn lippen naar boven richting linkerarm met je Drakentatoeage bovenaan. Dan neem ik een afslag, sabbelend aan je zachte oorlel mét oorbel kom ik zonder omleiding bij de kuiltjes in je wangen aan...…