Alle inzendingen over stoffig

Op het bankje naast de glasbak gaat zij even rustig zitten het is een komen en gaan van lege flessen elke fles breekt weer een herinnering in scherven al snel gaan haar gedachten terug naar die andere glasbak bij een ietwat verveloos bankje het gras was daar iets groener klanken klonken minder bitter een fel gekleurd kleed verborg de…

in het stof van mijn geheugen staat je naam verkeerd gespeld verdraaide waarheid of een leugen een delict zonder geweld heb ik echt om je gegeven of doodde ik met jou de tijd om als puber te overleven in een spel van haat en nijd in het stof van mijn geheugen verliest herinnering alle glans neem ik stil de laatste teugen van een liefde…

voorbij de stad loop ik op een stoffig pad de waarheid in het oneindige gat maak alles zo zwaar het verhaal in mij zo zwaar als een steen in een oneindige rivier vier wijn vier bier batavier kelt held tijd bederft tijd ijlt geilt op de proef der proeven hoeven luister maar naar de grond a white horse and hell fought with him come…

Kwaad waar geen kruid Tegen gewassen Door rode schedel kieren Naar binnen gedrongen Om moedeloos van te worden Uitgehongerd tastend zoekt hij zijn weg Door het donkere struikgewas Hij wil verboden vruchten plukken Likt zijn lippen vol welbehagen met zoete tong Voor de speech Niet meer urenlang in stoffige kamers Zoeken naar woorden…

kannen en kruiken op de stoffige zolder boordevol heimwee met wat bevende vingers streelt zij haar eerste popje…

Je eerste leesboekje van de stoffige zolder halen gretig op zoek naar primaire klanken wat....leest dat moeilijk.…

Wijzers tonen staand het uur waarin de stilte werd geboren dag en duur vergeten raderen laten niet meer horen dat een droge tik laat weten hoe de tijd wordt weergegeven de klepel hangt sindsdien maar zal zich nimmer storen aan dit stille leven…

ik scharrel wat schuifel vooruit mijn huid looit ongeduld van jaren weer heb ik haast om ruimte te vinden voor mijn eigen dingen vol verbazing over de tijd die gestadig langs mijn schrale vingers glijdt zonder dat er iets gedijt waar op ik terug kan kijken stoffig en oneffen zijn de paden die ik ga wat vroeger breed was heeft nu…

Ik vond mezelf terug in stoffige handelingen met de halsband van liefde om mijn nek onderging ik psychiatrische behandelingen ik masturbeerde als een verdwaalde gek op school was ik het slachtoffer van pesten ik verweerde mezelf als een eenzame held maar ik werkte me steeds weer in de nesten ik vond geen liefde en ik had geen geld er doemde…

landelijk stoffig soms en in mijn herinnering warm zeer warm een stukje noga in Montelimar en daarna nog verder zuidwaarts…

Ik sta in de belangstelling ik zocht het zelf op nu is iedereen in de veronderstelling dat ze mij kennen maar zien ze dan niet dat ik de man ben die onder de douche stoffige woorden staat af te spoelen.…

het is lang geleden dat ik paden betrad waarvan ik dacht, die kan ik betreden ik heb de stoffige straten die ik belopen had in speuren naar kracht, amechtig achter mij gelaten…

In het land waar de zon altijd schijnt stoffige verblijven geen deuren hebben gaat de dood nijver van huis tot huis om ze geschoond achter te laten…

ze snijdt het vet aan en verdeelt eenzaamheid over niet gedekte borden omringd door stoffige kandelaars die al even geen kaarsen meer dragen daar het vuur te vroeg gedoofd is al wat rest zijn koude lakens…

mijn geweten is niet schoon mijn geweten is heel vies het is stoffig daar diep in mij een plek waar de zon  nooit schijnt ik wil het schoon ik wil het schoon poetsen met mijn tandenborstel was het maar zo makkelijk als het poetsen van mijn tanden.…

in schemerlevens hebben de bergen ogen alles is gehoord een liefde vergaat tot een hoopje stoffig as alles is geweest de inktzwarte klap het bulderende zwijgen alles is gezien de rivier vraagt niets in een nachtelijke stroom alles is eindig…

