Alle inzendingen over staan

Geweldig genieten zo mooi... ga kijken zo lief...ga voelen Keiharde wereld wij staan er middenin begrijpt niets van wat wij bedoelen…

Mensen komen Mensen gaan Even iets Om bij stil Te staan…

ik neem liever de lift ik ben zo lui, trap lopen komt mij zo overdreven voor, nee ik neem liever de lift, zeker wanneer het een toren, kerk, wolkenkrabber of de eiffeltoren betreft nee, ik neem liever de lift, de moeite die ik neem om dit op te schrijven kost me, denken, ademen zelfs kost me al genoeg, en ik hou niet van een…

ik zie hem zitten hij mij niet ik vraag hem dingen hij hoort mij niet ik loop naar hem toe ik raak hem aan hij voelt het niet hij blijft staan ik loop weg ik kijk niet om hij bestaat niet voor mij en ik niet voor hem…

die schuld is al lang prehistorie…

Op een zwart schoolbord, werden psalmen gekalkt, ze staan in het krijt. Hoge verwachting, bespeelt de toekomstmuziek, vervalst de tijden. Geweest is geweest, verpulverde gedachten recycling van de geest. Het is soms beter de stilte te beschouwen tussen teksten door.…

Wat is daar nu aan Om voor paal te staan. Ik kan je vertellen, Laten ze er paal en perk aanstellen, En dat ding snel weggedaan. Maar dat begrip komt pas later, Dat staat als een paal boven water.…

Er was er eens een dichter die maar niet goed kon onthouwen of hij vanuit de man schreef, of veeleer vanuit de vrouwen. Dat maakte hem van streek en deed hem menig maal benauwen, zodanig dat de twijfel aan zijn geest begon te knauwen. Het viel hem reuze zwaar steeds bij zijn versjes te bepalen: ~Moet ik hier nu de borsten of de ballen bij gaan…

Binnen Antwerpens schatpaleis waar Schone Kunsten bewaard worden blaast door elke zaal en gang een stille maar steeds wakende adem vorst met wijze kennis alle tijden zoent eerbiedig grote oude werken der reeds lang geroemde meesters waait over herschapen wanden die een nieuw leven begonnen zijn bemoedigt jonge Vlaamse kunstenaars van het bruisende…

Tot nog toe weggekeken Door iedereen die op Hun pad kwam - De straat werd voor ze Overgestoken, om hen maar niet In de ogen te hoeven kijken, Om hen maar niet te hoeven zien - Maar vandaag, vandaag Lijkt de lucht zo maar geklaard, En hebben ze een ereplaats, Ze staan zo waar vooraan Nu hun moeder, De moeder van alle armen,…

In de vleesindustrie lijden de dieren collectief vetgemest, uitgemolken afgeschreven op transport gezet dan wacht hen de slacht dit alles door/voor de mens dierenleed zij hebben geen rechten want de mens bepaalt hun lot het is maar een tipje van de sluier want ook dolfijnen worden gespietst honden en konijnen gevild, zeehonden doodgeknuppeld…

Ik heet van jou te zijn en jij mag me op de buik schrijven jouw ongenaakbare grillen ontwikkelen zich op het puntje van je scherpe tong het is al lang goed in pure idolatrie verkerend leg ik me wat op mijn zij alsof ik zelf niets bedenken kan tot ik sta waar jij ooit stond en ik zij aan zij met het besef loop dat je het verst…

Borsten, tieten en memmen als symbool voor de gedode vrouwen tijdens een wreed regime, met bloed aan muur; haat ontstaan door domheid Roemenië als geheel is groot(s) met Boekarest als hoofdstad Na de Vrede van Trianon was Transsylvanië voorgoed Roemeens Los-vast van Europa, geen Euro maar Lei; betaalt zé- ker zo goed in tijden van crises…

Mijn oma heeft de oorlog meegemaakt als kleuter. De strenge winters. De overstromingen dat de mensen tot hun middel in het water stonden. In onze leefkeuken luisterde ik als kind naar al haar verhalen. zij het met een half oor, want dat was vroeger toen de wereld nog niet meer wist. Intussen waren er computers en satellieten. Kon er nog…

Ik val in het huidoplichtende, zielsvervoerende geluid van een tragisch verliefde saxofoon die zijn warmste stem bespeelt om het triest klinkende geweten van de sombere piano met zijn gevoeligste melodie te verzachten. In zijn hoogste noot troost hij haar fluisterend dat zij zijn mooiste is, terwijl een mijmerende bas de gitaar van zijn dromen…

Langs zijn grenzeloze geduld laat dageraad zichzelf begaan Zonnebundels meren zacht aan, haar sluimering in stilte gehuld We ‘rustten’ hier zo lekker knus, waren dik en dun voldaan bevriend Toch, ondanks 'k net heb gegriend, wek ik haar met m’n zoetste kus Tongrollend schenkt ze me een gaap, openheid drenkt zich in door slaap Straks…

