Alle inzendingen over staren

I look up to the stars, questions are running through my head. you're so far away since the day you left and every night I look up to the stars waiting, praying you will come Tell me one thing; How does a perfect love go wrong?…

vanaf het eerste moment dat zij mij zag straalde ze in het flauwe licht van haar rozenlampion net als ik genoot zij van iedere noot ieder woordje 11 november is de dag…

Dag Pa, we bellen wel om te horen hoe het gaat, kijk uit bij het oversteken van de straat als je boodschappen gaat doen, een zoen - en zij verdween uit zijn gezicht. Hij heeft zich opgericht, een traan bracht aan het licht hoe hij zich voelde.…

het was mij niet verteld hoe ik met een schok ervoer wat het is om blind te zijn de staarlens in mijn oog werd onder fel licht verwijderd daarna werd het donker ik zag geen licht, ik zag geen kleur minuten leken lang vóor er weer licht terugkwam zien is méer dan beelden op mijn netvlies ik kijk, vind bezieling…

Ik heb lang zitten staren naar je mond, naar je haren Ik hoor je stem nog die zei: "Kom maar hier, kom bij mij" Je hand lief en groot Die net nog de mijne omsloot Je ogen, je gezicht in rust En heel voorzichtig door mij gekust Ik heb lang zitten staren om dit beeld te bewaren Van jou in het schemerlicht Diep slapend, ontspannen gezicht…

Ik zit nu al uren te staren naar een helder, kraakwit blad.…

Voorbij razen grazende vlekken. Weiland groen, en Friese luchten. Door sloten verdeelde verrigheid, waarheen gedachtengangen vluchten In reine zwaanse taferelen, en schaaps herkauwend stoïcijns In plat, landelijk vervelen. In wind wentelend gepeins.…

ik kan nu alleen nog maar staren naar alle vage beelden die voor me lijken te verschijnen ze gaan weg en komen terug ik zal nu alleen nog maar staren me bedenken wat er is gebeurd alles overdenken, ik moet mijn ogen spoedig laten rusten ik wil nu alleen nog maar staren niet naar hier, niet naar daar alleen naar jou wie ik nu mis je…

Het water slaapt met glazig geopende ogen, in het riet hangen als groene tranen wat gloeiwormpjes. De bleke pupil van de maan vervormt wanneer een vis plotseling opduikt en weer verdwijnt met een plons.…

Je bent één, bestaat een jaar, Ik schrik als ik naar je staar. Hoe snel groeide je naar een ik? Ogen die intens opzogen, Maar van vragend ombogen, In een zelfverzekerde blik, Present en opgetogen. Maanden worden nu jaren, Terwijl ik maar blijf staren.…

Glitters op water bergen haar tranen in kleur bij zonsondergang.…

het einde ingezet de staar de pijl van tijd uit mijn verleden de mijmer de enige tastbare constante en voor al wat rest weet ik dat ik niets weet…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Als ik jouw schoonheid zie als jij je aan mij toont ben ik zo vrij je aan te staren wat jij mij euvel duidt je vraagt mij om mijn blik te wenden om van je af te zien helaas voor jou je boeit mij ik kan je niet belonen door naar iets om te zien wat niet mijn aandacht heeft omdat het mist wat jij bezit het zij zo dat ik staar maar…

ik staar door het raam en voel me eenzaam...…

het is uit met haar vriend maar ze wil nog niet huilen dat schuift ze nog eventjes ver voor zich uit want voor die regenbui wil ze nog schuilen want pas als ze huilt is het helemaal uit pas dan neemt ze afscheid van voorgaande jaren pas dan komt het verdriet dat ze nu nog verdringt tot dan zit ze maar in de ruimte te staren.…

wanden plakken aan alle kanten even glad en hard zijn we greep en grip verloren handen glijden af in gedachten zijn we links, rechts boven, onder soms alleen nog slechts versteend onszelf of zijn we zo geboren…

Golven rollen als branding over het strand En spoelen wieren, schelpen en wrakhout aan Wissen sporen van verleden uit het zand Maar de deinende zee blijft altijd zelf bestaan Vanaf d’ horizon rollen golven af en aan En peinzend op ‘t duin over verre watervlak Zie ik tot ver blinkend witte vogels gaan Zwevend op thermiek met onvoorstelbaar…

Een oorlog dat is zolen staren Van mensen die niet liggen moesten Aanvalsgolven uitgewoed Uit aders te snel leeggebloed Vaders die de zolen staren Gewonnen in hun euvelmoed Zien nu die zolen op de baren Volgen een veel te lange stoet Moeders die de zolen staren Van schoenen eens trots uitgezocht Trekken zich snikkend aan de haren Brullend…

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

Ik staar naar de einder naar het eindeloze oppervlak, ik staar en denk, zeg maar overpeins met het grootste gemak, alle jaren van ons leven. Ik staar, weet amper waar ik met de jaren ben gebleven, ze zijn zo met jou met ons, met het zijn, omgeven.…

Ik staar omhoog en zoek naar jou in het zwarte van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen mij lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, maar doordat ik je zo mis. Ben ik van het feit doordrongen, dat daar boven mij iets is. Ik sluit mijn ogen en beleef een intensief moment.…

staar niet naar de regen het is zoveel prachtiger wanneer je geniet hoe druppels uit het niets lijken te komen en al zijn verdwenen nog voor je ze ziet hoe de wind figuren schitteren laat zo fijn en zo spontaan maar al vlug lossen ze op volgende lading komt eraan het is als leven nooit weet je wat komen gaat hoe de wind vandaag zal waaien…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

De appel van Jan Peter is een zure. Hij was in zijn beleid niet soepel, want hij wou als nuchter mens een nuchter land bewuster onbeschonken gaan besturen. Hij houdt misschien na 't ziekenhuisverblijf z'n zielepootje toch wat minder stijf.…

Ik hoorde na een Champions Leaguewedstrijd Waarnaar ik met een half oog heb gekeken Omdat de clubs uit ons land hier ontbreken Dat All Stars met een Emmy is verblijd. Ons voetbal wordt alleen nog maar bekroond Wanneer het als toneelspel wordt vertoond.…

staren naar de einder is verder willen zien dan ik nu al ben het is ook kijken naar al wat was en ik nog steeds achterna ren op deze plek van dualeren of ver-springende gedachten hoor ik de zee ruisen in zandbanken van rust zo vergaat het vaak dat dan mildheid komt wanneer de wind mij meeneemt en mijn gemoed…

ik staar omhoog en denk aan jou in het zwarte gat van de nacht ik stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen me lacht ik zie je niet, ik hoor je niet Wat ik voel?…

Vlagen van bevroren Druppels vallen neder Op zijn uitgestoken neus En doen hem zachtjes Terugdeinzen onder Het houten afdakje Dat een functie heeft als Schuilplaats Voor natuurlijk onbehagen Het wit van zijn ogen starend naar de groene Zee van lekkernijen En het vooruitzicht van een Door hoeven ontsprongen Waterballet Doen hem…

Het stipje aan de horizon wordt steeds groter naarmate je er langer naar kijkt.…