Ik reik naar het licht van mijn dromen doorkruis de tijd mijlenver voorbij de grenzen van bestaan daar fluister ik zijn naam in de schaduw van Gizeh schrijf namen in stoffig zand voor eeuwig verbonden in tijd…

Dozen vol vergeelde foto's in een stoffige zolderhoek vertellen zonder woorden meer verhalen als een boek. Beelden van een leven vol van blijdschap maar ook pijn nemen je mee naar het verleden tijdmachine in het klein.…

oude gedichten veeg ik voorzichtig op woorden verzamelen zich tot stoffig hoopje ze gaan terug naar Muzes bron waar ze ronddansen met letters van het alfabet in stilte vormen zich glanzende druppels…

Men neme een wat stoffige premier, Vijf dames in beschaafde stijve kleren Alsook een tiental uitgedroogde heren, Dan heb je samen Balkenende Twee. Bestuurlijke vernieuwing is hun eis, Maar zelf zijn de bestuurders oud en grijs.…

in de geur van een stoffig boek blijven altijd achterstallige foto’s over van wie, waar, wanneer, tot dwaling en terugkeer naar hervonden wegen met de vaagheid van vergeeld papier vergelijkenderwijs in de verte van de beslotenheid van het boek een verlate gedachte…

Als een blok graniet dreunden de nachten door mijn hoofd toch, in mijn geest woonden altijd de diamanten dan stoffig, vaak briljant ik ontving veelal met ontzag en knoopte eerbiedig het geheel tot een rij van vele jaren dag en nacht.…

het liet de stoffige hoeken en achterafkamertjes zien waar men mij niet verwachtte de enkele keer dat een man in uniform mij terugwees deed mij een omweg kiezen. altijd al wil ik weten wat er buiten gebaande paden is…

Ach jee, de canon moet weer op de schop Te stoffig, niet veel schaduw, heel veel man Teveel van toen, te weinig nu en dan O politiek correcten: houd toch op! Want ons verleden is geen plat du jour! Geschiedvervalsing ligt weer op de loer…

Stoffige spinnewebben tv-schaduwen op de verre muur gevangen in nachtstrikken nu. Jouw bleke reflectie in het raam-wonderland een nachtkus van dolken. Ijskoud welterusten.…

ragfijne regendruppels op het venster betraande ogen, natte wangen aan de keukenmuur hangt de mattenklopper die heeft vaak pijn bezorgd ze weet het nog goed eens in de week diende die de vloerkleden ze waren stoffig maar meer nog…….zouden kinderbillen kunnen vertellen uit de dagen van ooit…

Baarlijke geluiden doen het wisselvallig maanlicht het wilde spel van wind en golven rimpels plooien in het oude gezicht de zomerse geuren doen het denken verblijden geeft kleur aan ogen van wolken en regen wedergeboorte van een stoffig bestaan…

Hij die door stoffig zand, terwijl hij heeft geleefd, ‘t Verloop van ieder uur in 't glas gewezen heeft, Wijst in zijn eigen stof, aan d'ogen daar toe open, Nu 't aller uren uur, dat niemand kan ontlopen.…

Je voelt het bij het beeld op elk journaal: Zo'n aula of zo'n gymzaal vol scholieren Die zenuwen die ongetwijfeld gieren Die droge stoffigheid van zo'n lokaal En straks, na duizenden gestorven doden Weemoedig afscheid van een periode…

(sur le pont) tóch gek hoe een brug die in een stoffig verleden tot de andere oever strekte zoveel meer is gaan betekenen dan dat het als permanente verbinding tussen de oude stad en L'ile de la Barthelasse ooit zou hebben gehad lejo…