Wat doen we hier eigenlijk, vragen we ons niet af zolang het huppelen van wijsjes uit de luidsprekerboxen voortgaat, in de bomen hangen ze onzichtbaar, en wij maar denken dat het vogels zijn die kwinkeleren – wat doen we hier? Eerst eens voelen of de voeten warm genoeg en niet al te pijnlijk verknobbeld zijn, dan even goed luisteren…

Buiten het oog getreden vult mijn wereld zich met zon, verblind voel ik me te licht bevonden en loop los een bos in dat doet mij dwalen, verdwalen over vele paden. Manen later tot een grens gekomen tref ik een park dat mij door de inrichting niet kan bekoren, het licht te strak bevroren. Ik kies in het wilde weg zelf een andere kant.…

Is het een stilleven, als je even stil staat stil staat in ‘t leven of is het een pas op de plaats die je juist dan niet zet? Is het een standbeeld wat je uit beeldt dan, of een gevormd gemaakt geheel van: even een pauze inlassen, zodat erna de plaatjes weer passen? Is het een stilleven, als je even: stil staat bij je geleefde leven en…

Ik zou die dag naar de crematie Nam trein, te voet naar uitvaart plek, langs molen, vaart, het centrum, park, een stem zei uit mijn hand, hoe 'k lopen moest, hoe gek en eenmaal daar zag 'k mijn familie, en vrienden van mijn broer en zoons Er was een zaal en banken, de kist vooraan vol bloem, een foto op het scherm van schoonzus gesluierd…

In mijn leven, is geen plaats meer voor een ander. Hoe vaak heb ik dat wel niet gezegd. Jij beheerst nog steeds mijn leven, het kan niet worden uitgelegd. Je hield er niet zo van. De woorden te hoogdravend, veel te net. Je lachte dan je scheve lachje, met ogen vol van pret. Je kreeg een stenen hartje, met een spreuk: “Vader is… de sterke…

ik viel in slaap en droomde: ""Van der Staaij overlijdt natuurlijk vrouw, kinderen, familie, kerk en werk staan rondom zijn grauwe sterfbed zienderogen ging hij achteruit toen hij in de hemel kwam werd hij verblind door alles en iedereen in alle soorten en maten en hij zag dat God het mooi vond God sprak tot van der Staaij heb jij…

Als de stoep, hiervoor, vol staat met journalisten... dan heb ik in ieder geval mijn werk goed gedaan! Niemand had zo voor deze taak kunnen bestaan. Niemand!…

uw wond behoeft daglicht en frisse lucht en een zachte omzwachteling voor de nacht hoe verdraagt een open wond de pijlsnelle doorboring en dan de afgewende blik in messcherp licht het advies averechts misschien alleen licht en lucht van de nacht om het trauma toe te dekken alleen overdag vluchtige blikken op…

is dat een ander verhaal dat snapt een kind dat hoort hier niet zelf spreken we ook nooit over persoonlijke dingen we brallen en we laten het staan gewoonte geworden en kennen is een groot woord een hand gaat nog net…

wie was toch dat meisje dat naïef naar de wereld keek als ‘liefdevol’ en ‘er toe doen’ tot in discotheek ze trouwde die ene stoere groot, lang en knap ze zag het joviale en niet de dronkenschap oh hij had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren…

Weet je nog, ons eerste gesprek bij msn? Je zei... dat ik jou wel zag zitten. Ik zei van niet, Maar dat ik wel open stond... voor veranderingen. Wat nou als ik, je nu wel zie zitten... Om wie je bent en hoe je bent, niet meer en niet minder! Ik weet alleen niet, of je daar op zit te wachten. Een meid van 17, die meer van je wil…

De ramen staan open, de wind waait zoel. Ik wil stil hopen, dat er komt wat ik voel. Ik doel op ‘t geluk, dat mij bedreigt. Ik bedoel mijn ziel, maar ach, zij zwijgt.…

poëzie laat mij niet staan keer mij de rug niet toe laat mij niet in leegte van woorden verlos me van mijn taalverlies interpreteer me in de schors van je ziel geef me passende schoenen zodat woorden kunnen dansen in vloeibare lijnen op het puntje van mijn tong laat me bladeren in notities een hint is dat mogelijk…

hij bakent zijn gedachtenwereld af een huis en meubels, mensen, lief en leed hij bouwt zichzelf een zijn - wat zelfbeeld heet - beweegt zich vrij in wat hij grenzen gaf de bange verten lijken zo veraf zo ongekend dus onbestaand hij weet niet eens wie ooit de muren overschreed hij loopt, zich veilig wanend, richting graf tot peilers…