Alle inzendingen over strooien

ik denk aan zomerchutney en zachte chilisaus of het kluiven van varkensribbetjes gemarineerd met een vleugje ahornsiroop misschien strooi ik wel wat muntblaadjes op rozenijs en tref je bij het lavendelveld in een onvoorspelbare zomerse bui…

Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

Ik kan strooien met woorden. Ik kan strooien met mijn passie. Woorden omringd door zuurstof. De kamer die alleen jij verdient. Eeuwigheid bestaat niet op aarde. Alleen in de kamer van mijn hart overstijgt jouw persoonlijkheid. Wat toont de eeuwige gelegenheid? Een kamer vol verlichte romantiek.…

kersen strooi ik in je hand abrikozen doen je blozen het zomert vinnig in het koren ik zie een egel sluipen uit een voor een akkerwinde siert je oor je lach krult in je blonde haar vol belofte als een korenaar.…

Mijn gedachten en ideeën wil ik strooien in woorden over landen, door de wereld delen met mensen die ze verstaan. Niet mijn taal wordt steeds gesproken in woorden of gebaar maar de blikken zullen zoeken als de zielenspiegel met begrip voor elkaar.…

Nu schijnbaar plotseling het paard van Troje zich onmiskenbaar tussen ons bevindt om in het donker onder vrouw en kind zijn schokkende verachting rond te strooien, zal men gastvrijheid, zo laat zich vermoeden, verbinden met verbolgenheid en woede.…

zeg me dat ene zinnetje neen spreek het nog niet uit strooi het als flinterdunne streling over de naaktheid van mijn huid wacht ik wil het goud van zwijgen straks mogen letters met zilverklanken stijgen kom nu - doe maar - zacht…

Jij wilde toch zo graag echt wat Betekenen En je talenten hier bij ons Ontplooien Fun hebben om je grappen rond te strooien? Dan moet je nu bij ons bedrijf gaan tekenen. Jij wilt maatschappelijk goed bezig zijn…? Begin dan maar eens in het magazijn!…

Ik vind het blauw in een klaprozenmorgen en strooi het over je blanke ogen. Een wolkenloze lucht kaatst middagmijmeringen dagdromen dromen dag. Avondrood en sterrenlood schetsen verdwaalde tijd hartslagen vertellen geheimen.…

DIE HAIKU DICHTER (haiku) hij strooit de letters als bloemzaadjes in het rond en alles valt goed…

WOLKJE Poedermelk dwarrelt neer in warme koffiedamp, hernieuwt smaak en zin. DAAGSE GUNST Beide voorrechten van alle etmalen zijn: het geliefde bed altijd mogen opzoeken en het ook weer verlaten.…

stilte valt op blauwe lucht uiteen adem weeft een hoog verlangen blauw boven wolken tronen wit je dromen tonen in de weelde van het minnen wonen de hemel op je lippen strooien.…

Toen Jezus in zijn strooien bedje lag Nadat hij in de kerstnacht was geboren Kwam achter uit de stal de os naar voren Die in de kribbe toen het kindje zag, Waarop hij nijdig tot de ezel sprak: “Moet je dat zien! In onze voederbak!”…

Het plan was eerst de Euromast te tooien Maar nu die munteenheid misschien straks wijkt Vroeg men de Fransen of het ze wat lijkt Wat planten langs hun torentje te strooien Ze vullen daar de kannen en de kruiken En gaan er knappe klimop voor gebruiken…

Ik strooi mijn vingers door je haren en hang lieve woordjes aan je oren Ik leg mijn streling om je hals en tover kleine lichtjes in je ogen Ik maak je gezicht op met mijn lippen En hang mijn hart tussen je borsten Ik versier je met mijn liefde…

