Alle inzendingen over stofwolk

turend naar de kim ingepakt door stofwolken zie ik kamelen…

angst stinkt net als zweet bloed en lijken in diepe gronden zwarte fossielen van moorden tol van het slagveld tijd slaat op hol in stofwolken van stilte…

De danser op het slappe koord rouwt om de stofwolk in zijn zog van demon, engel, vakman, underdog- gevallen met hun allen.…

Boven elke afgrond bruggen aangelegd terwijl het licht naar beneden suist Strohalmen voor houvast doekjes voor het bloeden voor het stuurloze hart Geen handen als Hybris struikelt wankelt voor de val In een stofwolk van stilte met de mond vol tanden tussen gebroken porselein…

Je zou de korrels in de woestijn tellen Tot je adem geel kleurt Er is nog een gedeelte te gaan Dat als ‘leeg’ te boek staat Daarna zouden we gaan reizen Naar het uiteinde van stofwolken Het schijnt dat daar nieuwe sterren Ontstaan als dichtheid compact genoeg is Niemand die ons zou opmerken want Afstand is geduldiger dan vlees…

dit zijn de dagen van stofwolken en woestijnhitte van zout zeep vuren en dodendansen dagen van bochten en ravijnen van vrijplaatsen van doekjes voor het bloeden dagen van gesloten harten en deuren van branden droogte en de onbarmhartige zon dit zijn de dagen van korte dromen van lethargie bedrieglijke kalmte inktzwarte…

Schuim onder de vogels, schuim dat wegstuift en weer aanwuift als een kwetterende stofwolk, schorem dat vecht om elke kruimel, stof- badend plebs, honk- vaste landloper, Jan Rap die doodgaat zonder maat, brutale bek die stinkt naar paardenvijgen, gespuis dat vliegt. ------------------------------------------------------…

Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand. En zie een reebok spichtig wegschieten een onbewaakt moment valt op slag dood.…

Bas heeft dikke vochtbenen, broer Jan adviseert hem de stelten-dans van de Yukon indianen, beroemd om hun benen mager als bonenstaken Bas danst doorheen de nacht, ziet ‘s morgens blij verrast spillebenen euforisch danst hij lichtvoetig stofwolken uit de straatstenen Tot Jan grijnzend bekent dat hij de bril van bijziende…

stofwolken benemen het zicht op zandgeschuurde bergen toch ziet hij de verte zingen van wilde bloemen in het land tussen bijbel en banjo klopt Doc zijn pijp en Sara wakkert het vuur aan, speelt de rimpels uit zijn lijf onvervalst klinkt daar als echo van een waterval een stem, white blues Jimmie klatert in het schrale dal hij verjaagt…

velen gingen je voor en zullen nog volgen in de worsteling om boven te geraken op de top het uitblazen het om je heen kijken in grote verwondering de wereld zien van boven en daar ook de ontdekking dat je het nooit zo zag daarna eindelijk de beloning in een stofwolk naar beneden langs Chalet Reynard en verder door het bos naar Bédoin…

naar Nescio het oorverdovend gerucht 't geluid van fietsen in een stofwolk naar beneden als beloning na een klim gezoef van dikke banden het klapperen van een fietstas en 't zware gewicht van de tent achterop de bagagedrager 'jongens waren we- maar aardige jongens' schreef de schrijver Nescio ooit in zijn relaas over de titaantjes…

Op een onverharde weg met stofwolken achter de rug bloeit de appelbloesem tegen de helder blauwe lucht. Gedartel in het weiland het ultiem gevoel van vrijheid met gespartel in het water bouwen zij met zorg hun verblijf.…

Hier, op deze dorre grond, waar eeltkadasters stofwolken doen ploffen achter ballonnen - jankt de mottige Messias, gevangen, een vissenkom vol. Wees niet angstig. Verstop de klokken niet langer achter stropdassen. Wij ontbossen de toekomst tam.…

groots en weids energie en materie turbulent mutabel altijd in beweging onmetelijkheid Melkweg of galactisch stelsel zichtbaar en theoretisch bevat sterren en planeten in lichtjaren verwijderd zonnen en manen altijd en eeuwig draaiend Onafzienbare zwarte gaten waaruit niets kan ontsnappen vallende sterren die het luchtruim verlichten stofwolken…

Je schept de geuren in je hand, Stofwolken verdwijnen in het zand. De zon beweegt zingend in je woorden, Schaduwen gaan weer in de aarde wonen. Een lach danst speels in je lijf, Het licht weet met je vrolijkheid geen blijf. Grijze dromen glijden van je af, Je hebt dit lentewonder niet zelf bedacht.…

voor iedereen van ingrediënten die niemand kende zelf zei hij – melig als zijn brood – dat hij ze plukte als de zon precies boven zijn bakermat reikte Wij geloofden hem immers hij vertelde louter leugens tegen de kraaiende kraaien of de grijze kroonkraanvogel wiens koperen kraan schraal praalde En op een dag, tezamen met stroperige stofwolken…

omheiningen schrikdraad en hekken daar is het waar de afbraak van vergezichten zijn grimmige tentakels uitsteekt daar huist wildernis licht en ruimte kunnen slechts ademen in de geplaveide dromen van een man die met trage tred de schaduw zoekt onder een eeuwenoude mashatu boom stampende snuivende gnoes trekken in stofwolken…

(voor Mirjam) De tijd en het onzichtbare doet vervagen, dat weet iedereen, stofwolken achterlaten is een methode om te verdwijnen, maar wat in mijn ziel is gebrandmerkt laat zich niet bedotten.…

Hij ziet geen Karavaan, hij ziet Van verre slechts een stofwolk wemelen, Hoort van de drijver van de kemelen Nog ’t slepend en wegstervend lied. En schoon hij weet, ’t morgenrood Vindt hem slechts stervend daar gebleven, Toch naar de tekenen van het leven Staart hij in ’t aanzicht van de Dood.…

Dus na de Completen, eindigend rond negen uur 's avonds, sjokte ik vermoeid in mijn alsmaar zwaarder wordende, zwarte habijt de akelig stenen trappen van het dormitorium omhoog, waar de stofwolken alweer inhaakten, die ik iedere week moest zien weg te werken, maar eenmaal in mijn kloostercel smeet ik het habijt woest op de grond en ging ik in…