Alle inzendingen over straaltje

Een straaltje Zon die in jou ogen schijnt…

Eén straaltje licht brengt in het duister luister en evenwicht…

In het diepste duister is dat ene straaltje licht brenger van luister, engel van evenwicht…

de strekel scherpt tevreden kijkend kauwt hij en perst een straaltje tussen zweet en lange halen door…

guur weer en in nevelen gehuld de ministeries o thalassa een straaltje zon kietelt je wiegende huid…

dit kleine gedicht naar jullie allen gericht komt uit een warm hart want jullie zijn elk apart een straaltje van het zonlicht…

Een straaltje zon, een beetje licht, de flonkering in ‘t water; het maakt niet uit al wordt het later: het geeft mijn lief een blij gezicht. Revitalis…

Nog een slok terwijl een straaltje rood mijn mond passeert. Zet alle zeilen bij om toch op tijd mijn kin te halen. Wordt niettemin onderbroken wanneer mijn tong de taak van spelbreker op zich neemt. Ik krabbel nog eens, benieuwd of vers bloed de traditie van het spel waardeert. (Mijn thee wordt koud.)…

Wind fluit hol tussen muren van ruïnes waar schimmig licht in hoeken verdwijnt slechts stof beweging brengt door vlagen opgejaagd stil zit ik te turen naar brokkelige muren waar nog kleine lichtstraal gebroken in schervig glas wazige schaduw tekent van wat ik eens was.…

een korrel zand schuift traag over het duin een zuchtje lucht perst zich door een kier een straaltje licht vindt de weg naar buiten alles blijft open niets wordt gedicht…

een zuchtje lucht perst zich door de kieren een straaltje licht vindt de weg naar buiten een korrel zand schuift traag naar de duinen alles blijft open niets wordt gedicht…

Even een straaltje zon doorheen de grijze wolken en ze vertolken hoe mooi de herfst ook nog kan zijn; even een praatje heel gewoon met buren of met vrienden en je weet het weer: de mensen zijn vol goede wil en alles valt even stil.…

Klaag niet over herfst die steeds je nerven kerft dus warm een lach op je gezicht zie een straaltje zonnelicht lees dit zomers herfstgedicht elk mens, een vrouw of man ja gewoon een lach het mag op deze trieste herfstdag!…

Door het volhardend duister Kriekt onverwachts het Eerste straaltje ochtendlicht, Het dringt zelfs door In het verste hoekje Van het huis waar het Normaal gesproken donker is - Jong licht, dat nog Groeien moet, en toch Al de eerste zachte Schaduwen in zich bergt…

Nu staan de bomen nog bladloos met hun arme armen in de winterlucht. Diep van binnen hopen ze met mij mee op veel groen en de lentezon. Nog enkele weken en de wintertijd is voorbij. We beginnen weer met een schone lei. De vogels kijken al uit voor hun habitat. Verkennen in huisjes het kleine gat. Zouden ze daar een nestje bouwen. Ik zie…

Stiekum zag ik een straaltje ooglicht dat terug kaatste. Een glimlach kort en voorzichtig, licht afstandelijk - stiekum. Een draai en het was voorbij, een seconde was geheel voor mij.…

Een straaltje zon raakt haar wang de glimlach verdiept en bereikt haar ogen Handen bewegen gedachteloos door schitterende haren plots rustend in haar nek Gezicht geheven richting horizon gedachten onpeilbaar niet in licht te vangen…

Toen zij, net na de nacht als een zacht zwak breekbaar straaltje mijn dag simpel en stil licht lachend tot ontwaken bracht voelde ik dat de God die haar lach speciaal voor mij geschapen had Op die ochtend pas, echt zag dat het goed was wat Hij had bedacht…

Zoals een straaltje zonneschijn de dag wat vrolijkheid verschaft zo zal ook dit gedichtje zijn waarin het leed wordt afgeschaft. Woorden als: hartzeer, spijt en dood zult u niet horen deze maal. Integendeel, als schoon kleinood bied ik U dit keer zoeter taal.…

Zoals een straaltje zonneschijn de dag wat vrolijkheid verschaft zo zal ook dit gedichtje zijn waarin het leed wordt afgeschaft. Woorden als: hartzeer, spijt en dood zult u niet horen deze maal. Integendeel, als schoon kleinood bied ik u dit keer zoeter taal.…

Kijk op mijn wekker En zie dat het allang Licht moet zijn - De nacht is voorbij Een nieuw etmaal Nauwkeurig aangegeven In deze zomertijd En toch is het nog Aardedonker binnen Terwijl buiten de zon Uitbundig schijnt Mijn gordijnen driedubbeldik Niet in staat ook maar Een straaltje licht door te laten…

Een straaltje licht het bos een fietser op het pad nog net te zien een man, hij was hier eerder zijn schim verdwijnt tussen de stammen ik ga voor dichterbij en zoek beschutting is het de koelte van het mos die mij bij zinnen brengt ik pak mijn fiets het licht gaat uit…

In Laren is het uitgelezen wonen Daar til je bij het eerste straaltje licht Het sluimermasker zacht van je gezicht Een dag in 't paradijs gaat zich weer tonen De nimmer teruggekeerde heer B. Botje Heeft naar 't schijnt alhier een tweede kotje…

jij bent mijn straaltje zon in mn donkere bestaan jij bent mijn ster bij een heldere maan jij bent mijn schouder om op te huilen jij bent mijn thuis om in te schuilen jij bent mijn steun mijn toeverlaat jij bent mijn vriend mijn kameraad…

Nieuwsgierig als dat jonge katje steekt de zon zo af en toe een straaltje uit. En zachtjes als dat kattenvelletje dringt het eerste beetje lente warmte door mijn dikke winterkleren heen.…

twee stukjes blauw verlangen waar nu die schaapjes hangen hoog in de lucht wiegende korenaren blond als je gouden haren de wind die zucht koriander en dragon een warm straaltje zon de stoere eik tegen mijn rug in alle dingen die mij omringen vind ik je telkens terug…

Nachtvlinder fladderend doelgericht naar ieder straaltje licht vannacht. O nachtvlinder, jij lichtvinder toch fladder je nooit naar de stralende dag. Goudzoeker dolend in de nacht de duisternis die wacht op jou. Waarheen jou je zoektocht ook brengt er is geluk dat wenkt iemand die liefde schenkt nachtvlinder, aan jou.…

Elke dag wel af Wat doe ik hier 'k Heb toch niks Misdaan en toch Keert iedereen zich Tegen mij Alleen maar omdat Ik zei Dat ik aan niemand Een hekel heb, Ik gewoon niet kiezen Kan tussen Mensen die mijn Vrienden zijn, Die mij beschouwen Als een van de hunnen Maar die onderling Elkaar, en nu ook mij, Het dunste straaltje…

nachtelijke uren soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer…

lastiger dan beloften aan de ander is afspraken nakomen met jezelf te schrijnend om te negeren te moeilijk om mee om te gaan wie kent zich zelf beter dan de ander de ander nog beter dan zich zelf te weinig om mee door te leven te veel om nu al weg te gaan een kille wind schraalt je tegen daar is hij toch, dat straaltje zon te kort om…