Als wazigheid je niet meer zint was dan het grove zout uit de mist strooi kwistig met regentranen en jank als een vroegtijdig verlaten kind laat de ogen verfrist weer open gaan en denk: ik word straks weer bemind…

de bloesems strooien roze op vers gedolven graven een vlinder daalt behoedzaam neer een bloem blijft toch een bloem en merels mogen onbeschaamd deze rust verstoren de zon schijnt in geen verschil voor levenden of doden…

Jong verfrissend groen Altijd lief ik je Maar als slakken komen vreten Hun slijmerig spoor achterlaten En driftig strooi met slakkenkorrel Gifgroen Hen niet deert Nog jou Wil ik je verlaten Voel mijn nederlaag Vretend slijmerig verslagen.…

Als stilte weerklinkt in gebroken ogen pijn onversaagd steeds opnieuw toeslaat zo geliefd maar zo eenzaam zal de jasmijn zijn geuren niet meer verspreiden bloemen op jouw graf als tranen strooien je voor eeuwig omarmen in ongekende stilte…

warmgelopen tijdens het bouwen aan zijn midwinterhoorn was het verlangen naar het blazen in november groot nu het december is kan hij eindelijk los en blaast hij de pannen van het dak de droeve tonen dragen mijlen ver en strooien folklore over het Twentse winterland…

Lichten laaien strooien kreten blindelings onder druk gevangen overrompeld Luchten laaien klaren niet zien zwart als glas vertroebeld gesmolten tot weerzin Waarheid in woeker geroofd ontdaan van haar waardigheid tot schaamte vervallen…

kratertjes gezien van uitgedrukte pijn met rafelige randjes ze trokken zich terug in mouwen van een rook gekleurde jas alsof de manteldraagster schildpad was zand in ogen strooien [dacht ik nog] maar ach er lag genoeg om ook mijn kop bij in te steken…

Voor ons ligt onaangeroerd de tijd het ongelezen boek een sneeuwlandschap zonder voetstap toneelstuk met ongeopend doek Stap het nieuwe jaar maar binnen strooi zaad in het omgeploegde land uw leven kan aan waarde winnen reik elkaar de hand…

uit piëteit voor Vincent heb ik in St.Remy een strooien hoedje gekocht en opgezet dagdroomde ik bij de fontein op een schaduwrijk plekje onder de platanen... het provencaalse zonnetje deed de rest en wiegde mij langzaam weg van de werkelijkheid tot ik wreed gewekt werd door de tijd van vandaag…

en als we dood zijn groeit er gras op onze buik! hoorde ik als kind zingend brullen, door lallende ,dronken carnavalvierders in mijn geboortedorp in de toen nog, rotsvast gelovende kempen. nu bedekt gras alles. de slagvelden in de westhoek. de tuinen in de wijde omgeving van tjernobyl, de kerkhofgraven in de concentratiekampen van breendonk…

Te strooien over de rotte appels Zodat het leven wat zoeter smaakt…

Wind neem mee Wat verschrompeld en broos Treurig bonkt in mijn borst Strooi het in flinters uit Over zee Laat golven de pijn blussen En de nevel Als verzachtend tapijt Mijn eenzaamheid sussen. Wind neem mee Dit verdorde hart.…

Zie ik Geert Wilders weer met modder gooien, En hoe hij met een foto Pechtold pest, Zie ik Henk Krol die vreest wat oudjes rest, Zie ik Mark Rutte met miljarden strooien, Dan meld ik u dit heugelijke feit: Het is zover, het is verkiezingstijd!…

de binnenmuren krijgen een verfje het is geen kunst geen nieuwe plek nog niet thuis niet leunen nu het zonlicht vindt haar smalle weg door kleine ramen de dichte zwarte schaduw schuift met de wijzers mee strooi licht op de beschilderde muren het is een kunst…

We hebben het nog nooit zo zout gevreten, En te veel zout is op den duur fataal, Dus fabrikanten: wees niet zo royaal En strooi wat minder zout in wat wij eten. We gáán nu voor een minder zoute hap, Maar blijf wel van het zout af in mijn pap.…